Categorie: gemeente castricum

Geplaatst op

Een verregende vakantie op camping Geversduin: “Je moet je gewoon goed kleden” (NH)

Op vakantie in Nederland brengt één grote onzekerheid met zich mee: het weer. Hoewel velen dit na een aantal prachtige zomers misschien zijn vergeten, is het dit jaar weer extra duidelijk geworden. De zon kan schijnen, maar het kan ook met bakken uit de hemel vallen. Campinggasten van camping Geversduin in Castricum weten alles van dat laatste. Vakantie in Nederland kan heel leuk zijn. "Maar het kan ook behoorlijk ruk zijn", vult een van hen aan.

Grote plassen, kinderen die pingpongen in hun regenjas en veel dichte voortenten. Het is het eerst wat je ziet bij een bezoekje aan camping Geversduin in Castricum. De camping is leger dan normaal, maar uitgestorven ook zeker niet. Campinggasten blijven optimistisch. "Het is wat het is. Je moet je er op kleden en dan kun je best in de regen naar buiten, vaak valt het dan best mee", zegt Eline. 

Volle zonnebrandtube

Eline verblijft een weekje op de camping en logeert bij een vriendin en haar twee kinderen. "We hadden eigenlijk het plan om lekker met de fiets naar het strand te gaan, maar dat gaat niet, dus wordt het musea bezoeken en een stukje fietsen. Alleen vanmorgen dachten we even: 'we gaan er niet uit', vanwege de regen."

Het druilerige noemt ze 'ruk', maar ondanks dat blijft ze optimistisch. "Met een regenjas en een muts op gaat het wel. We hebben alles volgeladen. Zowel zomer- als winterkleding, zonnebril en zonnebrand. In de hoop dat je het allemaal kan gebruiken. Alleen de zonnebrand heb ik nog niet gebruikt."

Jezelf vermaken

Stefan en Meta zagen de vakantie in eigen land ook net even anders voor zich. Na vorig jaar de zomer in Wenen te hebben doorgebracht met temperaturen van wel 40 graden, hadden ze dit jaar andere plannen.

"We hebben hier een seizoensplek en komen hier vaker. We hadden gehoopt op een paar mooie, lange weken, omdat vorig jaar gewoon een fantastische zomer was. Niet wetende dat het nu zo zou zijn. Stiekem heb ik nog naar campings in Frankrijk gekeken," zegt Meta lachend.

En Meta is niet de enige. "Onze campingburen zijn vertrokken naar de zuiderzon in Italië, maar het is prima zo. In Oostenrijk is er ook kans op slecht weer. We mogen blij zijn dat we geen verdroogde meren of bosbranden hebben." Meta ziet de regenachtige vakantie ook als een leerervaring voor haar twee dochters. "Ze leren nu echt zichzelf te vermaken." "Ze hebben ineens interesse in oude knutselspullen van de Hema", vult Stefan aan.

Tekst gaat verder onder de foto's.

Afwassen als hobby

Op de camping ontstaan meer nieuwe hobby's. Bij het badlokaal staat het dochtertje van Daniëlle de afwas te doen. "In plaats van buitenspelen doen we dit gewoon", zegt ze vol enthousiasme. "We hebben een afwasser, een droger en een aanmoediger!"

Het gezin is een paar dagen op bezoek bij familie op de camping. "Als ik niet had afgesproken, was ik niet gegaan", zegt Daniëlle. Toch vermaakt het gezin zich wel. "Tussen de buien door zijn we gewoon naar het strand gegaan, en dat was eigenlijk hartstikke leuk."

Daniëlles dochter lijkt zich niks van het weer aan te trekken en zag de winderige stranddag dan ook als een geweldige ervaring. "Ik ging over de grote golven springen en toen het ging regen gingen we weer naar huis", zegt ze met een grote lach op haar gezicht. 

Eerder naar huis

Toch ziet niet iedereen het meer zitten. Tijdens een rondje over de camping raakt NH in gesprek met een gezin uit Woerden dat helemaal geen zin meer in de vakantie heeft. "We zijn het zo zat. We zitten hier in totaal drie weken, maar overwegen om eerder naar huis te gaan. Monkey Town hebben we inmiddels ook wel gezien." 

https://www.nhnieuws.nl/nieuws/322821/een-verregende-vakantie-op-camping-geversduin-je-moet-je-gewoon-goed-kleden
Geplaatst op

De nieuwe ervaringsecologie gaat op alles zijn stempel drukken, van de cultuur tot AI (MT.nl)

Op een techforum ben ik aan de praat geraakt met Peter de Koning uit Castricum. Hij wil zich er wel aan wagen om mijn bandrecorder, een Grundig TK8 uit 1978, weer aan de praat te krijgen.

Zo kon het gebeuren dat ik tien minuten voordat ik aan deze column begon naar een conference van Wim Kan zat te luisteren. Dat was de eerste band die ik opstartte na reparatie. De cabaretier galmde via de klankkast mijn studeerkamer binnen. Ik luisterde aandachtig naar het openingslied van zijn oudejaarsconference uit 1960.

De Nederlandse bevolking blijkt in de ban van ‘de toverbel’ die Slochteren heet. Waar gaat dit heen, vraagt Kan zich af? En ‘wat gaat het ons kosten?’

Dat laatste weten we inmiddels. Het kostte ons de vriendschappelijke band tussen de mensen in het noorden en het westen van het land, het kostte de huizen, het klimaat en het vertrouwen in de politiek.

Cultuur bepaalt technologische ontwikkeling

Noem Wim Kan oubollig. Daar ben ik het deels mee eens. Maar ik noem hem ook profetisch. De toverbel-metafoor is exact wat er met kunstmatige intelligentie op dit moment aan de hand is. Als Kan zingt dat we met open mond naar de gaswinning uit de grond staan te kijken, vervang ik ‘gas’ door het woordje AI. Als hij zingt: ‘We hebben nou het hele jaar de gasbel horen luien, maar niemand weet precies waar de klepel hangt’ doe ik hetzelfde.

Het is het lot van iedere nieuwe technologie dat de klepel altijd zoek is. Wie had ooit kunnen voorspellen dat huizenschade herstellen moeilijker is dan een man op de maan zetten? Rakettechnologie is een stuk eenvoudiger dan bureaucratie-technologie. (We mogen alles dat door de mens gemaakt is technologie noemen). Maar waar technologie uiteindelijk toe leidt, dat is vaak een groot vraagteken.

Er is wel iets over te zeggen. We weten inmiddels dat de cultuur allesbepalend is voor de richting waarin de technologie zich gaat ontwikkelen. Dat leerde ik ooit uit het boek Always Already New: Media, History en the Data of Culture van professor Lisa Gitelman, dat ik er voor het schrijven van dit stuk even bij pak.

Verdwenen reparatie-industrie

De mediacultuur van de jaren 60 was heel anders dan die van nu. Dat heb je meteen door als je de loodzware TK8-recorder naar je auto sleurt voor reparatie. De uit dieplood opgetrokken recorder met zijn opwarmende groene lampje straalt een en al gedegenheid uit. Grundig is gründlich. Een apparaat gemaakt om te repareren. Bovendien slechts een paar banden – that’s it! Geen Spotify-stress. Relax, draai een band, schil een appeltje, luister aandachtig.

Het had maar weinig gescheeld of de Grundich was gründlich vernachelt. Als Peter me niet had verboden het ding thuis nog een keer aan te zetten, was het waarschijnlijk fout gegaan. Eerst moesten namelijk de condensatoren eruit gesloopt worden. Die oude hebben een papieren wikkel en dat neemt vocht op. Een paar keer aan en uit is genoeg om het apparaat na zoveel jaar trouwe dienst op te blazen.

Ik doe wat hij zegt, en op de koffie bij hem thuis voeren we nostalgische gesprekken over de reparatie-industrie die volledig verdwenen is (op eenlingen zoals Peter na).

Tijdperk van overvloed

Bandrecorders zoals deze komen uit het geen-cent-te-veel-hoor-tijdperk waarin zuinigheid troef is. Mijn oma liet me ooit vol trots een speciale lepel zien waarmee je een pak vanillevla tot de laatste kwak kon uitlepelen. Sinds de tijden van overvloed zijn aangebroken is dat gedoe verleden tijd. Nu is abundance de gangbare lijn en vieren we de toverbel die technologie heet uitbundig.

Een van de oprichters van de Singularity University, Peter Diamandis, schreef er ooit een boek over: Abundance: The Future is Better Than You Think. Op de kaft ook nog een sticker waarop te lezen is dat er nieuw bewijs is dat een tijdperk van overvloed voor iedereen is weggelegd.

Ik hoop oprecht dat de toekomst er beter uitziet dan ik denk. Ik ben de laatste tijd wat somber. Ben te veel wetenschappelijke literatuur gaan lezen over tekorten aan drinkwater, de opwarming van de aarde en het verlies aan biodiversiteit. Als ik naar de AI-euforie kijk en lees dat er hierdoor X procent aan extra economische groei ingeboekt kan worden, denk ik: hoe dan, waarom dan en hoe kan het uit?

The Experience Ecology

Ik ben niet de enige sombermans. Nu de klimaatopwarming nadrukkelijker voelbaar wordt, beginnen de zorgen zich in de cultuur te nestelen. In de Verenigde Staten, waar de rook van de Canadese bosbranden het daglicht wegneemt, hebben ze al een nieuw naam voor dit klimaattijdperk: het pyroceen.

Wetenschappers worden inmiddels activistisch en doen mee met het blokkeren van de A2. Erik van Sebille, een net aangestelde hoogleraar oceanografie, brak in tranen uit tijdens zijn oratie. En in The Lancet lezen we dat jongeren massaal opgroeien in klimaatangst.

Het tijdperk dat voor ons ligt, noem ik ook wel ‘The Experience Ecology’. Deze nieuwe ervaringsecologie gaat zijn stempel drukken op de cultuur, op de manier waarop we de toekomst vorm willen geven, op de manier waarom we naar AI kijken. De experience-ecologie maakt dingen voelbaar die wetenschappers al jaren voorspeld hebben.

Managers en bestuurders die op de zeepkist gaan staan om de nieuwe AI-strategie te verkondigen moeten zich hiervan bewust zijn. Tussen het publiek zijn ongetwijfeld nog wat aanhangers van de Singularity University te vinden die het allemaal prachtig vinden dat AI begint te praten. Maar naast ChatGPT is er nu ook ChatAarde: de planeet die begint te praten.

De meeste organisaties draaien nog op de automatische piloot van de exponentiële groei en acceleratie tot de max. Maar de overgang van het abundance-tijdperk naar het schaarste tijdperk vraagt om een nieuw verhaal en een nieuwe slag (digitale) leiders. Leiders die de experience ecology het centrum van hun digitale verhaal maken.

AI en het klimaat

Ondertussen verwissel ik van band op mijn TK8 en zet de luidspreker extra hard. Met mijn ogen op het product van de reparatie-economie denk ik aan professor Susan Paulson. Zij is gespecialiseerd in de antigroei-economie. Een van haar uitspraken spookt nog steeds door mijn hoofd: ‘Anyone who thinks that endless growth is possible in a finite world, is either crazy or an economist.’

Ik trek er deze conclusie uit: iedereen die denkt dat AI en de toestand van de aarde niets met elkaar te maken hebben, zit in het verkeerde verhaal gevangen.

Lees meer columns van Menno van Doorn:

https://mtsprout.nl/columnisten-experts/experience-ecology
Geplaatst op

Voorbereid op steeds groter natuurbrandrisico? ’In het uiterste geval versturen we een sms-alert als er brand is’, zegt Peter Ramp van Camping Bakkum (Haarlems Dagblad)

Door de steeds langere, droge perioden in de zomers neemt het risico op grote, onbeheersbare natuurbranden toe. ,,Het risico groeit sneller dan het klimaat verandert’’, zeggen onderzoekers van onder andere het Nederlands Instituut Publieke Veiligheid.

https://www.haarlemsdagblad.nl/cnt/dmf20230214_58898871
Geplaatst op

Laatste week van expositie: oude bomen bewaren in een virtuele wereld (De Castricummer)

Bakkum – Kunstenaar en speculatief designer Nicole Spit exposeert met haar kunstproject ‘Digitaal Bomen Monument’ in Huize Koningsbosch. Daar zijn de prints te zien van een select aantal door photogrammetry gescande gedigitaliseerde bomen. Op de prints zijn de bomen te zien die in 3D-software bewerkt zijn en in een surreële droomwereld zijn teruggeplaatst. Met behulp van een Augmented Reality-app kun je nog een extra bewegende animatielaag bekijken, waarin de boom in zijn specifieke droomwereld te zien is. De expositie is nog tot 1 februari te zien.

 Oude bomen kun je niet, zoals oude stenen monumenten, restaureren. ,,Soms zie ik een indrukwekkend oude boom verslagen op de bosbodem liggen. Of je ziet een enorme stronk, waarop de rest van de boom mist en slechts nog de jaarringen je vertellen, dat er jarenlang een magnifieke reus moet hebben gestaan. Dan denk ik, zouden we dit soort oude karakteristieke bomen wellicht kunnen bewaren als monument?’’, vertelt Nicole Spit, de maker en bedenker van kunstproject Digitaal Bomen Monument.

Metaverse

Ze vervolgt: ,,Oude bomen kun je helaas niet zoals oude stenen monumenten restaureren. Veel bomen verdwijnen door bomenkap, bosbranden, omdat ze zich niet op tijd kunnen aanpassen aan klimaatveranderingen, door ziekte of soms gewoon door ouderdom. Hoe zou je de karakteristieken van die boom, gevormd door de tijd, dan wel kunnen bewaren? Nu we allemaal steeds meer tijd in een virtuele omgeving doorbrengen en de verschillende ‘Metaverse’-werelden in opkomst zijn, dacht ik dat we bomen wellicht in de driedimensionale virtuele wereld, als digitaal arboretum (bomenmuseum) kunnen bewaren. Ik loop veel in de Castricumse bossen en net als in een stad met specifieke gebouwen, kom je vaak langs dezelfde karakteristieke bomen. Ze dienen als vertrouwd herkenningspunt.’’

Persoonlijke keuze

Voor het Digitaal Bomen Monument selecteerde Nicole bomen die haar persoonlijk aanspreken. Maar ook zijn er bomen opgenomen die conceptmatig goed in dit kunstproject passen. Iedere boom staat voor een specifieke bedreiging van de bomen. Er zijn ook twee karakteristieke bomen opgenomen, waarvan bekend is dat ze gekapt moeten worden en op bekende plekken in Castricum stonden, zoals de oude kastanje bij Huize Koningsbosch en de oude wilg bij de Tuin van Kapitein Rommel. ,,Thema’s als oprukkende droogte, verandering in het myceliumnetwerk (schimmelnetwerk) onder de bomen, verstoorde voedselvoorziening in de grond, bosbranden, gemis aan ruimte, gaven mij een denkrichting over de behoeftes van een boom. Vandaar ook een van de uitgangspunten van het project; waar droomt een boom over?’’

https://www.castricummer.nl/wp-content/uploads/2023/01/Digitaal-Bomen-Monument-Foto-Nicole-Spit-1-1024x674.jpg

Omzettingsfoutjes

Gaandeweg het project, en door de vele uren op de computer, ging Nicole juist de kleine omzettingsfoutjes van de 3D-software en de imperfectie van de techniek waarderen, als karakteristieken van de digitale wereld.

,,Denk aan rare ‘blobs’ die ontstonden omdat photogrammetry scans bewegende kleine onderdelen niet zoals mensen konden interpreteren. Zoals de lucht, die als een vorm werd gezien, de foutjes in de vertaling van hoe de afbeeldingen weer opnieuw om een vorm gevouwen moesten worden, de vreemde afsnijdingen. Dat, gecombineerd met bewust gecreëerde elementen in de omgeving van de boom of aan de boom, zoals zwevende bubbels, synthetische kleuren en bewust grove driehoekstructuren. Juist die combinatie geeft een surreëel effect. Ik denk dat de virtuele wereld een eigen specifieke vormentaal krijgt, waarbij ook eigenschappen als zwaartekracht en andere natuurwetten bewust genegeerd kunnen worden’’, legt Nicole uit als ze over de virtuele droomwereld vertelt.

Ze houdt zich al langere tijd bezig met speculatief design bij haar Design Studio Dáárheen, waarbij mogelijke toekomsten onderzocht worden.

Digitale natuur in huis

De 2d prints zijn scanbaar met een gratis augmented reality-app waarna ze ’tot leven’ komen door een toegevoegde animatielaag. Ook zijn er 3D-prints te zien van een aantal bomen uit Castricum, waarvan er twee al gekapt zijn en nu bewaard worden in een digitale wereld. Nu nog te zien tot en met 1 februari in Huize Koningsbosch, Heereweg 84 in Bakkum. Vrij entree. Gehele dag open. Wil je een stukje digitale natuur in je huis? De kunstwerken zijn ook te koop. Ook kun je er het speciale Digitale Bomen Monument Boek aanschaffen. Kijk op www.digitaalbomenmonument.nl voor meer informatie. (Foto’s: Nicole Spit)

The post Laatste week van expositie: oude bomen bewaren in een virtuele wereld appeared first on De Castricummer.

https://www.castricummer.nl/laatste-week-van-expositie-oude-bomen-bewaren-in-een-virtuele-wereld/?utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=laatste-week-van-expositie-oude-bomen-bewaren-in-een-virtuele-wereld
Geplaatst op

Gaan we oude karakteristieke bomen bewaren in een virtuele wereld? (De Castricummer)

Castricum – In het kunstproject ‘Digitaal Bomen Monument’ digitaliseert speculatief designer Nicole Spit bomen uit het Castricumse bos. Ze exposeert haar kunstproject in Huize Koningsbosch. Daar zijn de prints te zien van een select aantal door photogrammetry gescande gedigitaliseerde bomen.

Op de prints zijn de bomen te zien die in 3D-software bewerkt zijn en in een surreële droomwereld zijn teruggeplaatst. Met behulp van een Augmented Reality-app kun je nog een extra bewegende animatie laag bekijken, waarin de boom in zijn specifieke droomwereld te zien is. De officiële opening door wethouder Valentijn Brouwer is op zondag 11 december vanaf 14.00 uur met om 14.30 uur een ‘Artist Talk’ met uitleg over het project. De expositie loopt tot 11 januari.

Oude bomen kun je niet restaureren

Nicole Spit: ,,Soms zie ik een indrukwekkend oude boom verslagen op de bosbodem liggen. Of je ziet een enorme stronk, waarop de rest van de boom mist en slechts nog de jaarringen je vertellen, dat er jarenlang een magnifieke reus moet hebben gestaan. Dan denk ik, zouden we dit soort oude karakteristieke bomen wellicht kunnen bewaren als monument? Je kunt oude bomen helaas niet zoals oude stenen monumenten restaureren. Veel bomen verdwijnen door bomenkap, bosbranden, omdat ze zich niet op tijd kunnen aanpassen aan klimaatveranderingen, door ziekte of soms gewoon door ouderdom. Hoe zou je de karakteristieken van die boom, gevormd door de tijd, dan wel kunnen bewaren? Nu we allemaal steeds meer tijd in een virtuele omgeving doorbrengen en de verschillende ‘Metaverse’-werelden in opkomst zijn, dacht ik dat we bomen wellicht in de 3D virtuele wereld, als digitaal arboretum (bomenmuseum) kunnen bewaren. Ik loop veel in de Castricumse bossen en net als in een stad met specifieke gebouwen, kom je vaak langs dezelfde karakteristieke bomen. Ze dienen als vertrouwd herkenningspunt.’’

Bedreiging

Voor het Digitaal Bomen Monument selecteerde Nicole bomen die haar persoonlijk aanspreken. Ook voegde ze bomen toe die conceptmatig goed in dit kunstproject passen. ,,Iedere boom staat voor een specifieke bedreiging van de bomen. Er zijn ook twee karakteristieke bomen opgenomen, waarvan bekend is dat ze helaas gekapt moeten worden en op bekende plekken in Castricum stonden, zoals de oude kastanje bij Huize Koningsbosch en de oude wilg bij de Tuin van Kapitein Rommel. Thema’s als oprukkende droogte, verandering in het myceliumnetwerk (schimmelnetwerk) onder de bomen, verstoorde voedselvoorziening in de grond, bosbranden en gemis aan ruimte gaven mij een denkrichting over de behoeftes van een boom. Vandaar ook een van de uitgangspunten van het project: waar droomt een boom van?’’

Imperfectie van de techniek

Nicole vervolgt: ,,Gaandeweg het project, en door de vele uren op de computer, ging ik juist de kleine omzettingsfoutjes van de 3D-software en de imperfectie van de techniek waarderen, als karakteristieken van de digitale wereld. Denk aan rare ‘blobs’ die ontstonden omdat photogrammetry scans bewegende kleine onderdelen niet zoals mensen konden interpreteren. Zoals de lucht, die als een vorm werd gezien, de foutjes in de vertaling van hoe de afbeeldingen weer opnieuw om een vorm gevouwen moesten worden, de vreemde afsnijdingen. Dat gecombineerd met bewust gecreëerde elementen in de omgeving van de boom of aan de boom, zoals zwevende bubbels, synthetische kleuren en bewust grove driehoekstructuren. Juist dat gaf een surreëel effect. Ik denk dat de virtuele wereld een eigen specifieke vormentaal krijgt, waarbij ook eigenschappen als zwaartekracht en andere natuurwetten bewust genegeerd kunnen worden.’’ Nicole houdt zich al langere tijd bezig met speculatief design bij haar Design Studio Dáárheen, waarbij mogelijke toekomsten onderzocht worden. De 2D-prints met bewegende animatielaag (via gratis app) en de 3D-prints van een aantal bijzondere bomen zijn te zien vanaf 11 december tot en met 11 januari in Huize Koningsbosch aan de Heereweg 84 in Castricum. Vrij entree. De kunstwerken zijn ook te koop. Meer weten over dit project? Lees verder op www.digitaalbomenmonument.nl. (Foto: aangeleverd)

The post Gaan we oude karakteristieke bomen bewaren in een virtuele wereld? appeared first on De Castricummer.

https://www.castricummer.nl/gaan-we-oude-karakteristieke-bomen-bewaren-in-een-virtuele-wereld/?utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=gaan-we-oude-karakteristieke-bomen-bewaren-in-een-virtuele-wereld