Linda (36): ‘Ik help het klimaat door geen kinderen op de wereld te zetten’ (VIVA)

Linda (36) heeft een sterk verantwoordelijkheidsgevoel voor het klimaat. Ze worstelt dagelijks met haar keuzes: zijn deze duurzaam genoeg? Om haar ecologische voetafdruk binnen de perken te houden, wil ze geen kinderen. ‘Ik hou van reizen, paardrijden door Kirgizië, hiken door Ethiopië. Ik vlieg twee keer per maand voor mijn werk. Ik rijd auto. Allemaal activiteiten die mijn ecologische voetafdruk vergroten. Waar ik me dagelijks schuldig over voel, want het klimaat lijdt eronder en ik moet beter mijn best doen om mijn impact hierop te verkleinen. Maar als dat schuldgevoel weer eens opspeelt, kan ik dat wel enigszins goedpraten voor mezelf: zo’n milieubarbaar ben ik nou ook weer niet, want ik heb in elk geval geen kinderen en wil ze ook niet. Dat weet ik al sinds ik me kan herinneren. Maar een twaalfjarige die stellig verklaart geen kinderen te willen, wordt door haar omgeving natuurlijk niet serieus genomen. Dat gevoel zou vanzelf wel komen, werd me keer op keer verteld. Ook toen ik ouder werd en mijn kinderwens uitbleef, was het: wacht maar, je verandert nog wel van mening. Andere mensen wisten blijkbaar precies hoe mijn toekomstige ik zich zou voelen. Maar bij mij is het gevoel géén kinderen te willen alleen maar versterkt naarmate ik ouder werd. Wat mij betreft is de wereld al vol genoeg en ik heb niet de behoefte om hier nog meer mensen aan toe te voegen. Mensen die gericht zijn op meer en nog meer: meer spullen, meer geld, meer succes, meer vakanties. Waardoor we de aarde leegzuigen. Je hoeft het nieuws maar aan te zetten om te zien wat de gevolgen hiervan zijn: temperatuurstijging, droogte, hittegolven, overstromingen, bosbranden, schade aan ecosystemen, mislukte oogsten. Als de voorspelling uitkomt dat de aarde in 2050 10 miljard mensen telt, die blijven consumeren en verbruiken zoals we nu doen, zal de aarde dat niet kunnen opbrengen. Dat ik geen kinderen heb, zal voor de wereldwijde klimaatproblemen niets uitmaken maar voor mij wel. Ik kan het niet verantwoorden voor mezelf om een kind toe te voegen aan de wereld. Ik zou veel meer voor het milieu kunnen doen, maar na mij, als ik er niet meer ben, houdt mijn klimaatimpact in elk geval op.’ ‘Ik zou veel meer voor het milieu kunnen doen, maar als ik er niet meer ben, houdt mijn klimaatimpact in elk geval op’ Red de wereld ‘Het milieu ging me altijd al aan het hart. Ik ging Veeteelt studeren in Wageningen met het idee: weg met de intensieve veeteeltindustrie, weg met de megastallen. Ik had niet de illusie dat de hele wereld vegetariër, laat staan vegan, zou worden. Vlees, kaas en eieren zullen op het wereldmenu blijven staan, dus de veeteeltsector blijft ook bestaan. Ik kon me hiertegen verzetten en weigeren daaraan mee te werken of ik kon het proberen te verbeteren en de boel in elk geval diervriendelijker te maken. Tijdens mijn studie had ik er vertrouwen in: ik zou de wereld gaan veranderen. Naïef, weet ik nu. Door de jaren heen en door verschillende – internationale – banen kreeg ik door dat de wereld niet zo simpel in elkaar steekt en je deze ook niet zomaar verbetert. Tijdens mijn eerste baan bij de overheid ervoer ik hoe langzaam besluitvorming ging, hoe traag regels ingevoerd werden op wereldschaal. Ik was hard aan het werk, maar het meeste wat ik deed was vrij zinloos en had geen enkel effect op het verminderen van de bio-industrie. Dus nu probeer ik op mijn kleine schaal met ander werk toch iets bij te dragen. Als regiomanager bij een veevoerbedrijf leid ik grote projecten. Doel is om dieren superefficiënt te voeren en met supplementen gezond te houden zodat er minder sterfte is. Toen ik begon met werken, stierf bij sommige bedrijven wel dertig procent van de veestapel. Met de juiste begeleiding kunnen deze bedrijven zonder antibiotica en met een enorm gereduceerde uitval van dieren, hun bedrijf draaiende houden. Ja, die dieren sterven alsnog omdat de wereld vlees blijft eten. Maar er is in elk geval minder onnodige sterfte. Dus ik heb wel het gevoel dat ik iets bijdraag. Ik vind mijn werk echt fantastisch, maar twijfel bijna wekelijks of ik hier wel mee door kan gaan omdat het haaks staat op mijn principes: ik werk wel in een industrie met een gigantische CO2-uitstoot. Als ik dan door een groot rundveebedrijf in Oeganda loop, voel ik me een soort Jekyll and Hyde. Aan de ene kant sta ik echt te genieten van mijn werk en de landen die ik voor mijn werk mag bezoeken, maar aan de andere kant zie ik elke keer ook weer hoe kapot de wereld hiervan – en van wat ik dus doe – gaat.’ Frikandellen ‘Ik probeer altijd goede duurzame keuzes te maken. Ik ben vegetariër. Vegan lijkt me bijna onmogelijk want in bijna alles zit dierlijke ingrediënten: in snoep zit gelatine wat van varkens afkomstig is, in koekjes zit melkpoeder en eigeel. Als vegan zou ik me constant schuldig voelen en stressen of ik toch niet per ongeluk iets dierlijks heb verorbert. Dus ik richt me op wat voor mij haalbaar is. Wat niet altijd bevorderlijk is voor smakelijke gerechten. Van de zomer at ik van die taaie vegaburgers op de barbecue die helemaal niet lekker waren. Ik sloot me aan bij Facebook-groepen die producten redden van de markt om verspilling tegen te gaan.

Het bericht Linda (36): ‘Ik help het klimaat door geen kinderen op de wereld te zetten’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.

https://www.viva.nl/tijdschrift-viva/klimaat-duurzaam-geen-kinderen/