Eigenlijk kan ik heel goed relativeren. Als er een feestje niet doorgaat, heb ik tenminste even tijd om een boek te lezen. Op het moment dat ik mijn trein naar Apeldoorn mis, glip ik nog even naar binnen bij de Sissy Boy op Centraal Station Utrecht. Als ik me heb verheugd heb op een wandeling door het bos en de kinderen hebben geen zin, loop ik even naar het Prinsenpark. Met de eerste lockdown in Utrecht probeerden we er een leuke tijd voor te maken met de kinderen. Uiteindelijk lukte het niet om alles te combineren, maar we maakten er het beste van. Zo probeer ik echt vaak het positieve te halen uit alle narigheid die inherent is aan het leven. Maar afgelopen zaterdag lukte het me even niet. Tijdens de persconferentie waarin de lockdown werd aangekondigd, zakte de moed me in de schoenen. Ik staarde op onze mooie, nieuwe bank voor me uit. Daar gingen we weer. Bijna vergreep ik me aan de kerstchocola om mijn verdriet te verdoven.
Het zou zo’n fijne kerstvakantie worden. We hadden logeerafspraken met vriendjes uit Utrecht gemaakt, we zouden met familie en vrienden leuke dingen gaan doen. Natuurlijk wel met strengere maatregelen in ons achterhoofd, maar we hadden wel zin in alles wat we hadden bedacht. We zouden naar de bios gaan en naar Street Jump. In plaats daarvan werd er een keiharde lockdown aangekondigd. Ik dacht aan al die ondernemers die zich een slag in de rondte hadden gewerkt om te kunnen blijven bestaan. Aan het effect op jongeren in de lockdown. Zij krijgen het steeds zwaarder. Geen sociale contacten, geen fysieke lessen en alleen op een studentenkamer zitten. Aan de mensen in de zorg die keihard werken. Aan de mensen met een psychische kwetsbaarheid die het steeds moeilijker hebben. Gevoelens van eenzaamheid, verdriet en de hunkering naar sociale contacten.
En ik kon niet met mijn kinderen naar de bios en Streetjump.
‘Ach mama’, relativeerde mijn oudste (8) meteen. ‘We hebben achterin de tuin een grote trampoline. We hoeven helemaal niet naar Street Jump.’ En we hebben Netflix natuurlijk. Geen punt. Wij komen die lockdown wel door. Zeker nu we meer ruimte hebben in Apeldoorn. Maar leuk is anders. Soms lukt het even niet om te relativeren. Laten we elkaar in ieder geval de ruimte geven voor de minder leuke gevoelens bij de lockdown. Het kan altijd slechter. Maar je kunt leed niet met leed vergelijken. Misschien kunnen we bedenken hoe we de lokale ondernemers een hart onder de riem kunnen steken. Mocht er iemand zijn die nuttige ideeën heeft, laat het mij vooral weten. Intussen wil ik mild zijn voor mezelf, maar probeer ik me niet ongelimiteerd op chocola te storten. Ik wil deze lockdown fitter uitkomen, dan ik er in ging.
Lees ook:
-
Column Aefke: Over de Laan van Omniversum in Apeldoorn
-
Kerstdiner afhalen of laten bezorgen: hier kan het tijdens Kerstmis 2021 in Apeldoorn
-
Geen stress: hier bestel je al jouw kerstboodschappen en cadeaus in één keer
-
Matt’s (33) Apeldoornse koffiemerk Bosbrand is een begrip: ‘Ik drink niet de hele dag koffie’
-
Soren (27) en Matts (31) verkopen minimalistische kersttruien: ‘Deze kun je overal dragen’
