Scheiden doet lijden (NPO Radio 1 Opinie & Commentaar)

https://www.nporadio1.nl/images/2019/11/01_b760c7e20f_MartSmeets.jpg

Scheiden doet lijden, is een oud gezegde. Mijn moeder (die nooit scheidde) voegde daar weleens aan toe: "en je vooral bevrijden". Hoogstwaarschijnlijk had ze gelijk.

Kiki Bertens en Raemon Sluiter vulde aan het eind van deze week hun scheidingspapieren in. En er kwam een verklaring die zo onwaarschijnlijk cliché was dat. Laat maar, iedereen, in welke taal, in welke sport, bedient zich van die woorden; je koopt die regels geprefabriceerd, copy-past van willekeurige welke voorganger.

De verklaring

In het geval van deze twee mensen luidde de teksten:
Bertens: "Ik wil Rae bedanken voor de afgelopen vier fantastische jaren. Ik ben gegroeid als speelster en als persoon, en had dit niet alles zonder hem kunnen bereiken."
Sluiter: "Ik wil Kiki bedanken voor al het vertrouwen en het dag in, dag uit keihard werken om beter en sterker te worden de afgelopen vier jaar. Ik wens haar, Remko en Elisa al het beste voor de toekomst."

Voor niet tennis-insiders: Remko is Remko de Rijke, de vriend en fysio van de speelster. Elisa is Elise Tamaëla, Bertens nieuwe coach. Ik weet niet of er een vier-jaren-itch in de tennissport bestaat en als die er is, was die bij beiden misschien wel te merken. Sluiter was er de laatste maanden van dit tennisjaar 'er even niet bij'. De bekende afkoelingsperiode? Het lijkt erop.

Kijk, de teksten zoals hierboven komen overal voor: in de voetbal-, turn-, zwem-. wielren-, basketbal- en schaatswereld. Het zijn zorgvuldig gekozen, mooie, zachte, en de lading nooit dekkende waarheidswoorden. Het zijn woorden voor de buitenwereld en heel vaak weten insiders heel veel meer en gaat er een veenbrand qua waarheid smeulen. Zoiets van: mooie woorden, maar nu waar het werkelijk om ging.

Niet geheel in de hand

Bertens en Sluiter kunnen natuurlijk de uitzondering op die regel zijn en het is ook niet reëel van deze mensen te vernemen welke hun werkelijke gevoelens zijn en wat ook echt de kern van de splitsing is. Zij hebben zelfs het recht om die voor zichzelf te houden, omdat het nog weleens de werkelijk diepe roerselen van de betrokken mensen wil raken en die hoeven niet op straat te liggen.

Ergens, onderweg, komen er over iedere scheiding fluisteringen en halve waarheden naar boven en gaat het roddelcircuit in werk komen. Ik hoop dat beiden er van verschoond zullen blijven, maar weet ook uit vorige sportbreuken tussen spelers en clubs, speelsters en coaches, atleten en sponsoren enz. dat je zulks als betrokkene niet geheel in de hand hebt.

Twijfelkontje

De feiten dus maar. Jonge vrouw begint op 23-jarige leeftijd aan een opmerkelijke opmars op de tennisranglijst. Drieëntwintig is tamelijk oud in de topsportwereld om met zoiets te beginnen: Bertens is een laatbloeier die met de dan 37-jarige Sluiter, een hardwerkende, subtopper in zijn eigen topsportperiode, een klik krijgt.

Ze wordt van twijfelkontje een volwassen speelster die door weet te dringen in die beroemde top 10. Zij samen bouwen een reputatie op, hij wordt coach van het jaar in Nederland en zij stijgt en... blijft de eigenschappen van een twijfelkontje zo nu en dan uitdragen. Ze wint grote toernooien, maar afgelopen seizoen lukte het niet om definitief op de Grand Slam-toernooien een consequente stap naar de echte top te maken (hetgeen overigens heel moeilijk is in dat vrouwen tenniswereldje waar meerdere speelsters last van hebben).

Geen pretje

Bertens, zo lijkt het, blijft hangen in haar niveau. Haar wedstrijden worden op enig moment 'veel van hetzelfde', hetgeen ongeveer inhoudt dat ze nog weleens kwakkelig begon (startmotor?) en vaak via een betere en gewonnen tweede set de meubelen moest gaan redden in set nummer drie.

Dat deed ze goed genoeg om in die befaamde top-10 te blijven, maar niet goed genoeg om de volgende stap in haar carrière te maken. Ze bleef twijfelen, zoals je met een beetje geoefend sportoog-in-de-sport kon zien en…het werd geen pretje om die zwoegwedstrijden van haar te gaan aanschouwen.

Het was als het voetballen of basketballen met een niet helemaal opgepompte bal. Er ontbrak iets aan haar spel of was het haar soms zo duidelijk te lezen lichaamstaal die vermoeidheid en (ja, daar is dat woord weer) twijfel uitdrukten. 

Ik bleef haar volgen via de vele toernooien die( de hemel zij dank) uitgebreid op FOX (en soms andere kanalen) te zien waren. Daar werd een kijkend mens toch niet echt gelukkig van en je vroeg je als kijker af of zij dat zelf wel werd. Die krachtenslopende Azië-rondgang van haar in de afgelopen weken was geen pretje om helemaal uit te kijken.

Iets meer gedurfd wellicht

Ze schuurde voortdurend tegen de top aan, maar kon ook, vrij anoniem en lusteloos, ergens in Verweggistan ineens in de tweede ronde al verliezen en naamloos gaan douchen.

Was het begrip 'niet evenwichtig' van toepassing op haar spel? Ik denk het. Sluiter met zijn soms verrassende coach-opmerkingen was er niet meer bij en Tamaëla nam die taak over. Onder haar tutelage ging Bertens een tikkie anders spelen, zo leek het. Iets meer naar voren toe, iets meer gedurfd wellicht. Maakte ze het speelveld van haar tegenstanders kleiner? En wat dat opzet? Een idee van haar vrouwelijke coach?

Cijfers

Tot deze week hebben we de reis van Bertens mee mogen maken. Van grote twijfel en lelijke wedstrijden, naar kleine briljantjes met haperingen en toch ook ineens opkomende slordigheden als dikke dubbele fouten en afzwaaiende smashes of wegdraaiende volleys. Wat me vooral opviel: de spanning op haar gezicht, de O-vormige mond en de soms bijna van haar body af te lezen onzekerheid. Iets van 'o jee, wat moet ik nu gaan doen?'.

Voor al diegenen die hebben moeten aanhoren dat ze veel gespeeld heeft: op 28 toernooien dus, waren haar cijfers zeer de moeite waard. Kiki Bertens speelde 83 singles, waarvan ze er 57 won en 26 verloor. Daar hoeft geen tennisspeelster zich voor te schamen; alleen is het niet echt een aantal dat bij ware topspeelsters past.

Haar cijfers voor buiten-tennis: 51-24 en indoor 6-2. Ze haalde deze winstpercentages op Noord-Amerikaanse bodem (43%), gevolgd door Azie (42%), Europa (38%) en Australië (63%). Om dat in een goed perspectief te zetten: ze speelde 19 wedstrijden in Azie, 8 in Australië, 42 in Europa en 14 in Noord-Amerika. Alle singles dus.

Voor de liefhebbers dan nog dit. De ondergrond waar ze op speelde en won en verloor. Goed voor de statistieken zou vroeger Herman Kuiphof zeggen: gras 16 winst en 12 verlieswedstrijden, gravel 19-15 en hardcourt 48-30. Kies je favoriete ondergrond, Kiki.

Boven de balkenende-norm

Ze eindigt dit jaar op de tiende plaats van de WTA-lijst. Op de doubles-lijst moet je een tijdje zoeken, maar daar staat ze nummer 177. En o ja, daar hoort dan ook altijd het gewonnen geldbedrag bij vernoemd te worden. Neen, ze heeft niets te klagen. Voor haar geen Balkenende-norm en ze overstijgt ook moeiteloos Matthijs, Eva en Jeroen. 

Volgens de 'WTA Prize money leaders' kolommen ging het Bertens ook voor de wind. In het jaar dat ze brak met haar coach, in het jaar dat ze 28 toernooien speelde, in het jaar dat ze in de singles 83 partijen speelde waarvan ze er zevenenvijftig won, kwam ze toch met iets meer dan drie miljoen dollar thuis in Breda.

Overheerlijk bijkomen

Niets mis mee natuurlijk en je gunt het iedere prof-sporter na een lang en zwaar seizoen. En toch…het was, vrij vaak zelfs, niet echt een genoegen om naar haar wedstrijden (of gedeelten daarvan) te kijken. Ze speelde vaak niet blij en vrij. Was het nog steeds die twijfel? Wat weerhield haar van het sterk beginnen van een partij? Waarom lachte ze niet meer? Wat zat haar dwars? Waar had ze schrik voor? Faalangst? Waarom dat strakke smoeltje?

Soms, neen, meer dan soms, dacht ik in haar geen “happy camper” te zien. En is sport toch ook niet een uitlaatklep voor een mens om vreugde, plezier en blijheid te tonen. Misschien hield ze die eigenschappen wel iets te veel onder haar mat. Dat ze overheerlijk mag bijkomen van dit merkwaardige jaar. De nummer tien van de wereld mag gaan uitrusten.

https://www.nporadio1.nl/opinie-commentaar/19680-scheiden-doet-lijden

De vrijheid van het woord…of? (NPO Radio 1 Opinie & Commentaar)

https://www.nporadio1.nl/images/2019/10/11_af22ad1520_MartSmeets.jpg

De Amerikaanse General Manager van de NBA-ploeg, de Houston Rockets, stond deze week centraal in een nogal uit de hand gelopen sportrel. De Amerikaanse sportbaas Mike Parker van Nike stond ook centraal in iets wat meer dan een ondergrondse veenbrand was: hij stopte met directe ingang het tamelijk in opspraak zijnde 'Nike Oregon Project' omdat de tegenwind in de sportartikelenbranche en in de internationale pers te heftig werd.

Om met dat laatste te beginnen: dat betekent dat het grote project van, de voor vier jaar geschorste atletiektrainer Alberto Salazar, naar het zich laat aanzien, door de versnipperaar is gegaan. Hetgeen in die wereld een stevige knieval van Nike betreft.

Het is ook een duidelijk teken voor de Nederlandse gouden hardloopster Sifan Hassan, die dan wel overal en met luide stem liet horen dat zij 'schoon' aan atletiek deed, maar niet inzag dat de stal van Salazar stonk en door het WADA op de verboden monumentenlijst was gezet. Het lijkt interessant voor diegenen die haar begeleiden, dat ze de actie van Nike goed gaan uitleggen aan de atlete. Door haar bewonderenswaardig snel geleerde kennis van de Nederlandse taal, bleek ze toch ook over een te beperkte woordenschat te beschikken om werkelijk haar gevoelens voor ons neer te leggen, anders dan de hierboven genoemde ontkenning,

Het kortste eind

Nike trok dus aan het kortste eind en misschien is dat op den duur wel het langste eind. Je mag het hopen, maar op hoog niveau in de zakenwereld worden soms beslissingen genomen die gezond verstand overstijgen en die te laken zijn, die tragische gevolgen kennen en die zelfs pervers genoemd kunnen worden.

Dat Nike de stal sloot was o.k., maar aan de tamelijk late kant; het had hoogstwaarschijnlijk heel wat directieoverleg gekost om de meubelen te kunnen redden. Deze draconische stap was het gevolg; het voelde aan als een schaker die bibberend zijn koning vastpakt en plat legt op het bord: opgave. In dit geval: we willen niets meer met de affaire Salazar te maken hebben.

Blijkbaar stonk het toch te veel voor gymschoenenbazen. Stonk de uitspraak van GM Daryl Morley van de Houston Rockets ook zo erg? Een week geleden nog niet, maar het werd gezien als een aanval op China en dus begon een veenbrand. Ondergronds dus.

'Sta achter Hongkong'

Wat Morley had gezegd in een tweet? Vrij vertaald: 'Vecht voor iedere vorm van vrijheid. Sta achter Hongkong.'

Nogmaals, hij zei dit als Amerikaanse staatsburger, niet als GM van een basketbalploeg, niet als lid van de NBA.

In China telden echter die feiten niet. Morley had een westerse aanval op China laten horen en of hij dat nu als “vrije burger” had gezegd of niet was onbelangrijk: China ging de Rockets en de NBA eens even flink op de vingers tikken. Saillant feit: de voorzitter van de Chinese basketbal Bond is een reus van een mens (2.21 meter) dat Yao Ming heet. Hij speelde zijn hele NBA-loopbaan voor de… Rockets en verwierf daar aanzien en een stevig kapitaal voor de rest van zijn leven.

Een iets andere inhoud

Ming echter moest dansen naar de poppen van de Chinese regering, of hij nou wilde of niet. Ook hij moest zeggen dat hij zich geschoffeerd voelde door de woorden van Morley (die hij goed kent) en dat er maatregelen genomen zouden worden. Op donderdag speelden de Los Angeles Lakers en Brooklyn Nets een oefenwedstrijd in de Marcedes Benz Arena in Shanghai.  Dagenlang hing een afgelasting van dit duel boven de sportwereld, maar zover kwam het niet.

NBA hoofdman Adam Silver sprak in Tokio (waar andere NBA-ploegen speelden) de woorden dat hij achter het recht op vrije meningsuiting van Morley stond, maar dat hij ook invoelde dat de Chinese sportfans een verschillende visie op dit facet van onze samenleving hadden. Met andere woorden vrije meningsuiting heeft in ieder land ter wereld wel een iets andere inhoud dan in het buurland.

In rook op

Silver probeerde met Yao Ming tot een afspraak te komen op 'normale' wijze de twee Chinese wedstrijden te kunnen spelen en leverde daarmee een fraai staaltje damage control af. Niet alleen de Chinese overheid stond pal tegenover de woorden van Morley, maar ook de Chinese zakenwereld (al dan niet van bovenaf opgelegd) steigerde flink. Diverse machtige Chinese ondernemingen die contracten met de NBA hadden, verbraken die en al heel snel was duidelijk dat er voor meer dan 1.5 miljard dollar voor de NBA in rook opging. Televisie en Internet-firma’s stelden direct dat de wedstrijden van de NBA in deze week niet op de Chinese media uitgezonden zouden worden en meer draconische stappen stonden Silver, zijn NBA en in zekere zin ook de US of A te wachten.

Terwijl in de twee dagen voor de wedstrijd in Shanghai alle propagandamateriaal (banners, vlaggen, grote reclameborden, televisiereclames, acties in sportwinkels) werden verwijderd of afgezegd werden, kwamen de spelers van de Lakers en Nets in Shanghai aan.

Niet deed er aan denken

Waar anders voor NBA-spelers duizenden opgewonden, jonge Chinezen hun opwachting maakten, waren het er nu enkele tientallen. Met het gezicht goed afgeschermd met doeken en sjaals, omdat zelfs interesse in de NBA van Chinese burgers gezien werd als een lichte vorm van landverraad. 

In zo’n sfeer dus werd de wedstrijd gespeeld die over de gehele wereld minus China werd uitgezonden. Ook in Nederland kon men via Ziggo Sport alles volgen. Het werd een evenement in koelte, zonder volkslied of volksliederen, zonder overdreven (lees Amerikaanse) show, zonder het in beeld brengen van Yao Ming of Adam Silver of andere hoogwaardigheidsbekleders, zonder sfeerbeelden, soms even een Chinees in beeld die met een Chinees vlaggetje zwaaide, maar niets deed denken aan een vrolijke NBA wedstrijd waar de spetters en het entertainment van afsprongen. Noem het NBA basketbal Zero; geen smaak dus eigenlijk, een lauwe, uitgeklede show…op last van de Chinese autoriteiten, waarschijnlijk met goedkeuring van Adam Silver. 

Money

Terwijl Silver nogmaals memoreerde dat hij en de NBA zich niet de rol toe-eigenden om overde verschillende visies die er op “vrijheid van meningsuiting” bestaan te oordelen, leek…ja, leek op donderdag in China een soort verkilde surplace tussen China en de NBA te zijn ontstaan. Waarschijnlijk was dit de beste tussenoplossing voor beide partijen en zou er na de zaterdagse wedstrijd van beide ploegen in Shenzhen, wel begonnen worden aan vredesonderhandelingen met als onderliggende gedachte: economische reddingsplannen oftewel: Money.

China is basketbalgek, China heeft iedere avond honderden miljoenen televisiekijkers naar NBA wedstrijden, overal in China kan men NBA-spullen kopen…Het gaat hier om miljardendollars.

Alle spullen uit China

Ai, dat gebeurde ook nog…Nike, ja juist, Nike dus, dezelfde schoenen- en kledingsponsor van die hardlopers, was er als de kippen bij alle, ja alle spullen van de Houston Rockets uit haar online catalogus in China te halen. Damage control part 2.

Daar waar andere westerse ondernemingen er flink van langs kregen in China (Google, Mercedes Benz, Holiday Inn, Coach, Givenchy, Versace) probeerden vertegenwoordigers van de NBA ook hun meubelen te redden.

Silver week niet van zijn standpunt omtrent “freedom of speech” waarmee hij vooral in de USA de handen op elkaar kreeg van zijn achterban. Of hij dat duidelijk uitgesproken idee ook in zijn gesprekken met Chinese topautoriteiten heeft gehandhaafd weten we niet, maar de jurist Silver staat bekend als een man van zijn (democratisch gestuurde) woord.

Afgelasten van de wedstrijden

Waardoor, let wel, het strijdveld zich voor even verplaatste van China naar het vaste land van de USA. Terwijl velen zaten te wachten op het oordeel van Donald Trump kwam die na bijna drie dagen pas. Via giftige tweets aan het adres van zijn democratische opponenten Steve Kerr (coach Warriors) en Gregg Popovich (coach San Antonio Spurs en nationale ploeg van de USA).

Trump raakte nergens China of Ya Ming of het eventueel afgelasten van de wedstrijden aan, maar zocht de harde confrontatie met de mensen die hem in het verleden al hadden aangevallen. Popovich sprak harde en juiste woorden, loofde de opstelling van Silver en noemde de naam van de president van zijn land niet. Kerr, over het algemeen een man met een uitgesproken mening, hield zijn keutel nog even in. Met reden, naar bleek. Hij zei de geschiedenis van dit mini-oorlogje niet gevolgd te hebben en hij wilde eerst lezen en dus weten wat er precies gaande was. Hij hield zich dus even op de vlakte, reden voor Trump om hem fel te beschimpen en te kleineren.

Geen gek standpunt

De China-NBA confrontatie kreeg dus een heel ander speelveld en wel binnen de Amerikaanse politiek en sportwereld. De NBA, die over het algemeen democratisch stemt en zich fel kan uiten tegen Trump, zijn woorden en zijn daden, had dus niet alleen te maken met de Chinese leiders, ook de Amerikaanse leider zag zijn kans schoon om mensen die zo graag gebruik maken van hun recht om te zeggen wat zij willen te kleineren. Omdat zij (zie Kerr) eerst wilden weten waar zij over spraken; hetgeen toch niet een heel gek standpunt is.

De rest van de flapuits binnen de NBA voelde echter wel aan dat dit alles een tricky business was en velen onthielden zich van commentaar. Het wachten was op wat Silver en zijn juristen in China met de Chinese leiders (inclusief Yao Ming) hadden besproken.

Recht had zijn stem te laten horen

Misschien ook aardig om te weten. De eigenaar van de Rockets, Tilman Fertiitta, bepaald niet onbemiddeld, bracht naar voren dat zijn Rockets geen politieke organisatie was en dat zij naar Azië kwamen om basketbal te spelen en niet om mensen te schofferen. De opmerking van Morley, hoe ongelukkig dan wellicht ook geplaatst en zeker ontvangen in China, was, zo benadrukte Fertitta, een opmerking van een individu die het recht had zijn stem te laten horen als hij daar behoefte aan had.

Met andere woorden: in dat gedeelte van de wereld mocht en kon dat en in China ging men blijkbaar anders met die gehele materie om. Op naar een wereld dus waarin ieder mens het recht heeft zich verbaal te roeren, vrijheid van meningsuiting. Op dus naar overheden die dat inzien en zullen gaan toestaan. Ja, ik ben in dezen een idealist en weet dat zulks niet tot nauwelijks zal gebeuren.

Onzin

Wees daarom blij dat je in Nederland woont. En voor diegenen die nu hardop roepen dat sport en politiek niets met elkaar van doen hebben…onzin, ze liggen in elkaars verlengde. In alles. Overal.  En velen lopen op Nikes en sommigen gebruiken doping. Sommigen ontkennen dat, anderen geven, ooit, toe.

Laat echter de vrijheid van meningsuiting ver boven staatspolitieke en economische regels vallen. Gewoon, dat je als individu mag zeggen wat je denkt. Met die ene beperking dat je een ander niet mag beledigen of schofferen. Vraag maar aan Donald Trump hoe dat niet moet.

https://www.nporadio1.nl/opinie-commentaar/19248-de-vrijheid-van-het-woord-of

Wat Den Haag kan leren van een boswachterbeer (NPO Radio 1 Opinie & Commentaar)

https://www.nporadio1.nl/images/2019/06/23_a14317be27_01_98_david.jpg

De NPO en het hoger onderwijs worden 'toekomstbestendig' gemaakt. Dat klinkt prachtig, maar politiek redacteur David van der Wilde heeft daar vraagtekens bij. 

Smokey Bear is een icoon in de Verenigde Staten. Misschien is het wel de meest geliefde en langstlopende Postbus 51-campagne die dat land gekend heeft. De vriendelijke boswachterbeer waarschuwt al sinds 1944 voor bosbranden. Hij is het gezicht van een super succesvolle publiekscampagne. 

In 1942, midden in de Tweede Wereldoorlog, raakte Washington in paniek. Ieder jaar brandde zo'n 121 miljoen vierkante meter VS af door bosbranden. Stel nou dat Japan een aantal slim geplaatste vuren kon aansteken. Dan zou de hele oostkust van de USA in lichterlaaie staan, een nachtmerrie.

Daarom werd Smokey Bear in het leven geroepen. Het idee was het publiek te waarschuwen en te vragen om bosbranden te helpen voorkomen. De behulpzame beer deed dat zo overtuigend dat hij tot vandaag de dag in dienst is van Washington. Het aantal bosbranden nam gigantisch af, de schadecijfers kelderden en dodentallen duikelden. Succes!

Visie

De afgelopen weken moest ik een aantal keer aan Smokey denken. Je hebt namelijk geen oorlog nodig om aan voorzorgsmaatregelen te doen. Ook onze overheid ziet donkere wolken aan de horizon en komt dan met visies. Deze vergezichten zijn er om het land van morgen mooier te maken. 

De mediabrief van Minsiter Slob is zo'n voorbeeld. Hij probeert de publieke omroep toekomstbestendig te krijgen door deze onafhankelijker te maken van reclame inkomsten. Kort door de bocht; Hilversum verdient steeds minder aan commercials en dan is het verstandig die bij voorbaat in te perken in ruil voor een lager vast bedrag van de overheid. De omroepen kunnen zich dan focussen op de kerntaken zonder zich zorgen te maken over advertenties. Tenminste, zo ziet Slob het.

Of kijk naar de plannen van minister Van Engelshoven. Zij probeert het hoger onderwijs van morgen beter te maken. Op aanraden van de commissie Van Rijn verschuiven fondsen van alfa, gamma en medische opleidingen naar bètastudies. We zien namelijk dat er veel vraag is naar technisch geschoolden én dat bèta's economisch meer opleveren. Stop daar meer geld in de machine die hoger onderwijs heet en de productiviteit groeit. Tenminste, zo ziet Van Engelshoven het.

Smokey Bear-effect

Natuurlijk zijn deze plannen goed bedoeld. Ik ken geen politicus of ambtenaar die het land slechter wil achterlaten. Toch loop je met optimistische oplossingen soms grote risico’s. Precies daarom moet ik denken aan die vrolijke beer uit de VS, vanwege het Smokey Bear-effect.

Zijn succesvolle bestaan heeft ook een onbedoelde consequentie. Door de bosbrandpreventie brandde steeds minder bos af, succes dus. Maar decennia later bleek dat niet per se positief. Ook 'natuurlijke' bosbranden bleven uit. Brandbare gewassen hoopten zich op en dood hout bleef staan. Het bos veranderde in een soort tikkende tijdbom. De gevolgen daarvan zagen we de afgelopen jaren: hyper-heftige bosbranden. Haast onblusbaar voor de brandweer richtte het vuur enorme schade aan en stierven mensen in onvoorstelbare inferno's.

Ongewilde gevolgen

Ik zeg niet dat Slob en Van Engelshoven eigenlijk pyromanen zijn die het land in brand steken, maar wel dat hun plannen ongewilde gevolgen kunnen hebben. Het rücksichtslos met fondsen schuiven kost Nederlandse topuniversiteiten als Leiden en Groningen enorme inkomsten. Terwijl die relatief gezien al minder onderwijzend en onderzoekend personeel rond hebben lopen dan hun evenknieën in de bèta-wereld. Het kan natuurlijk dat we enorm gaan profiteren van een ver-bèta'd Nederland. Toch is het de vraag of we over tien jaar nog zo blij zijn met minder medici, alfa's en gamma's. Laat staan dat we zeker weten dat het extra geld bij de bèta’s ook oplevert wat we hopen. 

En dat andere voorbeeld; de NPO onafhankelijker maken van STER-verdiensten betekent ook de publieke omroep afhankelijker maken van Den Haag. Nu al doen de verhalen de ronde van tv-programma’s die turven of ze de mediawoordvoerders van de coalitie wel genoeg aan het woord hebben gelaten. Je kunt je dus afvragen wat een grotere financiële rol voor Den Haag in de publieke omroep betekent voor de kwaliteit van die publieke zenders en de onafhankelijkheid van de journalistiek op lange termijn.

Natuurlijk zijn er al geïrriteerde reacties uit Hilversum en het hoger onderwijs op de bovengenoemde plannen. Ze zouden van weinig visie getuigen of domweg kortzichtig zijn. Mij lijkt het logischer dat de plannen goed bedoeld zijn, de vraag is alleen of ook goed is nagedacht over de onbedoelde consequenties.

David van der Wilde is politiek redacteur voor De Nieuws BV

https://www.nporadio1.nl/opinie-commentaar/17225-wat-den-haag-kan-leren-van-een-boswachter-beer