Onblusbare brand ter grootte van provincie Groningen woedt nabij Sydney, Australië (Brandveilig.com)

In Gospers Mountain ten noordwesten van de Australische stad Sydney woedt een onblusbare grote bosbrand. De brand strekt zich uit over een gebied van bijna 300.000 hectare, ter grootte van de provincie Groningen.  De enorme vuurzee is ontstaan door het samensmelten van een aantal kleinere …

Het bericht Onblusbare brand ter grootte van provincie Groningen woedt nabij Sydney, Australië verscheen eerst op Brandveilig.

https://www.brandveilig.com/nieuws/onblusbare-brand-ter-grootte-van-van-provincie-groningen-woedt-nabij-sydney-australie-62975

Braziliaans agentschap ziet enorme toename van ontbossing Amazonegebied (NOS journaal)

De ontbossing in het Amazonegebied in Brazilië is sinds 2008 niet meer zo groot geweest als nu, schrijft het Braziliaanse agentschap voor ruimteonderzoek INPE in een rapport. Tussen augustus 2018 en juli 2019 verdween 9762 vierkante kilometer vegetatie, een toename van 30 procent ten opzichte van een jaar daarvoor. Dat is een gebied groter dan de provincies Drenthe, Groningen en Overijssel bij elkaar.

Vooral in de staat Para ging veel bos verloren: die staat alleen is verantwoordelijk voor 40 procent van al het bos dat in een jaar tijd verdween. Ook ziet het agentschap een toename van illegale ontbossing in de staten Roraima en Amazonas. Het Amazonegebied werd deze zomer bovendien getroffen door veel bosbranden.

"Het is onacceptabel dat de Amazone nog steeds wordt vernietigd", zegt het World Wide Fund for Nature (WWF) in een verklaring. De organisatie vreest dat de ontbossing alleen maar sneller gaat, tenzij de Braziliaanse regering snel maatregelen neemt.

Minister: nieuwe strategie nodig

Volgens milieuminister Salles laten de cijfers van INPE zien dat er een nieuwe strategie nodig is om illegale ontbossing, mijnbouw en landroof actief te bestrijden. Volgens hem liggen alle opties op tafel, inclusief de inzet van het leger.

Maar volgens milieuactivisten is de Braziliaanse regering zelf ook verantwoordelijk voor de problematiek. "De regering van president Bolsonaro is verantwoordelijk voor ieder stukje bos dat is vernietigd", zegt Greenpeace. "Deze regering is nu de grootste vijand van de Amazone."

Eerdere twijfels

Eerder twijfelde de Braziliaanse regering nog aan cijfers van het agentschap voor ruimteonderzoek over de houtkamp van het Amazoneregenwoud. Het agentschap zei in juli dat de houtkap van het gebied met 88 procent was toegenomen, sinds de verkiezing van Bolsonaro tot president in januari van dit jaar.

Op verschillende persconferenties noemde minister Salles de cijfers sensatiebelust en onnauwkeurig, president Bolsonaro zei dat het agentschap de cijfers mogelijk heeft gemanipuleerd om de regering er slecht uit te laten zien.

Oud-directeur Galvão van het agentschap verdedigde zijn instituut en noemde Bolsonaro "een grap van een 14-jarige jongen die niet geschikt is voor het presidentschap van Brazilië". Hij werd later ontslagen. Op deze cijfers heeft Bolsonaro nog niet gereageerd.

NOS op 3 zet in de video hieronder op een rij wat er aan de hand is in het Amazoneregenwoud:

http://feeds.feedburner.com/~r/nosjournaal/~4/pZKFD9PQ5Ls

http://feeds.nos.nl/~r/nosjournaal/~3/pZKFD9PQ5Ls/2311049

Grootste ontbossing in Amazone sinds 2008 (Greenpeace)

Afgelopen jaar (aug 2018 t/m juli 2019) is een gebied groter dan de provincies Drenthe, Groningen én Overijssel aan bos verdwenen in de Amazone. Sinds 2008 is de ontbossing niet zo groot geweest. Dit is te wijten aan de anti-milieu agenda die de Braziliaanse president Jair Bolsonaro sinds zijn presidentiële campagne verkondigt.

“De regering Bolsonaro vernielt vrijwel al het werk dat de afgelopen decennia is verricht om de bossen te beschermen.”
Sigrid Deters, Campagneleider

De ontbossing gaat maar door

De ontbossing van de Amazone bereikte tussen augustus 2018 en juli 2019 een omvang van maar liefst 9,762 km². Dat blijkt uit nieuwe satellietgegevens van het Braziliaanse ruimte onderzoekstinsituut (INPE). Dat is 30 procent hoger ten opzichte van 2018, en is daarmee het hoogste percentage sinds 2008.

De vernietiging van de Amazone neemt alleen maar toe. Want de hevige bosbranden en de daarmee gepaarde ontbossing in de maanden augustus en september zijn in deze cijfers nog niet meegenomen.

Inheemse leiders vragen Europa om actie

Onlangs waren acht inheemse leiders uit Brazilië in Nederland om politici en het bedrijfsleven te vragen om in actie te komen tegen mensenrechtenschendingen en ontbossing in hun land. Aan het eind van hun bezoek kwam het wrange bericht dat Amazonebeschermer Paulo Paulino Guajajara, de neef van één van de leiders, was neergeschoten op zijn eigen land.

Voor de structurele bescherming van de Amazone is de inheemse bevolking van essentieel belang. Daarnaast is het belangrijk dat er in Europa een Bossenwet komt, die bedrijven verplicht om geen producten te verkopen waarvoor is ontbost.

https://www.greenpeace.org/nl/natuur/28582/ontbossing-van-de-amazone-is-sinds-2008-niet-zo-groot-geweest/

Karel Smouter @kcsmouter en Michael Rhebergen doorkruisen Oost-Nederland op de fiets: ‘Tien miljoen mensen wonen niet in de Randstad’ @vandefiets #rouveen #overijssel (Villamedia)

Hoe zou het nieuws eruit zien als je het niet benadert vanaf een redactie in Hilversum of Amsterdam? Met dat idee trekken journalist Karel Smouter en fotograaf Michael Rhebergen vanuit standplaats Deventer door Oost-Nederland op zoek naar onvertelde verhalen. Op de fiets.

Met een nog slaperig hoofd zwiept Michael Rhebergen de deur open en verwelkomt Villa­media in een kleine, spartaans ingerichte bouwkeet. Achterin een kaal stapelbed. Voorin een tafel met twee stoeltjes. Op de tafel een exemplaar van Susan Sontags ‘On photography’ naast een analoge camera, een laptop en een opschrijfboekje. Deze keet op een boerencamping in het Overijsselse Rouveen is voor een paar dagen de thuisbasis van Rhebergen en journalist Karel Smouter. Samen gaan ze deze dagen op zoek naar verhalen in de omgeving van Staphorst. Echt uitgerust is het duo niet. Rhebergen tikt met zijn knokkels tegen het plafond van golfplaten. De regen die er vannacht met bakken tegelijk op neerkwam, heeft ze wakker gehouden. Er is alleen een pot oploskoffie om het leed te verzachten.

Je moet, kortom, iets over hebben voor je journalistieke idealen. Voor Rhebergen en Smouter bestaan die eruit om in de haarvaten van de Nederlandse samenleving te geraken en te onderzoeken op welke verhalen je stuit als je nu eens níet het nieuws maakt vanachter je bureau in Amsterdam of Hilversum. Najaar 2018 lanceerden ze daarvoor het journalistieke project Vandefiets.nl. Sindsdien doorkruisen de mannen Oost-Nederland op de pedalen.

Exotisch fenomeen

‘Het is niet te overschatten hoe belangrijk lokale en regionale journalistiek is. Het is voor ons ook een voortdurende inspiratiebron, op zoek naar nieuwe verhalen en invalshoeken. Tegelijk willen we er niet mee concurreren: wij bedrijven regionale journalistiek voor een landelijk publiek. Het overgrote deel van de journalisten en redacties zit in de Randstad. Daar wordt het nieuws gemaakt. Terwijl tien miljoen mensen niet in de Randstad wonen’, becijfert Rhebergen, die zelf, net als Smouter, in Deventer woont. ‘Wij waren benieuwd hoe het nieuws eruit zou zien als het vanuit Oost-Nederland zou worden verteld.’

Smouter: ‘Wat je – even generaliserend – veel ziet is dat journalisten af en toe ergens geparachuteerd worden en er korte tijd rondlopen. Dat levert al gauw wat stereo­type, probleem gedreven stukken op. Krimp. Vergrijzing. Conservatisme. Ze schrijven eigenlijk op wat ze achter hun bureau in Amsterdam al dachten te zullen aantreffen.’ Het is een journalistiek mechanisme dat Smouter meer is gaan opvallen sinds hij een paar jaar geleden vanuit Amsterdam naar Deventer verhuisde. Daar hoorde hij van mensen op straat en ouders op het schoolplein dat ze media steeds vaker links lieten liggen. ‘“Het gaat toch niet over ons”, zeiden ze dan. “En als het al een keer over ons gaat, dan zijn we een exotisch fenomeen.”’

Ze hebben een punt, vindt Smouter. ‘Als je kijkt naar dossiers als de Oostvaardersplassen, Lelystad Airport of de gaswinning in Groningen, dan zijn die pas vrij laat onder de aandacht van landelijke media gekomen. Lelystad Airport is wat dat betreft nog het beste voorbeeld. Dat werd eigenlijk pas groot toen een RTL Nieuwslezer die op de Veluwe woont – Jan de Hoop – zich er tegen uitsprak. Ik snap wel dat je geen abonnement op NRC Handelsblad afsluit als je in Oost-Nederland woont. Het gaat er simpelweg te weinig over.’

Wat Smouter en Rhebergen met hun project onder de aandacht willen brengen, is wat ze zelf de ‘emancipatie van de periferie’ zijn gaan noemen. Smouter: ‘Van oudsher bestaat er in deze hoek van het land een Calimero-complex ten opzichte van de Randstad. Mensen hebben het gevoel dat er een kliek is van politici, beleidsmakers én media, die bepaalt hoe we moeten leven en hoe we onze tradities vormgeven. Maar wat je ziet is dat er steeds meer zelfbewustzijn optreedt. De periferie gaat zich emanciperen. Kijk alleen al naar die duizenden boeren die op hun trekkers de weg op gaan omdat ze het zat zijn te worden weggezet als milieuvervuilers.’

Smouter en Rhebergen proberen dat overkoepelende thema te vangen in kleine reportages, grote series en uiteindelijk een boek (werktitel: ‘Daar moeten ook mensen wonen’). Daarvoor zetten de freelancers, die naast dit project ook allebei hun eigen werkzaamheden hebben, één dag per week een groot kruis in hun agenda: op die dag gaan ze samen de fiets op. Daarnaast proberen ze eens per maand een paar dagen op rij vrij te maken om wat langer in een regio te blijven, zoals ze dat nu doen in Staphorst. Hun producties verkopen ze aan verschillende landelijke media. Zo maakten ze een serie over de ­Provinciale Statenverkiezingen voor De Correspondent en een over de Bible Belt voor NRC. Ook De Groene Amsterdammer behoort inmiddels tot hun opdrachtgevers.

Zijweggetjes
Maar waarom moet dat op de fiets, is de vraag, terwijl de miezer tegen de ramen slaat. De twee herenfietsen die het duo groen met paars heeft laten spuiten – de kleuren die je krijgt als je de Gelderse en Overijsselse vlaggen met elkaar kruist – staan te druipen naast de bouwkeet. ‘Het brengt je op plekken waar je met de auto niet komt’, zegt Rhebergen. ‘En dan signaleer je andere dingen. Dat alles hier heel netjes aangeharkt is bijvoorbeeld. En dat er overal vormen in de heggen zijn geknipt.’
Smouter: ‘Soms kom je op de fiets ook letterlijk verhalen tegen. Vorige week fietste ik voor mijn eigen lol over de heide toen ik een boswachter tegenkwam. Ik raakte met hem aan de praat toen hij zei dat je de hele wereldproblematiek – van stikstof tot bosbranden in ­Brazilië – kunt aflezen aan de staat van de heide. Dat is een verhaal. En het viel me op dat er steeds meer mais op het veld staat. Hoe komt dat? Waarom al die mais? Dat is iets wat je alleen ziet als je niet alleen de hoofdwegen, maar ook de zijweggetjes pakt.’

Wat ze ook merken – en dat hadden ze van tevoren niet bedacht – is dat de fietsen snel het ijs breken. Overal waar ze komen, hebben ze direct aanspraak. Op de pont, bij de burgemeester en zelfs bij onwillige bronnen blijkt de fiets ontwapenend te werken. Smouter: ‘De vorige keer dat we in Staphorst waren, gingen we langs bij een man die na twaalf jaar wethouder te zijn geweest voor de SGP, was overgestapt naar Forum voor Democratie. Hij stond niet te springen om daar met ons over te praten. Maar door die fietsen hadden we toch meteen een leuk praatje. Hij wilde weten waar ze vandaan kwamen en of het niet koud was. Fietsen zijn onschuldig. Mensen denken al snel: deze jongens zijn oké, want ze komen op de fiets.’
Rhebergen: ‘Maar het doel van het fietsen is vooral om langzaam het landschap door te kunnen gaan. In de hoop dat we af en toe verrast worden door wat we aantreffen.’

Ook in zijn fotografie neemt Rhebergen dat tragere tempo letterlijk. Hij fotografeert het liefst analoog. Voor ­Villamedia maakt hij deze ochtend dan ook een zelfportret met een analoge Yashika camera uit de ­jaren 60. Zodra er een waterig zonnetje doorbreekt, stelt hij de camera handmatig in en checkt zijn lichtmeter voor het beste resultaat. Hij kocht het apparaat een aantal jaar geleden op Marktplaats en is sindsdien verkocht aan het toestel. Hij houdt van het zachte, analoge beeld ten opzichte van de harde, heldere beelden die digitale foto­grafie oplevert. ‘En het dwingt je langzamer te werken en kritischer te kijken naar wat je ziet. Eén rolletje heeft simpelweg maar twaalf beelden.’

Als het rolletje vol is, de wolken weer voor de zon schuiven en de eerste druppels beginnen te vallen, werpen de twee een vertwijfelde blik op de fietsen. Uiteindelijk stappen ze bij de verslaggever in de auto richting het centrum van Staphorst.

Idealen
‘Dit project is een constante zoektocht naar een balans tussen ideaal en de werkelijkheid’, beredeneert ­Smouter even later pragmatisch, als er in Museum Staphorst een fatsoenlijke kop koffie voor hem wordt ingeschonken. ‘In het ideaalbeeld zitten we op de fiets en maken we langzaam verhalen die we van tevoren niet hebben uitgetekend. De werkelijkheid is ook dat je artikelen moet pitchen van tevoren, dat je afspraken moet maken met bronnen, de analoge fotografie soms moet verruilen voor digitale en…’ Hij grijnst: ‘Als het weer tegenzit wel eens moet uitwijken naar andere vervoersmiddelen.’

Dan serieus: ‘Je kunt daar heel verdrietig over doen. Maar uiteindelijk zijn die fiets en de analoge fotografie ook maar een middel en niet het doel. Dit soort journalistieke projecten blijft een precaire bezigheid – dat zullen meer freelancers kunnen beamen. Daarbij is de grootste uitdaging nog niet eens of we onze rekeningen wel betaald krijgen. Dat lukt allemaal nog wel en bovendien is geld niet de reden waarom ik journalist ben geworden. De uitdaging is vooral: hoe deel je slim je tijd in, zodat je het gezond houdt voor jezelf? Hoe zorg je ervoor dat je niet te veel gaat werken.’

Rhebergen: ‘Fietsen helpt daar trouwens wel bij.’

Smouter: ‘Gisteren zaten we van 9.00 tot 12.00 uur op de fiets. Dan kom je inderdaad heel fit aan.’

Rhebergen: ‘Fit, maar bezweet.’

Smouter: ‘Voordat we de burgemeester onder ogen durfden te komen, hebben we ons in het toilet nog even gefatsoeneerd.’

Of ze in de toekomst ook buiten de Gelderse en Overijsselse provinciegrenzen gaan fietsen, durven ze niet te zeggen. ‘Ik kan me best voorstellen dat we dit ook in andere delen van Nederland zouden kunnen doen. Maar dat is vooralsnog toekomstmuziek’, zegt Smouter. ‘In het gebied dat we nu bestrijken wonen ruim vier miljoen Nederlanders. Van Culemborg naar Winterswijk zit je anderhalf uur in de auto , en dan ben je nog steeds in dezelfde provincie. We zijn nog lang niet klaar.’
Rhebergen: ‘Misschien is dat wel weggelegd voor ­anderen.’

Smouter, geamuseerd: ‘Dat zou ik misschien nog wel leuker vinden; dat andere mensen het stokje overpakken.’

Gegadigden genoeg, zo denkt hij. ‘Ik zie onze generatie journalisten steeds vaker de stad uittrekken richting Amersfoort en verder omdat de Randstad voor journalisten onbetaalbaar wordt. Dat komt de journalistiek uiteindelijk alleen maar ten goede want het zorgt ervoor dat we minder in typische journalistenkringen blijven hangen. Wat dat betreft denk ik dat de wal het schip wel zal keren.’

https://www.villamedia.nl/artikel/karel-smouter-en-michael-rhebergen-doorkruisen-oost-nederland-op-de-fiets-tien-miljoen-mensen-wonen-niet-in-de-randstad

Kleding. Hoe vaak koop jij iets nieuws? (100% Groningen)

De kledingkast

Veel mensen ruimen hun kledingkast na de zomer op voor een nieuwe collectie, of geven kleren weg aan vrienden, een weggeefwinkel of een kringloopwinkel. Vaak doe ik dit ook en op zich is dat logisch. Je kunt er een ander blij mee maken. Maar toch knaagt er iets bij mij. Waarom zou ik kleding wegdoen als het nog prima zit? Waarom heb ik überhaupt zoveel kleding? Hoeveel geld heeft al deze kleding mij wel niet gekost? Is het normaal om kleding weg te doen omdat ik elke keer maar weer nieuwe wil? 

Ik heb daarom mijn eigen kledingchallenge verzonnen. Het idee is om elke dag iets aan te trekken wat ik al minstens zes maanden tot een jaar niet aan heb gehad. Ik ben op 2 september begonnen en op 25 september stop ik ermee. Ik zou eigenlijk op zondag 1 september beginnen maar toen was mijn huispak net iets te aantrekkelijk;)

Waarom dan?

Ik kwam thuis van een lange heerlijke vakantie en toen ging ik mijn koffer uitpakken en de was draaien. Je kent het wel. De dagelijkse bezigheden stonden weer voor de deur. Ik had mijn kledingkast al minstens 4 weken niet gezien en ik ging er opeens heel anders naar kijken. Ik zag dat ik zoveel kleding had die ik al een hele lange tijd niet aan heb gehad, waardoor ik ben gaan nadenken over wat ik met deze kleding eens zou gaan doen. Kleding zorgt voor een identiteit, kleding vertelt hoe je je voelt, kleding is belangrijk voor onze cultuur. Je staat er letterlijk mee op en je gaat ermee naar bed. Ook zijn er ontzettend veel initiatieven of bedrijven die kleding bezig zijn. 

Kleding is milieuvervuilend.

We kopen steeds kleren en we dragen het minder vaak. Oftewel fast-fashion. De verkoop aan kleren wereldwijd is in 15 jaar tijd meer dan verdubbeld. We kopen meer dan 100 miljard aan t-shirts, broeken en jassen per jaar. De gemiddelde Nederlander koopt 46 kledingstukken en gooit daarvan 40 weg. Om al die kleren te maken is er heel veel water nodig. Voor 1 spijkerbroek is al gauw 8000 liter water nodig. Daarnaast wordt ook nog olie, kunstmest en landbouwgif voor kleding gebruikt. Kleding van polyester en nylon is eigenlijk gewoon plastic. Met elke wasbeurt komen die deeltjes plastic in het water terecht. 

Ook de transport van kleding moeten we ook nog meerekenen. 

Daarmee is de mode-industrie is een van de meest vervuilende industrieën de wereld door de hoeveelheid CO2 uitstoot.

Weggooien?

Ik vond dat het tijd werd om meer bewust te zijn van mijn koopgedrag en ik heb nu even gekozen om geen kleding weg te doen, maar mijn kleding opnieuw te gaan waarderen. Ik wil mijn kleding niet zomaar weggooien. Ik wil er verstandig mee omgaan. Het grootste gedeelte van de kleding die weggegooid wordt komt in de afvalverbrander terecht. Een klein deel wordt gebruikt om schoonmaakdoekjes van te maken en slechts 1 procent wordt gerecycled! Daarnaast is ook nog gebleken dat de kledingbakken van goede doelen vervuild worden door huisvuil en nauwelijks bruikbaar zijn. De situatie is zo nijpend dat de inzameling van kleding totaal dreigt te stagneren, zo schrijft Trouw. Volgens de textielinzamelaars ligt het probleem voor een belangrijk deel aan het strenge afvalbeleid van gemeenten die inwoners een variabel tarief laten betalen voor hun afval. Daarom hebben wij vragen gesteld aan de gemeente over dit probleem en wat we hier aan kunnen doen

Opnieuw aantrekken!

Ook ik vind het milieu belangrijk maar ik kan helaas weinig doen aan de bosbranden in Brazilië, Ik heb geen invloed over de kolencentrales in China. Waar ik wel wat aan kan doen is bewuster omgaan over mijn eigen kledingkast. Tot nu toe is het gelukt om 14 kledingstukken opnieuw aan te trekken die ik al minstens 6 maanden niet heb aangehad. Ook heb ik mijn leren laarzen opnieuw in het vet gezet!  

Zeg het voort!

Het is niet alleen hartstikke goed om eens bewust met mijn kledingkast om te gaan, het is ook nog eens ontzettend leuk. Patroontjes zijn weer in en mensen spreken mij aan of ik nieuwe kleding heb gekocht. Doordat ik met deze challenge begonnen ben merk ik dat ook anderen bewuster met kleding bezig zijn dan ik dacht. Een aantal vriendinnen gaan vaak naar een kringloopwinkel en er zijn zelfs initiatieven ontstaan waar je voor een vast bedrag per maand kleding kunt huren. Een soort Netflix dus.  Ik denk oprecht dat alle kleine beetjes helpen en daarom roep ik iedereen op om ook eens kritisch door je eigen kledingkast te gaan. Uit de kast en op je lijf die prachtige kleding!

 

https://www.100pgroningen.nl/blog/kleding-hoe-vaak-koop-jij-iets-nieuws/