Categorie: mobiliteit weg

Samen zijn ze goed voor bijna honderd jaar brandweer: Paul en Willy Gillisse uit Putte. De twee broers beleefden lief en leed als vrijwilliger van de brandweerpost in hun woonplaats. Vrijdag hangen ze hun helm en overall definitief aan de haak. “Het zal nog wel even slikken zijn wanneer onze brandweerwagen met sirene voorbij rijdt, maar het is mooi geweest”, aldus Willy Gillisse.

Vijftig jaar geleden begon Willy (68) als vrijwilliger bij de brandweer. Zijn broer Paul (60) volgde acht jaar later. “Het was eigenlijk de bedoeling dat we samen honderd jaar zouden volbrengen, helaas zat dat er niet meer in”, aldus Paul. “Dan hadden ze voor mij de brandweerwagen moeten verlagen en een rollator moeten aanschaffen”, grapt Willy.

De oudste van de twee leverde eigenlijk vorig jaar zijn pieper al in omdat hij niet meer in staat was om de jaarlijkse medische keuring te doen. “Ik heb er nog even aan gedacht om het toch te proberen. Maar mijn conditie is niet meer zoals hij is geweest sinds ik ben geopereerd aan alvleesklierkanker. Ik ben blij dat ik toch mocht aanblijven om de vijftig jaar vol te maken en nieuwe jongens te begeleiden.”

Willy en Paul raakten op jonge leeftijd besmet met het ‘brandweervirus’. “Toen ik begon, werden we nog gealarmeerd door een sirene op het dak van de kazerne. Wanneer ik naar de kazerne fietste, werd ik tijdens de rit aangemoedigd door het hele dorp. Pas in de kazerne kregen we van de gemeentesecretaris te horen waar we moesten zijn. Dat was elke keer weer spannend”, vertelt Willy.

“En wij fietsten dan weer achter de brandweerwagen aan”, aldus Paul die als bevelvoerder al die jaren altijd ‘aan’ stond. “Ik slaap heel licht en mijn kleren liggen op volgorde naast mijn bed. Wanneer ik mezelf aankleed, begin ik al met het voorbereiden van de inzet en daarna is het niet nadenken maar gewoon gaan. Dat is al die jaren zo geweest, ook op familiefeestjes waar je plotseling weg moest.”

Ook voor Paul was het moeilijk om de knoop door te hakken om te stoppen als vrijwilliger. “Je hebt het gevoel dat je de ploeg in de steek laat. Voor mij was dat echt een drempel waar ik overheen moest”, aldus de brandweerman die vier jaar geleden zijn zoon Tijmen (25) verloor bij een verkeersongeluk. “Het kost mij veel energie om rechtop te blijven en dan moet je dingen loslaten. Het verlies van Tijmen is overigens niet de reden, maar het speelt wel mee.”

Paul en Willy delen samen bijna een eeuw brandweergeschiedenis in Putte. De natuurbranden op de Kalmthoutse Heide maakten grote indruk. Ook de reddingsoperatie van twee slachtoffers in de voormalige brandweerkazerne in Putte zijn ze nooit vergeten. In 2001 raakten tijdens sloopwerkzaamheden twee werknemers bedolven onder het dak dat was ingestort. Paul wist ze met samen zijn collega’s te bevrijden uit hun benarde positie.

“De adrenaline tijdens een uitruk, ga ik zeker missen. Dat geldt ook voor de gezelligheid van de oefenavonden”, mijmert Willy. Paul: “Voor mij is het vooral de voldoening, het moment waar je het verschil kunt maken voor mensen. Dat fijne gevoel, dat ga ik missen.”