Boven Water: nieuwe podcastserie van NRC (BroadcastMagazine)

Ernstige overstromingen, langdurige hittegolven, vernietigende natuurbranden. Ook Nederland heeft en krijgt te maken met extreem weer door klimaatverandering. In de zesdelige, verhalende podcastserie Boven Water onderzoeken Floor Boon en Maarten Dallinga welke klimaatscenario’s voor de komende decennia realistisch zijn.

In Zeeland duiken Maarten en Floor in het verhaal van de Watersnoodramp – op 1 februari 2023 zeventig jaar geleden. In Limburg delen slachtoffers van de overstromingen van 2021 hun indringende verhalen. En in Zuid-Frankrijk, dat volgens deskundigen het klimaat van de Nederlandse toekomst heeft, stuiten Floor en Maarten plots op een natuurbrand.

Wie is aan zet? Overheden, grote bedrijven, burgers? In Boven Water onderzoeken Maarten en Floor of we als samenleving kunnen veranderen en hoe we dat kunnen doen.

Vanaf woensdag 18 januari zijn er wekelijks nieuwe afleveringen, te beluisteren via NRC Audio, DS Podcast, Spotify of Apple Podcasts.

Bron: NRC/BM

https://www.broadcastmagazine.nl/online/boven-water-nieuwe-podcastserie-van-nrc/

HARM.TV: Wegkijken (BroadcastMagazine)

Fout Maar Goud, over guilty pleasures met Chantal Janzen, Gerard Joling en Marieke Elzinga. Een programma dat zelf als guilty pleasure bedoeld moet zijn, anders kun je beter het verzameld werk van Simon Vestdijk gaan herlezen. Alle jaren in Oh, Wat Een Jaar! waren op, dus gaan we nu op een andere manier de schoudervullingen van Maywood herkauwen en hilarisch lachen om de uitspraken van Boer Koekoek.

In De Bodyguard laat Welmoed Sijtsma zien hoe tien beveiligers keihard trainen om de beste te worden, terwijl wij thuis een lekker onveilig gevoel krijgen. En heel crimineel en terroristisch Nederland volgt het op de voet en weet precies de laatste stand in beveiligingsland. Handig en goedkoop, hoeven ze zelf geen research meer te doen.

Handig en goedkoop,
hoeven ze zelf geen
research meer te doen

In navolging van Dr Pimple Popper (over guilty pleasures gesproken) krijgen we Mijn Huid Ziet Er Niet Uit… over schurftmijt en grote bulten op hoofden die hoognodig geopereerd moeten worden. In Amerika begrijp je dat zo’n programma er is: veel mensen hebben geen ziektekostenverzekering en moeten de inhoud van hun gigantische gezwellen en monsterlijke bobbels er wel door Sandra Lee uit laten plopperdeploppen voor het griezelende oog van de hele wereld. Maar in Nederland?

Opvoeden Doe Je Zo waarin opa Ten Brink gaat kijken hoe het er in een aantal gezinnen aan toegaat. Wat zou het mooi zijn als de curling-ouders die voortdurend alle problemen voor de voeten van hun prinsjes en prinsesjes wegvegen en hopeloos opgestegen en verwende nesten de samenleving induwen voor eens en voor altijd een halt wordt toegeroepen. Maar dat kunnen we van Dr. Love niet verwachten, vrees ik.

De Rijn, de Po en de rest van de wereld drogen uit, gigantische bosbranden rukken op, oorlog op minder dan een dag rijden en verdwaasde boeren die steeds bozer worden. Daar hadden dezelfde programmamakers met een beetje verantwoordelijkheidsgevoel makkelijk iets mee gekund. Oud Maar Goud – over hergebruik, zuinig zijn, niks weggooien en gemeenschapszin. Hoe maak ik van twintig schoudervullingen een heerlijk relaxkussen.

In De Nitrogenguard… gaan tien boeren de strijd aan om in dertien afleveringen zoveel mogelijk te veranderen en een record aan stikstof te besparen. De hele landbouwsector krijgt weer hoop, een mooie toekomst gloort voor Nederland. Mijn Huis Ziet Er Niet Uit … verzakte huizen door palenrot en de gaswinning worden door Martijn Krabbé gerepareerd. En dat is ook fijn voor Martijn!

Oprotten Doe Je Zo… waarin de grootste klagers van Nederland actief worden geholpen hun heil elders te zoeken. Ik reken op volgend seizoen. Ondertussen warmde de mei-zon het mos, de pijnbomen geurden, en het gekabbel van het beekje onderstreepte de stilte met een golflijn van geluid. Mooi, die Vestdijk.

Harm Edens

https://www.broadcastmagazine.nl/columns/harm-tv-wegkijken/

Marcel Gelauff, hoofdredacteur NOS Nieuws: “Ik weiger om negatief te zijn over de toekomst” (BroadcastMagazine)

Marcel Gelauff: “Ik weet niet goed hoe je tien jaar vooruit moet kijken. De veranderingen gaan zo snel. Had ik tien jaar geleden kunnen voorspellen dat de journalistiek vandaag nog steeds zo relevant zou zijn voor zulke grote groepen? En wat we nu allemaal doen? Ik denk het niet. De smartphone is pas van 2007 en nu kunnen we al niet zonder. Zo snel is het allemaal veranderd. Zo onvoorspelbaar is het.”

“Bestaat lineaire TV dan nog zoals we het nu kennen? Bestaan de kranten nog zoals we ze nu kennen? Ik vraag het me zeer af. Tegelijkertijd zal de behoefte aan betrouwbare en kritische nieuwsmerken – die zin van onzin scheiden, context en achtergronden schetsen en de macht controleren – er over 10 jaar ook nog zijn. Daar ben ik echt van overtuigd. Een pluriforme samenleving heeft behoefte aan betrouwbare informatie en cohesie. De journalistiek als fundament van de democratie is daar cruciaal in.”

“Ik denk dat wij als NOS goed ingespeeld hebben op alle veranderingen, die internet teweeg hebben gebracht. Al in 2005 heeft de NOS hier een grote nieuwsredactie gevormd die zowel nieuws op radio, tv als online verzorgt. Via onze app, Instagram, NOS Stories en Op YouTube zijn we er in geslaagd om een veel jonger publiek te bereiken. We willen daar met onze content zijn waar ons publiek is en dat moet en zal de kern van onze strategie blijven.”

Vergrootglas
“De journalistiek is onder een vergrootglas komen te liggen, maar als je de balans opmaakt denk ik dat alle ontwikkelingen de journalistiek juist sterker en relevanter hebben gemaakt. Ook dwingen die ontwikkelingen ons om steeds beter en vaker in de spiegel te kijken. Maar de invloed van Big Tech is echt een zorg. Algoritmes en louter commerciële overwegingen die op wereldschaal bepalen wat je te zien krijgt – fake of niet – en welke informatie je krijgt. Het is een bedreiging voor de pluriformiteit, leidt tot bubbels, desinformatie en draagt bij aan polarisatie.”

“En de persoonlijke veiligheid van onze journalisten is nu een belangrijk issue. Internationaal in elk geval – maar ook nationaal – en ik zie dat niet zomaar minder worden. Vroeger speelde de veiligheid van journalisten in Nederland alleen bij voetbalrellen. Nu moet je er als journalistieke organisatie veel vaker rekening met geweld houden. Het Genootschap van Hoofdredacteuren, de NVJ, het OM hebben samen met de politie hebben eind 2019 gezamenlijk Persveilig opgericht. Het is helaas nodig en begint gelukkig effect te krijgen. Vanuit de politiek wordt nu regelmatig steun aan de journalistiek uitgesproken. Het staat gelukkig nu veel meer op de maatschappelijke agenda.”

Rond 2000 gaf het NOS Journaal – onder hoofdredacteur Hans Laroes – zichzelf de opdracht om de straat en de staat meer te verbinden. Maar gewone mensen – die met minder onderbouwde, emotionelere reacties in het Journaal kwamen hebben misschien ook hun bijdrage geleverd aan de opkomst van populisme en een grotere polarisatie. De reflex had – toen jij hoofdredacteur werd – kunnen zijn: we gaan terug naar de feiten, naar de wetenschappers, naar de instituten. Dat zou toch best verdedigbaar geweest zijn?
“Nee, dat is veel te beperkt. We laten zien wat er in de wereld gebeurt, we kiezen die onderwerpen die we vanuit onze publieke opdracht relevant vinden voor ons publiek en berichten daarover. Niet vanuit de wil van de kijker, maar we vragen ons af wat de wereld van de kijker is. Daarvoor moet je met de hele samenleving verbonden zijn. Zeker, feitelijk zijn is de basis en daar zijn we de hele dag mee bezig, maar niet met je rug naar het publiek. Daar volgt ook het belang van diversiteit uit. Welke bronnen en contacten heb je en welke niet? Welke invalshoeken zie je over hoofd? Komt misschien toch te veel uit de Randstad? Daar komt ook die behoefte aan samenwerking met regionale en lokale omroepen vandaan.”

Heb je het gevoel dat je als NOS – onder invloed van de samenleving – moet mee veranderen?
“Zeker en dat doen we ook natuurlijk, maar de samenleving is niet een geheel. Het is niet een. Het lijkt soms alsof er alleen maar kritiek op ons is, maar dat is een scheef beeld. Er zijn miljoenen mensen die de NOS en de journalistiek vertrouwen, die ons nieuws belangrijk vinden en ons elke dag opzoeken. NOS Nieuws is het meest vertrouwde nieuwsmerk in Nederland. Al jaren. De journalistiek heeft soms de neiging te veel naar extremen in de samenleving te kijken en meer radicale uitingen of uitspraken eerder als een onderwerp te zien dan wat er omgaat in de veel grotere groepen in het midden. Dus ja, je moet meebewegen met veranderingen, maar je wel blijven afvragen of je op langere termijn een evenwichtig beeld schetst.”

“De periode Trump heeft ons bij dat besef geholpen. Sommige Amerikaanse nieuwsorganisaties hebben achteraf gezegd dat ze te vaak te gemakkelijk Trump aan het woord lieten en zijn frames en aanhoudende leugens bleven uitzenden als ware het feiten. Want ja, het viel op, het was opmerkelijk en leidde tot hogere kijkcijfers en inkomsten. Maar het inhoudelijk evenwicht was zoek. We zijn ons meer bewust zijn geworden van zulke mechanismen. Ik denk dat de fundamentele waarden van de journalistiek over 10 jaar niet veranderd zullen zijn. Maar wat het van je vraagt als organisatie, hoe je optreedt, hoe je je redactie samenstelt en welke journalistieke producten je maakt zal blijven veranderen.”

Tempo hoger
“Als ik nu naar onze redactie kijk, is er natuurlijk wel veel veranderd en dat zal niet stoppen. De 24/7 nieuwsvoorziening vraagt veel van onze redactie. De druk is groot, veel groter dan tien jaar geleden. Dat zit hem ook in wat we allemaal maken. Voor televisie, radio, online en social. Vroeger maakte je voor televisie op een dag één bijdrage over de bosbranden in Turkije of Griekenland. Nu maak je voor verschillende platforms meerdere verhalen over bosbranden. Voor YouTube, voor Instagram. Dat vraagt veel meer van de redactie. Het tempo is veel hoger en dat zal niet weggaan. Vroeger kreeg je na een week een brief van iemand en die vroeg of een item niet anders gemaakt had kunnen worden. Nu krijg je binnen vijf seconden een app of een mail en moet je nadenken over hoe je daar snel op reageert en of het invloed heeft op je berichtgeving.”

“Ik weiger om pessimistisch over de toekomst te zijn. Ik ben opgevoed in de tijd van de Koude Oorlog met de angst voor wat er aan de andere kant van de Berlijnse Muur gebeurde en hoe bedreigend dat voor ons was. Maar als je je laat verlammen door bedreigingen kom je nergens. Je moet de ambitie blijven houden om de lat steeds weer hoger te leggen, de ambitie om te blijven veranderen en blijven staan voor je kernwaarden. Voor ons als nieuwsredactie en evenzeer voor de journalistiek betekent het, dat we onze onafhankelijkheid moeten koesteren en ons moeten blijven realiseren dat we dienstbaar zijn aan ons publiek en onze democratie. Dat stelt eisen aan wat we doen en laten. Hoe FOX News bijvoorbeeld bericht over corona vind ik onvoorstelbaar en onbegrijpelijk. Als je als journalistiek zo afglijdt, is er echt een probleem. Daarom vind ik het ook zo belangrijk dat de samenleving de komende tien jaar de durf zal hebben om de publieke nieuwsvoorziening en de waarden waar we voor staan ondubbelzinnig te steunen. Dat is en blijft nodig.”

Volgende week het tweede deel van het gesprek met Marcel Gelauff over de pilot ‘Versterking Lokale Journalistiek’, waar de NOS ook deel van uitmaakt

Bron: BM

https://www.broadcastmagazine.nl/lokaal/marcel-gelauff-hoofdredacteur-nos-nieuws-ik-weiger-om-negatief-te-zijn-over-de-toekomst/

HARM.TV: Onze tijd is nu (BroadcastMagazine)

Even geen hippe gezinnen en hun alledaagse probleempjes. Verzuurde moeder drinkt wat veel en wordt nog zuurder, verwend kind zakt voor eindexamen, vader in crisis wil een Franse camping kopen; gedoe, onbegrip en miscommunicatie. Klein leed dat heel leuk kan zijn voor Alkmaar, Terneuzen en Kudelstaart, maar we gaan Alabama, Taiwan en Koeweit er niet mee veroveren.

Al het geld op een hoop gooien lijkt me een goed begin. Toen ik in de jaren negentig Het Zonnetje in Huis maakte, was ons budget eindeloos veel kleiner dan de Amerikaanse concurrentie. Ik heb me laten vertellen dat het laatste seizoen Cheers 121 miljoen dollar kostte (en dik 140 miljoen opbracht) en het laatste seizoen Zonnetje bijna niks en het leverde ook niet veel op. Behalve heel veel kijkplezier, nog steeds het allerbelangrijkste natuurlijk.

Maar we hebben talent op alle vlakken, dus wat zou het mooi zijn om in navolging van de Zweden (The Restaurant), de Denen (The Bridge) en de Fransen (Dix pour cent en Lupin) te laten zien wat we kunnen. Waar zou het over moeten gaan? Keus genoeg zou ik denken. Laten we met Helène Kröller Müller naar het Parijs van begin 20e eeuw gaan en samen met haar stapels Van Goghs onder de arm slaan.

We hebben vijftien jaar
geoefend met Ik Vertrek,
dus als iemand zoiets kan
maken, dan zijn wij het

En eenmaal terug op de Veluwe gaan we het hele nieuwe museumontwerp op ware grootte bouwen met tentdoek en stokken om te kijken hoe het eruit gaat zien. Met kunstcriticus H.P. Brenner als Raspoetin en Sam van Deventer als jonge verleider. Hele continenten vallen voor zoveel dramatische schoonheid.

En anders beginnen we in 1953 met de Watersnoodramp en volgen we de Zeeuwen die daarna vertrokken naar Canada, de VS en Australië. Ik kan niet wachten om een Zeeuws meisje in de outback na een lange droogte en een verwoestende bosbrand de laatste druppels regenwater te zien opvangen, terwijl ze verzucht: “Ons Zeeuwn bint zuunig.”

Dat willen ze zien in Brazilië, IJsland en Japan. En we hebben vijftien jaar geoefend met Ik Vertrek, dus als iemand zoiets kan maken, dan zijn wij het. Online te bingen op de commerciëlen en daarna keurig voor niks op de NPO. En al het geld dat we ermee verdienen, stoppen we in nieuwe producties met nieuw talent.

Een comedy over de Gouden Eeuw met de jonge gebroeders De Witt (de kleine Johan, de slimste man van de eeuw en z’n grote broer Cornelis, dom als brood) en Paulus Potter, die huis aan huis schilderijen verkoopt. Internationally funny! Ik heb nog een plan liggen. The Restaurant heet in het Zweeds Vor tid är nu (met een klein bolletje boven de o in Vor maar dat kan ik nergens vinden op m’n toetsenbord) en dat betekent Onze tijd is nu. Precies. Onze tijd is nu!

Harm Edens

https://www.broadcastmagazine.nl/columns/harm-tv-onze-tijd-is-nu/

Na de klap: documentaireserie over mensen die het onvoorstelbare meemaakten (BroadcastMagazine)

Kleijn filmt in Londen, waar een helse brand in de Grenfell-woontoren aan 72 mensen het leven kostte. Hij loopt mee in de stille mars die bewoners en omwonenden van de toren nog elke maand lopen. In Italië mengt hij zich onder de buurtgenoten van de Via Porro, de straat die werd getroffen door het instorten van de Morandi-brug in Genua. Een plek waar de emoties hoog oplopen als de laatste delen van de brug worden opgeblazen om een nieuwe te kunnen bouwen.

Twintig jaar na de vuurwerkramp keert Kleijn terug naar de getroffen wijk Roombeek in Enschede. Waar de ramp voor de meeste Tukkers in het verleden ligt, is er een kleine groep betrokkenen die nog dagelijks met die meidag in 2000 bezig blijkt. Zoals de voormalige directeur van de vuurwerkfabriek, de weduwe van een van de omgekomen brandweermannen en een oud-rechercheur. Zij kunnen niet leven met het feit dat de oorzaak van de ramp nooit is opgehelderd. Daarom hebben zij onlangs nog aangifte gedaan en strijden zij verder.

Presentator Tom Kleijn: “Je vraagt nogal wat van mensen als je ze opzoekt terwijl er net een ramp is gebeurd. Ze verloren hun huis, moesten vluchten of zijn hun familie kwijt. En dan nog nemen ze de tijd om jou te woord te staan. Is het dan niet ook je journalistieke plicht om terug te keren naar die plek? Niks goed-nieuwsshow, puur om te kijken hoe het de mensen is vergaan nadat iedere cameraploeg al lang en breed vertrokken is.”

Kleijn bezoekt ook Paradise in Californië, waar de bewoners letterlijk door een vuurzee weg moesten vluchten voor een allesverwoestende bosbrand. En hij reist naar het vrijwel uitgestorven Japanse Fukushima, dat dubbel getroffen werd: door een tsunami en kernramp.

Op sommige plekken levert de ramp voor de getroffenen juist ook iets onverwachts op. Bijzondere vriendschappen, of een gemeenschap die verbroedert. In Londen begint een overlevende een ‘community kitchen’, wat eigenlijk altijd haar droombaan was. In Enschede herrees een woonwijk, waar voor buitenlandse bezoekers nog steeds ‘architectuur-rondleidingen’ worden gegeven.

Toch blijft het knellen: door móeten gaan, en leven met de gevolgen van de ramp. Zo ontvangt Fukushima de Olympische Spelen: het honkbaltoernooi zal in hun stadion plaatsvinden. De burgemeester toont zich uitermate optimistisch en wil vooral laten zien hoe veilig het er weer is: Tom mag fruit proeven dat in de streek geteeld is. Terwijl even verderop miljoenen zakken met radioactieve aarde langs de wegen staan, waarvan men zich afvraagt waar het ooit naartoe moet.

Na de klap, vanaf zondag 14 juni om 20.45 uur bij KRO-NCRV op NPO 2.

Zondag 14 juni: De torenflatbrand in Londen
Zondag 21 juni: De ingestorte brug in Genua
Zondag 28 juni: De bosbranden in Paradise
Zondag 5 juli: De kernramp in Fukushima
Zondag 12 juli: De vuurwerkramp in Enschede

Bron: KRO-NCRV/BM

Het bericht Na de klap: documentaireserie over mensen die het onvoorstelbare meemaakten verscheen eerst op BM.

https://www.broadcastmagazine.nl/radio-televisie/televisie/na-de-klap-documentaireserie-over-mensen-die-het-onvoorstelbare-meemaakten/