Meer natuurbranden, hogere risico’s op de verstoring van de openbare orde en vaker overlast door extreem weer. Voor de Veiligheidsregio Noord en Oost Gelderland (VNOG) is het genoeg om het risicoprofiel voor de hulpdiensten in de regio aan te passen aan de nieuwe werkelijkheid.
https://www.ad.nl/doetinchem/veiligheidsregio-ziet-risicos-voor-hulpverleners-groeien-het-wordt-zeker-niet-minder~a4338b8a/Eerste Hulp Bij Onzekerheid: een spoedcursus (MT.nl)
De Amerikaan Nathan Furr, professor Strategie bij Insead en specialist in innovatie, lanceert in juli een nieuw boek ‘The Upside of Uncertainty’. Zijn missie: mensen leren om wat minder bang te zijn voor het onbekende. Als je niet zo angstig meer bent, ga je meer mogelijkheden zien.
‘Onzekerheid is niet nieuw, maar de laatste twee jaar is die alleen maar groter geworden. Wie van lineaire vooruitgang houdt, krijgt het overal steeds moeilijker mee. En dat lineair denken, is wat we meekrijgen van onze ouders en van school’, vertelt hij tijdens de Deense Presidents Summit.
Kan je beter worden in omgaan met onzekerheid? Jazeker, alleen miste Furr in alle onderzoeken en literatuur een handleiding voor hoe je dat dan doet. Die heeft hij nu zelf geschreven. Hij is de mosterd gaan halen bij innovatieve ondernemers, maar ook bij investeerders, startuppers, spoedverplegers, gokkers, surfers, etc.
Leren omgaan met onzekerheid
Hun lessen heeft hij verwerkt in de vier armen van een rood kruis, een soort van EHBO-gids, Eerste Hulp Bij Onzekerheid. Voor MT/Sprout halen we er een spoedcursus uit.
#1 Van verliezen naar winnen
Verandering en onzekerheid zijn twee handen op één buik. Ze horen bij elkaar. Als je zelf kiest voor een verandering, dan voel je je daarbij altijd wat ongemakkelijk. Als je je daarop focust, dan verlies je het zicht op de mogelijkheden die verandering met zich meebrengt.
Ons brein registreert onzekerheid als een potentieel verlies
‘Hoe we onzekerheid omschrijven, beïnvloedt de manier waarop we reageren: hoe we over onzekerheid denken, hoe we beslissen en welke actie we gaan ondernemen. Ons brein registreert onzekerheid als een potentieel verlies. Daarom vermijden we het’, legt Furr uit.
Als je onzekerheid anders formuleert, kan je er beter mee omgaan. Herformuleer onzekerheid van de angst om te verliezen naar de kans om te winnen. ‘Mensen kunnen kiezen voor een eerste medicijn met 5 procent kans dat het niet werkt. Of ze kunnen kiezen voor een tweede medicijn met 95 procent kans op succes. Reken maar dat iedereen het tweede, succesvolle medicijn kiest. Zelfs als ze volledig identiek zijn.’
Dat herformuleren helpt je ook een andere mindset te creëren, zegt Furr. ‘Zeg niet tegen jezelf: ik ben een verliezer, ik ben bang, ik ben er niet goed in… Zeg tegen jezelf dat je wacht op nieuwe dingen en dat je er klaar voor bent. Je kan alleen het beste uit jezelf halen als je de grenzen opzoekt, of dit nu emotionele, sociale, financiële of andere grenzen zijn. De grens is waar de nieuwe, spannende dingen gebeuren.’
#2 Wat is jouw risicoprofiel?
Onzekerheid overkomt je, je kan niet altijd zelf kiezen waar je mee te maken krijgt en je kan er ook niet voor plannen. Maar je kan je er wel op voorbereiden en dat geeft vanzelf minder stress. Hoe? Door een risicoprofiel van jezelf op te maken.
Dat profiel gaat over veel meer dan alleen financiële risico’s. Je hebt ook emotionele, intellectuele, sociale en fysieke risico’s. ‘Als je in verschillende soorten risico’s gaat denken, dan kan je identificeren waar je een afkeer van hebt. Eventuele zwaktes kan je versterken, de sterkere kan je omarmen.’
Laat je voor belangrijke zaken niet tegenhouden door je afkeer van risico’s
‘Als ik in mijn jongere jaren ondernemer was geworden, dan was ik uit mijn dak gegaan van hoe de onzekerheid over hoe ik de huur moest betalen’, geeft Furr een persoonlijk voorbeeld. Het (h)erkennen van die risico-aversies en ze aanpakken, daardoor kun je beter omgaan met onzekerheid.
Hij waarschuwt er tegelijkertijd voor dat inspelen op je sterktes altijd goed is, maar dat je voor belangrijke zaken je niet mag laten tegenhouden door je afkeer van een bepaald risico.
‘Een van mijn mentoren had een afkeer van financiële risico’s. Hij liet ons zelf onze boterhammen meenemen om enkele dollars te besparen op de lunchkosten.’
‘Maar zelf leende hij ondertussen wel 30.000 dollar om zijn onderzoek te verbeteren. Waarom? Omdat hij wist dat hij een betere baan zou krijgen dankzij goed kwalitatief onderzoek. Als iets zo belangrijk voor je is, dan mag je er wel in investeren, vond hij.’
‘We kunnen onze tolerantie voor risico verhogen door ze te erkennen en aan te pakken. Als je bang bent voor een pak slaag, dan kan je bijvoorbeeld leren kickboksen om dat risico te verminderen.’
#3 Weten versus twijfelen
Actie ondernemen is het meest cruciale onderdeel van omgaan met onzekerheid. Achter die kansen aangaan, geeft moed. Met doen, creëer je je eigen toekomst. Maar je moet dan wel bereid zijn om te leren, om ongelijk te hebben en om te veranderen.
Furr gelooft onder meer in de waarde van cognitieve flexibiliteit. Wat betekent dat? ‘Dat je voldoende moet vertrouwen op wat je weet om actie te ondernemen, maar tegelijkertijd ook net genoeg twijfels hebt om naar andere stemmen te luisteren.’
Besef dat er dingen zijn die je nog niet weet en ook niet kan weten
Hij vertelt het verhaal over een ervaren brandweerman die zijn collega’s vroeg om hun materiaal te laten vallen en te gaan schuilen voor een felle bosbrand. Dat sloeg nergens op, vonden ze, en dus bleven ze hun materiaal meesjouwen. Daardoor werden ze ingehaald door het vuur. De enige overlevende? De brandweerman die zijn materiaal wel dropte.
Navigeren door onzekerheid is gebaat bij het besef dat er dingen zijn die je nog niet weet en ook niet kan weten. Trek geen overhaaste conclusies, blijf niet doen wat je al eerder hebt gedaan, kijk naar je blinde vlekken.
‘Je moet je eigen vertrouwen in je kennis aanpassen, zodat je naar anderen kan luisteren, en dan pas de juiste weg kiezen. Laat je materiaal vallen wanneer dat nodig is, ook al heeft dat materiaal daarvoor altijd gewerkt.’
#4 Blijven varen op die woeste golven
Onzekerheid betekent ook obstakels op je pad krijgen. Zelfs als je geoefend hebt in herformuleren, als je goed voorbereid bent en bereid bent om het anders te doen, dan zal het niet altijd gaan zoals je wil. Hoe blijf je dan toch doorgaan?
Je wordt door elkaar geschud, maar zorg dat je niet zinkt
Nathan Furr vergelijkt dat volhouden met het rollen van een boot op de golven: je wordt door elkaar geschud, maar je zinkt niet. Als je faalt en je gefrustreerd raakt, sta jezelf dan toe om die frustraties te voelen. Vervolgens vraag je je af wat je ervan hebt geleerd. Wat is de volgende stap waar je aan kan werken?
Emotionele hygiëne, een reality check of gewoon het avontuur opzoeken zijn andere tools die je kan gebruiken. Hij vertelt hoe hij zelf het ‘dankbaarheidsframe’ gebruikte tijdens de pandemie.
‘Al mijn conferenties werden afgezegd en ik raakte in paniek. Ik heb me dan afgevraagd wat ik nog wel had. Ik rook de verse koffie, zag het zonlicht in de keuken. Als ik alles kwijt zou raken, dan zou ik nog altijd de koffiebonen ruiken, het zonlicht zien en met mijn gezin samenzijn. Daar ben ik dankbaar voor, en dat werkte.’
Lees meer over zelfontwikkeling:
https://mtsprout.nl/work-life/omgaan-met-onzekerheid-nathan-furrSatellieten leiden tot een revolutie in de sustainable finance sector (IIR)
Tijdens het Sustainable Finance Climate Risk Event, dat wordt gehouden op 16 & 17 september aanstaande, vertelt Niels Wielaard van Satelligence meer over de inzet van radar- en satelliettechnologie in de financiële sector. (english version below)
“Financiële instellingen hebben behoefte aan betrouwbare en geloofwaardige data om de duurzaamheid van investeringen en prestaties aan te tonen. Satellietinformatie speelt hierin een steeds prominentere rol,” vertelt Niels Wielaard van Satelligence.
“Satellietinformatie is niet langer een nice to have, of een interessante gadget. Met satellite-based remote sensing leveren we steeds meer kerninformatie om environmental, social & governance (ESG) factoren en duurzame prestaties te meten,” zegt Niels Wielaard, oprichter en CEO van Satelligence, dat met onder andere radars en laser satellietsensoren inzichten genereert over de milieurisico’s en verduurzaming van natuur en landbouw in tropische gebieden. “We staan aan de vooravond van een structurele integratie van satellietdata in de dagelijkse werkprocessen van financiële instellingen die werken aan bijvoorbeeld de verduurzaming van het investeringsportfolio.”
De in Nederland gevestigde scale-up Satelligence, die met vijf kantoren actief is over de hele wereld, gebruikt kunstmatige intelligentie om data van radars en satellieten te verwerken. De technologie wordt toegepast om duurzame issues, zoals ontbossing, CO2-uitstoot en bosbranden, inzichtelijk te maken voor onder meer banken, verzekeraars, investeringsmaatschappijen en ketenpartners zoals ngo’s. “De urgentie van de data die we kunnen genereren met remote sensing is groter dan ooit. We brengen ontwikkelingen in beeld die relevant zijn voor alle spelers die betrokken zijn bij het milieu, het klimaat en de biodiversiteit in tropische gebieden met een mix van bossen en landbouw. Tegelijkertijd groeit het besef dat satellietinformatie praktisch toepasbare data en inzichten creëert die voorheen niet voorhanden was.” Een satelliet is in staat om vanaf afstand bijvoorbeeld de kap en groei van bossen en gewassen, brandschade, of de vervuiling van rivieren in kaart te brengen, waardoor een controle op locatie niet meer altijd nodig is.
Betrouwbare en geloofwaardige informatie
Wielaard is een van de sprekers tijdens het Sustainable Finance & Climate Risk Event, dé Nederlandse conferentie voor de duurzame financiële sector, en deelt tijdens een breakout-sessie op 17 september de lessons learnt van een recent project van de Rabobank. Satelligence werkt samen met de Rabobank om real-time satellite-based monitoring in te zetten voor de verduurzaming van voedselproductie en voor een transparante vastlegging van CO2 in boslandbouw in ontwikkelende landen.
Onder de noemer Rabo Carbon Bank, specifiek in project Acorn, stimuleert Rabobank onder andere de implementatie van regeneratieve ecosystemen zoals boslandbouw. Wielaard: “Landbouwproducenten worden gesteund om bijvoorbeeld rond de gewasteelt ook bomen te planten. Dat zorgt voor meer CO2-reductie, meer biodiversiteit en meer inkomsten voor de boeren. Daarnaast kunnen bedrijven die hun CO2 uitstoot verminderen door aankoop van credits er hun carbon footprint mee compenseren, daar waar verminderen niet mogelijk is. Een heel mooi model, waarvoor betrouwbare en geloofwaardige informatie over de investeringen en effecten van deze klimaatvriendelijke landbouwsystemen nodig is. Je wilt immers zeker weten dat de bomen geplant zijn en de biomassa groeit. Met kunstmatige intelligentie en satellietinformatie zijn we in staat om die groei in tropische gebieden te kwantificeren en monitoren, zonder dat er overal kostbare en tijdsintensieve inspecties ter plaatse nodig zijn.”
Inschrijven voor het Sustainable Finance & Climate Risk Event op 16 & 17 september aanstaande?
Bestel hier eenvoudig je tickets. Of download de brochure voor meer informatie.
Techniek en organisatie
Remote sensing is een technische ondersteuning van een organisatorisch proces, benadrukt Wielaard. “Satellietinformatie legt een onafhankelijke en wetenschappelijke onderbouwde basis om een complexe situatie in een tropisch gebied en een vaak internationale handelsketen in kaart te brengen. Om claims over de inzet van bijvoorbeeld verantwoorde biomassa te onderbouwen, moet er eerst allerlei processen worden ingeregeld. Denk aan de eigendomsverhoudingen van de landbouwgronden, de handelsvoorwaarden van de emissierechten en de controle van de aanplanting.”
De inzet van satellietinformatie creëert betrouwbare inzichten om besluiten te nemen over onder meer impact investments, ziet Wielaard. “Een bank of andere grote investeerder die wil laten zien proactief bezig te zijn met duurzaamheid, krijgt met behulp van satellietinformatie een onafhankelijk bewijs over de juiste uitvoering van duurzame projecten. Als je bijvoorbeeld investeert in een project om extra bomen te planten in tropische regenwouden, dan wil je niet dat er later blijkt dat er helemaal geen bomen zijn geplaatst, of dat klimaatbossen zijn verbrand.” Satelligence kijkt ook mee met het investeringsportfolio van financiële instanties. “We plaatsen de satellietgegevens dan in de context van de hele grondstoffenhandelsketens – van perceel tot fabriek en winkel. Onze data geven inzichten in de milieu-risicoprofielen van alle leveranciers van de handelaren en voedingsmiddelenbedrijven waarin wordt geïnvesteerd.”
Innovatieve toepassing
De combinatie van satelliettechnologie en kunstmatige intelligentie is geen toekomstmuziek meer, maar een waardevolle innovatie om daadwerkelijk vandaag nog toe te passen, benadrukt Wielaard. “De technische ontwikkelingen gaan nog altijd razendsnel: de kwaliteit van de informatie neemt toe, de rekenkracht van computers verbetert, en er is een steeds betere vertaalslag mogelijk van satellietdata naar gegevens die banken en andere financiële spelers nodig hebben. Kunstmatige intelligentie is geen toverstokje dat allerlei complexe issues plotseling doet verdwijnen – maar uiteindelijk is technologie ook niet de bottleneck. De uitdaging ligt in het integreren van de data in de dagelijkse werkprocessen.”
De ervaringen van Satelligence leren dat de meeste voortgang wordt geboekt door koplopers die daadwerkelijk aan de slag zijn gegaan met kleinschalige projecten, die verder worden uitgebouwd qua thematiek en/of locatie. “Ga vooral starten en ervaar al doende wat er wel en niet werkt voor je bedrijf”, adviseert Wielaard. “Dan leer je het meeste. Niet alleen over de juiste contextualisering en integratie van de satellietdata in de werkprocessen, maar ook over hoe de verschillende betrokken partijen met elkaar communiceren.”
De relevantie en meerwaarde van remote sensing voor een duurzame financiële sector heeft zich echt al bewezen, vindt Wielaard. “Satellietinformatie geeft de zekerheid en geloofwaardigheid die financiële instellingen – en andere partijen die serieus werk maken van verduurzaming – zo belangrijk vinden. Hoe meer instellingen remote sensing nu oppakken, hoe meer we straks samen leren over efficiënte werkprocessen om er optimaal gebruik van te maken.”
Wilt u het Sustainable Finance & Climate Risk event op 16 en 17 september bijwonen, meldt u dan hier aan als deelnemer. Of download de brochure voor meer informatie.
English version
Satellites are Revolutionising the Sustainable Finance Sector
Financial institutions are turning to satellites for the reliable and credible data they need to demonstrate the sustainability and performance of their investments. “Satellite information is playing an increasingly prominent part in this,” says Niels Wielaard, CEO of Satelligence, a Netherlands-based scale-up that produces satellite data to ensure that your sustainable investments are sound.
“Satellite data is no longer a nice-to-have, or just an interesting gadget. With satellite-based remote sensing, we are able to provide much deeper insight into sustainable performance and measure environmental, social & governance (ESG) factors.” Satelligence uses radars and laser satellite sensors to generate insights into environmental risks of agriculture and forested land in tropical areas. “We are on the eve of the structural integration of satellite data into the daily processes of financial institutions building a more sustainable investment portfolio.”
Satelligence, which has five offices around the world, uses artificial intelligence to process the data from radars and satellites. The technology is used to provide insights for banks, insurers, investment companies, chain partners and NGOs about sustainability risks like deforestation, CO2 emissions and forest fires.
“The need for the data we can generate with remote sensing is greater than ever. We are mapping developments that are relevant to all players involved in environment, climate and biodiversity projects in tropical regions. There is a growing awareness that satellite information creates practical applicable data and insights. From afar, our satellites are able to track risks as diverse as the felling and growth of forests and crops, fire damage, river pollution and many more. In this way, we minimise the need for costly, time consuming on-location checks and enable immediate action.”
Reliable and Credible Information
Wielaard is one of the speakers at the Sustainable Finance & Climate Risk Event, the Dutch conference for the sustainable finance sector, where he will share lessons learned from a recent Rabobank project at a breakout session on 17 September. Satelligence is working with Rabobank to deploy real-time satellite-based monitoring that will make food production more sustainable. Their data enables the transparent reporting of emissions reductions and of the CO2 captured by agroforestry projects in developing countries.
Under the Rabo Carbon Bank Project Acorn initiative, Rabobank is stimulating the implementation of regenerative ecosystems. Wielaard explains, “We support smallholders in planting trees in the areas where they cultivate their crops, which in turn reduces CO2 levels, increases biodiversity and generates more income for farmers. Where reductions aren’t possible, companies can reduce their CO2 emissions by purchasing credits that compensate for their carbon footprint. This carbon trading model requires reliable and credible information about the effects of investments in climate-friendly agroforestry projects. Investors need to be assured that trees have been planted and that biomass is growing.”
Technology and Organization
“Remote sensing offers a technical solution to an otherwise bewildering organisational process,” Wielaard emphasizes, “Satellite information provides an independent and scientifically substantiated basis for mapping out complex situations in tropical areas where there’s often an international chain of trade involved. In order to substantiate claims about the use of responsible biomass, an understanding of a range of complex processes and relationships is required. Consider the ownership relationships of the agricultural land, the trading conditions of the emissions rights and the control of the plantations.”
The use of satellite information creates reliable insights that can also inform decisions about impact investments, says Wielaard. “A bank or large investor that wants to show off its sustainability projects will receive independent evidence from satellite information about the implementation of those projects. For example, if you invest in a project planting additional trees in tropical rainforests, you don’t want to find out that those trees haven’t been planted or worse yet, that the forests have been burned.” Satelligence also monitors the investment portfolio of financial institutions. “We place our satellite data within the context of the entire commodity supply chain – from plot to factory to store. Our data provides insights into the environmental risk profiles of all suppliers of the merchants and food companies our clients invest in.”
Innovative Application
The combination of satellite technology and artificial intelligence is no longer science fiction. Wielaard continues, “Technical developments are still moving at lightning speed: the quality of information is increasing and computational power is improving. Artificial intelligence is not a magic wand that makes all kinds of complex issues suddenly disappear but in the end technology is not a bottleneck either. That’s why we prioritise making our satellite data comprehensible to clients. The challenge lies in integrating data into daily work processes.”
Satelligence’s experiences show that most progress is made by frontrunners who have actually started working on small-scale projects, which now have been further expanded in terms of theme and/or location. “Be sure to get a feel for what works for your company and what doesn’t,” Wielaard advises. “That’s when you learn the most. Not only about the correct contextualization and integration of the satellite data into your work processes, but also about how the various entities involved communicate with each other.”
“The relevance and added value of remote sensing for the sustainable finance sector has already been proven,” says Wielaard. “Satellite information provides the certainty and credibility that is essential for institutions that are serious about sustainability. The more institutions that start adopting remote sensing now, the more we will learn collectively about best practice, maximise the potential of this exciting technology and ensure you’re making the most out of your sustainable investments.”
Do you wish to attend the Sustainable Finance & Climate Risk at 16 and 17 september, you can enlist here as a participant. Or download the brochure (only in Dutch) for more information.
Het bericht Satellieten leiden tot een revolutie in de sustainable finance sector verscheen eerst op IIR.
https://iir.nl/blog/revolutie-in-de-duurzame-financiele-sector/Shell-klimaatbos zucht onder branden en boeren (geannoteerd verhaal) (Investico)
https://files.platform-investico.nl/app/uploads/2019/12/10215110/Katingan-locals-farming-copy.png
‘Shell, go well,’ klinkt het in het radiospotje waarin Shell aankondigt maatregelen te nemen tegen klimaatverandering.1 Sinds april biedt de oliegigant klanten de mogelijkheid om ‘CO2-neutraal’ te rijden. Wie aan de pomp kiest om een cent extra te betalen per liter benzine of diesel, of het iets duurdere brandstofmerk V-power tankt, mag zijn of haar broeikas-uitstoot wegstrepen2. Met het extraatje plant Shell namelijk bomen en investeert het in bestaande bosreservaten in onder andere Peru en Indonesië3.
Inmiddels zijn er op die manier al 20,475 autoritjes rondom de wereld gecompenseerd, stelt Shell op haar website4. Dat zou neerkomen op zo’n 55 miljoen liter benzine, ofwel ruim 180 duizend ton CO25. Om dat te compenseren zouden 376 duizend bomen eeuwig moeten blijven bestaan6.
Hoe krijgt Shell dit voor elkaar? Het oliebedrijf koopt onder meer CO2-credits bij het Katingan Mentaya-project op Centraal Kalimantan, het Indonesische deel van het eiland Borneo. Dit natuurreservaat werd in 2007 in het leven geroepen door het Indonesische bedrijf PT Rimba Makmur Utama in samenwerking met een Britse projectontwikkelaar en twee ngo’s7. De man aan het roer is Dharsono Hartono, een voormalig JP Morgan-bankier in New York. Nadat hij erachter kwam dat natuurbescherming en geld verdienen prima samengaan, besloot hij terug te keren naar zijn thuisland8.
Het reservaat beschermt 157.722 hectare aan tropisch bos en ondergronds veen, een gebied iets groter dan de provincie Utrecht9. Zonder het project zou dit gebied omgezet worden tot industriële acacia-plantages voor papierproductie, zeggen de ontwikkelaars10. Maar nu blijft alles bij het oude en gaat een enorme hoeveelheid CO2 niet de lucht in. Maximaal zeveneneenhalf miljoen ton per jaar, zegt oprichter Hartono in zijn luxe appartementencomplex in het centrum van Jakarta11. Zo’n belofte is geld waard. Met de CO2-credits die sinds 2017 worden verkocht voor prijzen tussen de vijf en tien dollar per ton, kan zijn reservaat tot 75 miljoen dollar per jaar verdienen12. Volgens de website is al 32.186.588 ton CO2 ‘bespaard13’. De teller loopt elke paar seconden op.
CO2-compensatieservices
‘Besparen’ betekent niet dat de totale hoeveelheid CO2 in de atmosfeer omlaag gaat. CO2-credits worden verkocht als een soort vergunning om elders ter wereld een vergelijkbare hoeveelheid broeikasgas wél uit te stoten. Op papier is er geen klimaatwinst, maar ook geen verlies. Vandaar de term ‘CO2-neutraal’.
Shell omschrijft Katingan Mentaya als ‘’s werelds grootste CO₂-compensatieproject, waarmee een hoeveelheid CO₂ wordt gecompenseerd die gelijk staat aan de jaarlijkse uitstoot van Frankrijk14’. Naast Shell kopen ook Volkswagen en de bank BNP Paribas hier hun koolstofcredits15. Wereldwijd, van Cambodja tot Peru en van Zimbabwe tot Guatemala, zijn er inmiddels honderden van dit soort projecten16. Met het beschermen van bossen is een wereld te winnen. ‘Als tropische ontbossing een land was,’ stelt het State of Forest Carbon Finance Report 201717, ‘dan was het wat betreft emissies de derde grootste vervuiler ter wereld, na alleen China en de VS.’
Ook Exxonmobil investeert inmiddels in natuurreservaten, bijvoorbeeld in Guyana18, waar het tevens een ‘sprookjesdeal’ sloot om olie te winnen. KLM biedt al sinds 2008 een ‘CO2-compensatieservice’ aan waarvoor klanten een klein bedrag betalen19. En EasyJet, de prijsvechter voor wie elke cent telt, zegt dat CO2-compensatie door bosbescherming vanaf eind november zelfs standaard is inbegrepen in elke vlucht – gratis20.
Zo werkt het op papier. Maar werkt het ook echt? In samenwerking met Indonesische journalisten van het tijdschrift Tempo en het digitale mediaplatform Narasi dook Platform voor Onderzoeksjournalistiek Investico voor De Groene Amsterdammer en dagblad Trouw in de wereld van compensatiebossen, met het Katingan Mentaya-project als voorbeeld. We spitten door rapporten en spraken met aardwetenschappers, natuurbeschermers, projectontwikkelaars en certificeerders. Met hulp van experts analyseerden we satellietbeelden van het beschermde reservaat op Borneo, waar de Indonesische journalisten ‘op de grond’ poolshoogte namen. Zo stuitten we op REDD+, een regeling die twaalf jaar geleden speciaal werd ontworpen om CO2-compensatie door middel van bosbescherming mogelijk te maken. Een win-winscenario, volgens de VN, maar inmiddels heeft het compensatieprogramma bij steeds meer wetenschappers en natuurbeschermers afgedaan. Toch wordt REDD+ nu juist omarmd door oliemaatschappijen en de luchtvaartindustrie.
REDD+
Het is 2007 en het auditorium van het Bali International Convention Center zit bomvol met vertegenwoordigers uit de hele wereld. Tijdens deze dertiende klimaatconferentie van de Verenigde Naties (COP13) houdt de Coalitie van Regenwoudlanden, met woordvoerders als Papoea Nieuw-Guinea en Brazilië, de poot stijf21. Als de geïndustrialiseerde landen – die het meest hebben bijgedragen aan de opwarming van de aarde – eisen dat ontwikkelingslanden hun natuur beschermen, moet daar wel iets tegenover staan.
Zo ontstaat REDD+, een afkorting voor een mondvol: Reducing Emissions from Deforestation and forest Degradation in developing countries, and the role of conservation, sustainable management of forests and enhancement of forest carbon stocks in developing countries. Het instrument moet Westerse landen paaien om te investeren in de bescherming van tropische bossen in ontwikkelingslanden. Zij krijgen per vermeden ton CO2-uitstoot een som geld. Handel in het broeikasgas is niet nieuw: dat kon al sinds het Kyotoprotocol van 199722. Maar tot aan REDD+ leek CO2-compensatie door bosbescherming te ingewikkeld23.
Wat wordt aangekondigd als snelle en ‘kostenefficiënte’ klimaatmaatregel24, komt echter moeilijk van de grond. Westerse overheden zijn nergens toe verplicht en investeren minder geld in het systeem dan verwacht25. De VN en de Wereldbank zetten tientallen pilotprojecten op die vaak in een beginstadium blijven steken26. En nog steeds steggelen overheden over de regels, zoals financiering, handhaving, toezicht en transparantie27.
Ondertussen bloeit wel een ‘vrijwillige markt’ voor REDD+ op, waarin ngo’s, bedrijven en private investeerders bosbescherming opzetten en daaruit CO2-credits verkopen. Sinds 2009 is één miljard dollar uitgegeven aan credits, stelt brancheorganisatie Forest Trends in 201728. De markt bedient niet alleen consumenten die hun energiegebruik, vliegvakantie of online aankopen willen compenseren, maar ook steeds vaker grote bedrijven.
Zo kocht Disney voor miljoenen dollars compensatiekredieten uit bossen in Peru, Cambodja en de Democratische Republiek Congo29. De rockband Pearl Jam neutraliseerde concerttours door Latijns-Amerika door bossen in Brazilië en Peru te steunen30. Webshop Zalando investeert sinds dit najaar in herbebossingsprojecten in Ethiopië en wil honderd procent CO2-neutraal worden31. Dat is het modemerk Gucci al gelukt: afgelopen oktober verklaar het ‘geheel CO2-neutraal te opereren,’ dit dankzij de compensatiemogelijkheden van REDD+32.
Ontbossing duurt voort
Het verzet hiertegen groeit. ‘Een slechte deal geeft bedrijven de kans om te claimen dat ze bossen beschermen, waarmee ze verhullen dat ze hun uitstoot niet tot veilige niveaus terug willen brengen,’ waarschuwde Kumi Naidoo, de toenmalige directeur van Greenpeace International, al in 201033. Niettemin was de milieuorganisatie destijds nog voorstander: ‘Als de regels goed zijn, kan het een groot succes worden.’
Een decennium later heeft de twijfel toegeslagen. Volgens internationale natuurbeschermer WWF staat REDD+ inmiddels ‘op een kritiek punt’ waar ‘wij en anderen de effectiviteit en vraag moeten demonstreren34’. In mei 2018 concludeerde de Algemene Rekenkamer van Noorwegen, een land dat miljarden investeerde in het systeem, dat ‘de resultaten van REDD+ tot dusver vertraagd en onzeker zijn35’. En hoewel het Centre for International Forestry Research afgelopen oktober om ‘meer rigoureuze impactanalyses’ vraagt, stelt het ook ‘dat REDD+-initiatieven de ontbossing van tropische gebieden tot dusver niet hebben gestopt36’.
Greenpeace is het daar inmiddels mee eens: ‘We zijn een jaar of tien verder en moeten concluderen dat we maar niet voorbij de obstakels komen,’ zegt Hilde Stroot, programmadirecteur biodiversiteit bij de milieugroep37. Volgens haar blijft het basisprincipe goed: de grootste vervuilende landen moeten meebetalen aan de bescherming van bossen in landen die historisch minder hebben bijgedragen aan klimaatverandering. ‘Maar verder werkt het gewoon niet. Het is moeilijk hier nog voorstander van te zijn. We zien zoveel missers op dit dossier.’
‘REDD+ zal de geschiedenis ingaan als een totaal absurd project,’ zegt geograaf Mucahid Bayrak via een Skypegesprek vanuit de National Taiwan Normal University38. Hij doet al negen jaar onderzoek naar de impact die het beschermingssysteem heeft op lokale bosgemeenschappen en bezocht compensatieprojecten in Vietnam. Ook de Wageningse hoogleraar Esther Turnhout is kritisch39. ‘De wetenschappelijke literatuur laat duidelijk zien dat het geen effectief mechanisme is’. Ze doet onderzoek naar de rol van kennis in natuur- en bosbeleid en publiceerde in 2016 een overzichtsstudie van REDD+. ‘De rekenmethoden zijn heel complex en vaak onmogelijk, het systeem berust op problematische aannames en werkt oneerlijk. En het draagt niet bij aan de verlaging van CO2.’
De kwetsbaarheid van het bos zit in de weg
Dat beschermde bossen kwetsbaar zijn en ook weer kunnen verdwijnen door brand, houtkap of ziekte, is een van de drie principiële bezwaren tegen het . Wie een bos wil aanbieden als compensatiemechanisme, moet kunnen garanderen dat het er over een mensenleven nog staat. ‘Compensatiecredits zijn zoals ‘s werelds meest vergevingsgezinde creditcard’, schrijft Lisa Song, journalist bij het Amerikaanse onderzoeksplatform ProPublica, afgelopen mei. ‘De koper krijgt al het voordeel van tevoren, terwijl het een eeuw duurt voordat de schuld volledig is terugbetaald40.’
Als het project die eindstreep al haalt. In 2009 zette de Paiter-Suruí stam uit Brazilië als eerste inheemse gemeenschap ter wereld zelf een REDD+-project op41. Uit dat reservaat kocht Natura, een Braziliaanse cosmeticagigant, 120 duizend gecertificeerde compensatiecredits, en ook internationale voetbalorganisator FIFA kocht credits om zo de CO2-uitstoot van het WK voetbal 2014 in Brazilië te verlagen42. Dat ging even goed. Tot de gemeenschap er zes jaar later achterkwam dat het compensatieproject zich bovenop een goud- en diamantmijn bevond en stamleider Henrique Suruí een verbondje sloot met illegale ontbossers en mijnwerkers.
Sinds de politieke wind in Brazilië is omgeslagen, is het al helemaal de vraag hoe permanent bosbeschermingsprojecten daar zijn. Programmadirecteur Stroot van Greenpeace: ‘Bolsonaro kleedt het handhavend apparaat voor natuurbescherming uit. Er is geen monitoring meer in de Amazone en langetermijn bosbeheer is daar heel moeilijk. Forget it43.’
Shell zwijgt over branden
Hoe zit dat in het Indonesische Shell-’klimaatbos’? 2019 was een extreem brandjaar in Indonesië; de branden die tussen juli en oktober woedden, bedekten grote delen van Sumatra en Kalimantan in een giftige smog44. Scholen en ziekenhuizen sloten, de lokale bevolking liep rond met mondkapjes, Orang-oetans zochten hun heil in achtertuinen van stedelingen, tienduizenden mensen werden geëvacueerd, tien . Dat het Katingan Mentaya-reservaat hierdoor onder druk stond is geen geheim, maar het project stuurt geen persberichten als de zaak in brand staat. Om daarachter te komen, moeten satellietbeelden worden geanalyseerd.
Op een koude maandagochtend eind november klap ik in een kamertje op de derde verdieping van de Vrije Universiteit van Amsterdam mijn laptop open45. Negen bosbrandexperts van de afdeling Aardwetenschappen staren op een projectiescherm naar het programma Google Earth Pro. Vanuit de ruimte zien we onze groen-blauwe planeet. We zoomen in op Centraal-Kalimantan, Indonesië. Met het aanklikken van een vinkje verschijnt een peulvormig gebied: het beschermde Katingan Mentaya-project.
Hebben de bosbranden het gebied aangetast? Om daarachter te komen hebben we wekenlang data gedownload via het Fire Information for Resource Management System (FIRMS) van het Amerikaanse ruimtevaartagentschap NASA, en die gegevens voorgelegd aan Braziliaanse, Indonesische, Amerikaanse en Nederlandse satelliet-experts46. In het gebied rondom het reservaat telden we meer dan duizend cirkeltjes en binnen de grenzen van het project ook nog eens 179. Het grootste deel van het gebied is onmiskenbaar gespaard gebleven. Maar in een deel langs de westelijke reservaatgrens, daar waar akkers en dorpen het gebied raken, en in de zuidelijke punt, lijkt de peul nu wel een mijnenveld.
Elk stipje staat voor een ‘hotspot’, en elke ‘hotspot’ geeft een ‘thermische anomalie’ aan, ofwel: een plek waar het warmer is dan normaal47. We hebben ze met kleuren gecodeerd op tijd: wit voor april tot en met augustus, oranje voor september en rood voor afgelopen oktober. De enorme toename aan oranje en rood kan maar een ding betekenen, toch?
‘Ja, daar hebben branden gewoed.’ zegt hoogleraar Guido van der Werf48. Hij doet onderzoek naar de hoeveelheid broeikasgassen die in atmosfeer terechtkomen door het afbranden van bossen, graslanden en veengebieden. Hij heeft hiervoor veel tijd doorgebracht in Indonesië en werkte voorheen ook bij NASA. ‘Het aantal stipjes zegt niet zoveel. Het zouden ook heel kleine brandjes zijn geweest, of een ‘vals alarm’, wanneer een satelliet een reflecterend dak of een andere warmtebron opvangt. Maar je ziet veel rijen naast elkaar, dan kan je er zeker van zijn dat de branden vrij groot waren.’
Niet elke stip staat gelijk aan een brand. Het is een indicatie, een deel moet je dus afschrijven. Daarom raadplegen we ook foto’s van een ander satellietprogramma: Landsat. Die van 30 oktober 2019 toont twee donkerbruine ‘brand-littekens’ binnen het reservaat: een aan de westelijke grens en een in het zuiden. Precies waar ook de stipjes zitten. We meten de brandplekken: ongeveer 1900 hectare, zo’n 3800 voetbalvelden49. En komen erachter dat de brand in het zuiden maar één dag duurde en het westelijke deel meerdere dagen brandde50. Hoeveel schade dat precies veroorzaakte, vertellen de beelden niet. Daarvoor, zeggen de experts, heb je mensen op de grond nodig.
Boeren steken branden aan
‘Het verbrande gebied is ENORM.’ Eind november appen twee Indonesische journalisten die naar het reservaat zijn afgereisd hun eerste bevindingen51. ‘Ik heb ongeveer twee kilometer gelopen en zie nog steeds het einde van het brand-litteken niet,’ meldt Gabriel Wahyu Titiyoga. Na een uur rijden vanaf de stad Sampit en drie uur varen met een speedboot hebben hij en Aqwam Fiazmi Hanifan het verbrande deel in het westen van het reservaat bereikt en onderzoeken wat hier de branden heeft veroorzaakt.
‘We zijn gestuit op tientallen landbouwpercelen binnen het projectgebied,’ laat Hanifan later die dag weten52. Hij stuurt een foto van een groot handgemaakt houten bord dat hij en Titiyoga aantroffen in het reservaat. ‘Dit gebied wordt gecontroleerd door de Dayak,’ staat erop met grote witte letters. Dit land is geclaimd door leden van de lokale Dayak Misik-gemeenschap, ontdekken ze. Meer foto’s volgen, van kleine percelen met houten bordjes waar de namen van dorpelingen opstaan. Families uit de omgeving hebben hier moedwillig branden aangestoken, zodat ze er groenten en rijst kunnen verbouwen. Bahrudin, een Dayak-leider uit het dorp Babaung: ‘Elke maandag gaan we naar het reservaat om ons land te bewerken53.’ Een deel van de branden die hier in september en oktober woedden ontstond dus binnen het reservaat, andere branden begonnen op akkers van nabijgelegen dorpen en drongen het reservaat binnen54.
Dit illustreert het tweede fundamentele bezwaar tegen het compensatiesysteem, namelijk dat het compensatiesysteem de onderliggende politieke en economische oorzaken van ontbossing niet aanpakt55. Het verandert bijvoorbeeld niets aan de aanhoudende druk op land. ‘Agro-giganten als Bunge en Cargill en olie- en mijnbedrijven als Chevron, Shell en Rio Tinto, zijn met hun mijnextractie, landbouw en veehouderijen de echte veroorzakers van ontbossing,’ zegt Jutta Kill56. De Duitse bioloog, onderzoeker en activist doet sinds 1993 onderzoek naar onder andere koolstofmarkten voor milieuorganisaties zoals de World Rainforest Movement en FERN. Ze werkte samen met lokale gemeenschappen in de Amazone en Afrikaanse landen als Madagascar en Kenia om ontbossing te bestrijden. ‘REDD+ houdt dit soort grote ontbossers echt niet tegen.’
REDD+projecten zijn echter vaak opgezet om lokale gemeenschappen van brandstichting, houtkap en landbouw te weerhouden, waardoor de kans op landconflicten groot is57. Zo blijkt er bij het Indonesische CO2-reservaat al jaren een conflict te bestaan tussen lokale gemeenschappen en de projectbeheerders. In 2014 spraken de hoogste Dayak-leiders met de gouverneur van Centraal-Kalimantan af dat elke Dayak-familie in de provincie het recht zou krijgen om vijf hectare land te bewerken58. Waar dit land vandaan moest komen, moesten ze nog uitvogelen. En tijdens de provinciale verkiezingen in 2017 ronselde een lokale politicus stemmen van de Dayak-gemeenschap door hen weer land te beloven, vertelt Bahrudin.59 Hij toont brieven en documenten opgesteld door de leiding van de Dayak-gemeenschap. Dorpelingen gebruiken deze om land op te eisen binnen het projectgebied, waar het CO2-reservaat al sinds 2013 opereert60.
Het reservaat is volgens het ministerie van bosbeheer de officiële landbeheerder en heeft het recht om de Dayak-boeren van het land te gooien. De documenten van de dorpelingen zijn juridisch niet geldig. Maar de staf is voorzichtig en wil ruzie vermijden61. Het project heeft alle lokale gemeenschappen rondom het CO2-reservaat honderd miljoen roepia aangeboden voor ‘assistentie’ en educatieve projecten, maar de dorpelingen in vier westelijk gelegen dorpen weigerden: het bedrag was te laag62. ‘De lokale mensen zijn nooit écht goed bewust gemaakt van de grenzen van het reservaat,’ zegt Zainal Abidin, dorpshoofd van dorp Panyaguan. ‘Ik ben dorpsoudste, en ik weet niet eens precies waar het reservaat begint63.’
‘Bomen vielen neer, het water in het kanaal droogde op. Het vuur was zo hoog,’ zegt een bewoner van het zuidelijke dorp Kampung Melayu64. Met een kleine speedboot reisden de journalisten over kanalen dwars door het reservaat naar het Zuiden, waar in september ook een brand woedde. Deze werd niet moedwillig aangestoken, maar drong vanaf nabijgelegen akkers het reservaat binnen.
Bovendien is er de dreiging van omringende palmolieplantages. Aan de oostelijke grens van het reservaat, waar het aanschuurt tegen een grote palmolieplantage, PT Persada Era Agro Kencana, zagen de journalisten ook afgebrande bomen. In 2013 kreeg dit palmoliebedrijf een vergunning van het ministerie van bosbeheer, terwijl eerder was bepaald dat dit gebied beschermd zou blijven65. Oprichter Hartono nam zijn verlies en maakte het CO2-reservaat stukken kleiner dan gepland, maar ondertussen staat het project van alle kanten onder druk. De beheerders doen hun best, maar kunnen amper opboksen tegen een groot palmoliebedrijf; verschillende Indonesische overheidsniveaus die overlappende vergunningen uitgeven; en lokale gemeenschappen die geen trek hebben in een CO2-bos.
‘Het kost veel tijd om gemeenschappen te leren dat brandstichting voor landbouw gevaarlijk is,’ zegt oprichter Hartono in Jakarta66. ‘Dit jaar was een van de ergste brandjaren in vijf jaar. Ik verwacht dat we miljoenen dollars hebben verloren.’
Patrouilles
En dat terwijl de beheerders alles op alles zetten om branden te voorkomen. ‘De staf houdt regelmatig patrouilles. We hebben uitkijktorens en waterputten gebouwd, vuur-resistente gewassen geplant en brandslangen die de grond ingaan tegen ondergrondse veenbranden67.’ Gerry Elias is managing partner bij Permian Global. Dit Britse bedrijf ontwikkelt projecten voor CO2-opslag in regenwouden, waaronder het Katingan-Mentayaproject. Waar het Indonesische bedrijf van Hartono zorgt voor de uitvoering op de grond, regelt Permian de berekening en vermarkting van de CO2-winst. Ook houdt Permians satelliet-expert vanuit Londen een oogje op het gebied. Spotten de satellieten iets verdachts, dan krijgen de preventieteams in het reservaat automatisch een sms’je.
‘En dan heb ik het nog niet over het werk met de lokale gemeenschappen die rondom het reservaat leven. We leren hen hoe ze het land bewerken zonder vuur te gebruiken.’ Vijfhonderd dorpelingen – voorheen vaak illegale houtkappers – zijn omgeschoold tot brandweermannen, ze dragen maskers en schoenen met stalen neuzen. ‘Je zou moeten langskomen, het lijkt wel een militaire operatie!’ Er waren branden binnen het reservaat, erkent Elias. ‘We proberen elke brand te voorkomen, maar in zo’n extreem jaar zijn wij trots op hoe we het hebben gemanaged.’
https://files.platform-investico.nl/app/uploads/2019/12/10193050/bovenfoto-nieuwsbericht-875x492.jpg
De situatie in 2019 was bijna net zo extreem als in 2015, toen ook enorme delen van het Katingan-reservaat in rook opgingen. In totaal 9044 hectare, tonen satellietfoto’s van Landsat en het monitoringsrapport van het project voor de periode 2010-201568. Een van de brand-littekens van 2019 overlapt met die uit 2015. Een andere brand woedde in een veengebied dat al in de jaren negentig werd aangetast69.
Elias zegt nu nog niet te weten hoe groot het verbrande gebied dit jaar precies is. Evenmin wat de gevolgen zijn voor het reservaat, of hoeveel CO2 er de lucht in is gegaan. Halverwege volgend jaar verschijnt het monitoringsrapport voor 2019. Wel benadrukt hij dat bij branden in eerder aangetaste gebieden relatief weinig CO2 verloren gaat: te weinig om tot grote verliezen in de verhandelbare credits te leiden70.
vermeden CO2-emissies
Het laatste principiële bezwaar op REDD+ is dat de rekenmethoden waarmee CO2-credits worden berekend niet kloppen71. Wie heen-en-weer vliegt van Amsterdam naar Barcelona stoot 610kg CO272 uit. Als je ervoor zorgt dat precies zoveel CO2 weer uit de lucht wordt gehaald, is de vakantie gecompenseerd. Maar dit telt alleen als je kunt bewijzen dat de bomen die jij laat planten er anders nooit gekomen zouden zijn. Zo niet, dan is de CO2-winst niet ‘additioneel’. Wanneer de CO2-winst gebaseerd is op het beschermen van bestaande bossen en veengronden, zoals bij het Shell-‘klimaatbos’, ligt dit nog ingewikkelder. Hoe weten de projectontwikkelaars zeker dat de bomen die zij beschermen zonder hun project daadwerkelijk gekapt waren?
Om dit te garanderen, beroepen ze zich op risicoprofielen en toekomstmodellen. Ze schatten in wat de toekomstige kans is op ontbossing in hun reservaat door naar vergelijkbare gebieden te kijken. Dit heet de baseline. Op basis daarvan becijferen ze de beloofde CO2-winst van het project, die omgerekend wordt tot verkoopbare CO2-credits. Elke credit staat voor één ton ‘vermeden CO2-emissies73’.
‘Hoe meer ontbossing ze voorspellen in hun baseline, hoe groter de CO2-winst die ze kunnen claimen, en hoe meer credits ze kunnen verkopen, zegt de Duitse onderzoeker Kill74. Volgens haar hebben bedrijven er baat bij een zo somber mogelijk toekomstscenario te schetsen: zo verdienen ze het meeste geld. ‘Het hele verdienmodel is gebaseerd op een verhaal over de toekomst dat ze zelf hebben bedacht.’
Iedere projectontwikkelaar mag de berekeningen van de verwachte CO2-winst zelf maken75. ‘Er is geen internationale definitie van wat een bos is,’ zegt hoogleraar Turnhout, ‘Laat staan van ontbossing.’ Het ontbreekt bij deze projecten aan een centrale autoriteit die toezicht houdt. Wel moeten bedrijven zich houden aan de regels van internationale certificeerders zoals Verra, die het keurmerk Verified Carbon Standard (VCS) uitgeeft, en worden ze gecontroleerd door third party auditors.
De voorspellingen zitten er wel eens naast. In 2016 tikte de Wereldbank de Amerikaanse projectontwikkelaar Wildlife Works op de vingers omdat het de vermeden CO2-uitstoot door het Maï NDombe-project in de Democratische Republiek Congo ruim had overschat. De verwachte CO2-besparing moest met . Ook de beloofde CO2-winst van het Corridor Ankeniheny-Zahamena-reservaat in Madagascar, opgezet door de non-profit Conservation International, was grotendeels gebakken lucht, constateerden onderzoekers datzelfde jaar in International Forest Review: ‘Zonder een enkele verandering op de grond, zou het project op papier ontbossing en CO2-uitstoot kunnen verlagen met 50 procent. Dat is .’
En er is de vraag hoe ‘additioneel’ de CO2-opslag kan zijn van een gebied dat al was beschermd voordat het een ‘compensatiebos’ werd. Vijf jaar geleden concludeerde het Franse onderzoeksbureau Chaire Economie du Climat dat van 410 geanalyseerde REDD+-projecten, 26 procent overlapte met een beschermd gebied of nationaal park. REDD+ diende simpelweg als ‘logo om nieuwe financiering aan te trekken76.’
Erkende normen en standaarden
Projectbeheerders en certificeerders houden vol dat het systeem goed in elkaar zit. Want zelfs als blijkt dat de branden die dit jaar in het Shell-’klimaatbos’ woedden desastreuze gevolgen hebben gehad voor de CO2-reserve, verandert dit weinig voor de Shell-consument die benzine compenseert. Volgens certificeerder Verra staat elke CO2-credit die een Shell-klant koopt gegarandeerd voor één ton niet-uitgestoten CO2. Elke paar jaar komen immers externe inspectiebedrijven langs bij het project om te controleren hoeveel CO2 er in de afgelopen jaren is bespaard. Deze ‘geverifieerde’ CO2-eenheden worden geregistreerd in een database, en mogen verhandeld worden. Volgens de certificeerder is het onmogelijk dat credits op de pof worden verkocht77.
In een reactie stelt Shell enkel CO2-credits te kopen ‘die onafhankelijk zijn geverifieerd onder erkende normen en standaarden’. Wanneer ‘in een project door bijvoorbeeld een brand geen CO2 kan worden opgenomen door de natuur, worden hier uiteraard geen credits voor uitgegeven78.’
Want zelfs wanneer op Borneo zoveel bos afbrandt dat het reservaat deze ‘geverifieerde’ CO2-kredieten niet kan leveren, is er formeel nog steeds niets aan de hand. Bij elk nieuw CO2-reservaat wordt een percentage credits achter de hand gehouden en in een reservepot gestopt – een noodrantsoen voor kredieten die elders verloren gaan. ‘Het is zoals een risicoverzekering,’ zegt Naomi Swickard, hoofd marktontwikkeling bij certificeerder Verra. ‘Het project betaalt een premium, die gaat in een bufferpool en die wordt weer beheerd door ons: ‘de verzekeraar79’.’
Het klinkt als een absurde vraag, maar blijven de credits van Shell-klanten dus ook geldig als het gehele Shell-’klimaatbos’ in rook op zou gaan? Swickard: ‘Correct. En we hebben extensieve analyses gedaan met scenario’s en modellen om de robuustheid te garanderen80.’
‘De bedrijven die de credits verkopen mogen dan een verzekering hebben, de atmosfeer heeft dat niet,’ zegt de Duitse onderzoeker Kill81. REDD+ is géén oplossing voor klimaatverandering, betogen zij en andere critici82. Het is niet eens een druppel op de gloeiende plaat. Sinds 2007, het jaar waarin REDD+ van start ging, is de concentratie CO2 in de atmosfeer alleen maar toegenomen83. Kill: ‘Ik hoor vaak dat dit systeem beter is dan niks, maar het is slechter dan niks. Bedrijven presenteren het als een eerste stap en wij applaudisseren. Maar zo geven we hen, en consumenten, een vrijbrief om olie uit te grond te blijven halen, om te blijven vliegen, om overbodige spullen te blijven kopen. Terwijl emissies omlaag moeten. Natuurlijk moeten we regenwouden beschermen. Maar waarom willen we daar zo nodig iets voor terug?84’
Lees onze nieuwsbericht van dit onderzoek hier. Dit verhaal verscheen ook in De Groene Amsterdammer en, in bewerkte vorm, in Trouw.
Daphné Dupont-Nivet
- Radiospotje Shell, opgenomen van Radio1 op 8 oktober 2019. ︎
- Zie de pagina ‘Mogelijkheden Co2-neutraal rijden,’ op de website van Shell. ︎
- Zie de pagina ‘Co2-compensatie projecten,’ op de website van Shell ︎
- Zie de pagina ‘Co2-neutraal rijden,’ op website van Shell ︎
- Volgens de berekeningen van Shell is 40.008km ongeveer gelijk aan een rondje om de aarde. 40.008km x 20.475 rondjes = 819.163.800km. Volgens Shell stoten automobilisten gemiddeld 1 ton Co2 uit met 4545km rijden. Dus: 819.163.800 / 4545 = 180.234 ton Co2. Uitgaande van 1 liter benzine op 15km, is dat 819 miljoen km / 15km = 54,6 miljoen liter. ︎
- Zie de pagina ‘Co2-neutraal rijden,’ op de website van Shell ︎
- Zie de pagina Who we are op website Katingan Mentaya-project ︎
- Zie onder andere dit interview met Public Radio International, 22 december 2016 ︎
- Zie de pagina Who we are op website Katingan Mentaya-project ︎
- Skype-interview met Gerry Elias en Nathan Renneboog van Permian Global, 11 november 2019. ︎
- Live interview met Dharsono Hartono door journalisten Aqwam Fiazmi Hanifan en Gabriel Wahyu Titiyoga, 20 november 2019. ︎
- Live interview met Dharsono Hartono door journalisten Aqwam Fiazmi Hanifan en Gabriel Wahyu Titiyoga, 20 november 2019. ︎
- Zie homepage van website Katingan Mentaya-project, dit getal stond er op 5 december 2019, 13.08uur. ︎
- Zie de pagina ‘Co2-compensatie projecten,’ op de website van Shell. ︎
- Live interview met Dharsono Hartono door journalisten Aqwam Fiazmi Hanifan en Gabriel Wahyu Titiyoga, 20 november 2019. ︎
- Omdat er geen centrale autoriteit is die dit sort projecten registreert, weet niemand precies hoeveel projecten er precies zijn. Wel zijn er verschillende databases, alleen zijn die vaak niet up to date. Alleen al in de database van certificeerder Verra, een van de grootste keurmerken voor dit soort projecten, zijn meer dan honderd projecten geregistreerd, deze zijn niet per se allemaal actief ︎
- Zie rapport Fertile Ground: State of Forest Carbon Finance Report 2017, van organisatie Forest Trends. Hier te downloaden. ︎
- Zie dit en dit persbericht Conservation International en Exxonmobil, beide 2 juli 2018. ︎
- Zie pagina CO2ZERO; feiten en cijfers op website KLM, gepubliceerd 16 april 2018. https://klmtakescare.com/nl/content/co2zero-feiten-en-cijfers- ︎
- Zie pagina Onze Co2-uitstoot aanpakken op website EasyJet, gepubliceerd op 19 november 2019 of pagina EasyJet says it is now Carbon Neutral op website Ecosystem Marketplace, 20 november 2019. ︎
- Zie deze registratie van de plenaire slotsessie van de conferentie, of lees een verslag in het Earth Negotiations Bulletin, 18 december 2007 ︎
- Zie pagina Carbon Trading, Carbon Trading, website UNFCCC ︎
- Zie bijvoorbeeld pagina REDD+ op UNFCCC website, en zie bijvoorbeeld wetenschappelijk paper uit 2002 A conceptual framework and its application for addressing leakage: the case of avoided deforestation ︎
- Zie The Economics of Climate Change: The Stern Review, gepubliceerd op 30 oktober 2006. Lees hier de conclusie ︎
- Zie onder andere het wetenschappelijk paper uit 2016, Envisioning REDD+ in a post-Paris era: between evolving expectations and current practice. Ook besproken in interview Esther Turnhout, 29 oktober 2019. ︎
- Ibidem. Zie ook wetenschappelijk paper uit 2014 REDD+ Readiness progress across countries: time for reconsideration ︎
- Ibidem, tevens interview Esther Turnhout, 29 oktober 2019, Chris Lang, 1 oktober 2019, Jutta Kill, 24 september 2019. ︎
- Zie Fertile Ground: State of Forest Carbon Finance Report 2017, van organisatie Forest Trends. Hier te downloaden ︎
- Zie artikel op Mongabay, 30 maart 2013, dit rapport op de website van NGO World Rainforest Movement, 10 november 2011, of dit artikel op de website van Wildlife Conservation Society, 22 juli 2016 ︎
- Zie artikel op website Pearl Jam, 3 november 2015 ︎
- Zie pagina Zalando goes 100% Carbon Neutral, op website Zalando ︎
- Zie pagina op website Gucci of artikel op website South China Morning Post, 1 oktober 2019 ︎
- Zie artikel A good REDD-deal is a green light for forest protection, op website Greenpeace, 2 december 2010 ︎
- Zie pagina Saving forests with REDD+, op website WWF, datum onbekend (ongeveer tien jaar na lancering REDD, zie tekst) ︎
- Zie rapport The Office of the Auditor General of Norway’s investigation of Norway’s International Climate and Forest Initiative, 15 mei 2018 ︎
- Zie pagina Time to get serious about evaluating REDD+ impact, op website CIFOR, 7 oktober 2019 ︎
- Telefonisch interview Hilde Stroot, 4 oktober 2019. ︎
- Skype-interview Mucahid Bayrak, 4 oktober 2019. ︎
- Telefonisch interview Esther Turnhout, 29 oktober 2019. ︎
- Zie artikel An (Even More) Inconvenient Truth, op website ProPublica, 22 mei 2019 ︎
- Zie artikel Forest Diamonds, op website Climate Home News, 26 september 2017 ︎
- Zie artikel Bioflica: Futbol Shines Light On Brazil’s Forests, 18 juni 2014, op website Ecosystem Marketplace ︎
- Telefonisch interview Hilde Stroot, 4 oktober 2019. ︎
- Zie onder andere artikel Fires Indonesia Blanket Islands and Cities in Smog, The Atlantic, 16 september 2019 ︎
- Live interviews met Guido van der Werf, Dave van Wees, Roland Vernooij en andere promovendi faculteit Aardwetenschappen, 25 november 2019. ︎
- Hiervoor heeft Investico contact en hulp gehad van Bernardo Flores, Universiteit van Campinas, Robert Field, Columbia University/NASA, Save Our Borneo, brandmonitoringsorganisatie op Borneo, Indonesië en Guido van der Werf en promovendi, Vrije Universiteit, Amsterdam. ︎
- Uitleg wetenschappers, tevens Skype-interview Gerry Elias en Nathan Renneboog van Permian Global, 11 november 2019, en Skype-interview Naomi Swickard van certificeerder Verra, 30 oktober 2019. Zie ook Frequently Asked Questions, NASA FIRMS ︎
- Live interviews met Guido van der Werf, Dave van Wees, Roland Vernooij en andere promovendi faculteit Aardwetenschappen, 25 november 2019. ︎
- Foto van Landsat satelliet NASA. Analyse van omvang gebied door Bernardo Flores, Universiteit van Campinas. Tevens analyse door Save Our Borneo, brandmonitoringsorganisatie op Borneo, Indonesië. ︎
- Live interviews met Guido van der Werf, Dave van Wees, Roland Vernooij en andere promovendi faculteit Aardwetenschappen, 25 november 2019. ︎
- WhatsApp-bericht van Gabriel Wahyu Titiyoga, 22 november 2019. ︎
- WhatsApp-bericht van Aqwam Fiazmi Hanifan, 22 november 2019. ︎
- Live interview met Bahrudin, door Gabriel Wahyu Titiyoga en Aqwam Fiazmi Hanifan, 23 november 2019. ︎
- Bevindingen onderzoek reservaat ter plekke Gabriel Wahyu Titiyoga en Aqwam Fiazmi Hanifan, 22-25 november 2019. ︎
- Zie onder andere pagina Leakage/replacements op website The Redd Desk en wetenschappelijk paper Ten Years of REDD+: A Critical Review of the Impact of REDD+ on Forest-Dependent Communities, 2016. Tevens interview Esther Turnhout, 29 oktober 2019, Chris Lang, 1 oktober 2019, Jutta Kill, 24 september 2019. ︎
- Telefonisch interview Jutta Kill, 24 september 2019. ︎
- Zie onder andere wetenschappelijk paper Ten Years of REDD+: A Critical Review of the Impact of REDD+ on Forest-Dependent Communities, 2016 ︎
- Bevindingen onderzoek reservaat ter plekke Gabriel Wahyu Titiyoga en Aqwam Fiazmi Hanifan, 22-25 november 2019. ︎
- Live interview met Bahrudin, door Gabriel Wahyu Titiyoga en Aqwam Fiazmi Hanifan, 23 november 2019. ︎
- Het Katingan Mentaya-project werd in 2007 in het leven geroepen en ging vanaf dat moment aan de slag met trainingen voor de dorpen rondom het toekomstige projectgebied. Het CO2-reservaat kreeg in 2013 een vergunning van het Ministerie van bosbeheer, toen werden ook de grenzen bepaald. ︎
- Bevindingen onderzoek reservaat ter plekke Gabriel Wahyu Titiyoga en Aqwam Fiazmi Hanifan, 22-25 november 2019. ︎
- Live interview met Zainal Abidin, door Gabriel Wahyu Titiyoga en Aqwam Fiazmi Hanifan, 23 november 2019. Live interview met Dharsono Hartono, door Gabriel Wahyu Titiyoga en Aqwam Fiazmi Hanifan, 20 november 2019. ︎
- Live interview met Zainal Abidin, door Gabriel Wahyu Titiyoga en Aqwam Fiazmi Hanifan, 23 november 2019. ︎
- Bevindingen onderzoek reservaat ter plekke Gabriel Wahyu Titiyoga en Aqwam Fiazmi Hanifan, 22-25 november 2019. Gesprekken met dorpelingen Kampung Melayu, 23 november 2019. ︎
- Bevindingen onderzoek reservaat ter plekke Gabriel Wahyu Titiyoga en Aqwam Fiazmi Hanifan, 22-25 november 2019. Zie ook artikel op Mongabay, 31 augustus 2015 ︎
- Live interview met Dharsono Hartono, door Gabriel Wahyu Titiyoga en Aqwam Fiazmi Hanifan, 20 november 2019. ︎
- Skype-interview met Gerry Elias en Nathan Renneboog, Permian Global van 11 november 2019. ︎
- Analyse satellietfoto’s NASA Landsat, o.a. door Dave van Wees, Vrije Universiteit, 25 november 2019 en aanvullende e-mail 27 november 2019. Zie ook monitoringsrapport Katingan Mentaya 2010-2015, pagina 173, hier in te zien ︎
- Ibidem, zie ook monitoringsrapport Katingan Mentaya 2018, pagina 16-19, hier in te zien. Tevens skype-interview met Gerry Elias en Nathan Renneboog, Permian Global, 11 november 2019. ︎
- Skype-interview met Gerry Elias en Nathan Renneboog, Permian Global van 11 november 2019. ︎
- Zie onder andere pagina Additionality op website The Redd Desk, wetenschappelijk paper Ten Years of REDD+: A Critical Review of the Impact of REDD+ on Forest-Dependent Communities, 2016. Tevens interview Esther Turnhout, 29 oktober 2019, Chris Lang, 1 oktober 2019, Jutta Kill, 24 september 2019. ︎
- Gebaseerd op berekening Atmosfair ︎
- Skype-interview Gerry Elias en Nathan Renneboog van Permian Global, 11 november 2019, en Skype-interview Naomi Swickard van certificeerder Verra, 30 oktober 2019 en aanvullende uitleg in e-mail van Verra, 12 november 2019. ︎
- Telefonisch interview Jutta Kill, 24 september 2019. ︎
- Skype-interview Naomi Swickard van certificeerder Verra, 30 oktober 2019 en aanvullende uitleg in e-mail van Verra, 12 november 2019. Tevens telefonisch interview Esther Turnhout, 29 oktober 2019. ︎
- Zie wetenschappelijk paper REDD+ projects in 2014: an overview based on a new database and typology, juli 2015, pagina 18 en pagina 24 ︎
- Skype-interview Gerry Elias en Nathan Renneboog van Permian Global, 11 november 2019, en Skype-interview Naomi Swickard van certificeerder Verra, 30 oktober 2019 en aanvullende uitleg in e-mail van Verra, 12 november 2019. ︎
- Reactie Shell via e-mail, 5 december 2019. ︎
- Skype-interview Naomi Swickard van certificeerder Verra, 30 oktober 2019 en aanvullende uitleg in e-mail van Verra, 12 november 2019. ︎
- Skype-interview Naomi Swickard van certificeerder Verra, 30 oktober 2019 en aanvullende uitleg in e-mail van Verra, 12 november 2019 ︎
- Telefonisch interview Jutta Kill, 24 september 2019, aanvullende e-mail 14 november 2019. ︎
- Interviews Jutta Kill, 24 september 2019, Esther Turnhout, 29 oktober 2019, Chris Lang, 1 oktober 2019, Hilde Stroot, 4 oktober 2019, Lauren Gifford, 4 oktober 2019, Mucahid Bayrak, 4 oktober 2019. Zie ook onder andere artikel Carbon offsets are not our get out jail free card’ op website UN Environment Programme, 10 juni 2019 ︎
- Zie onder andere artikel Brutal news: global carbon emissions jump to all-time high in 2018, op The Guardian, 5 december 2018 en dit rapport, of zie de samenvatting van rapport Trends in Global CO2 and Total Greenhouse Gas Emissions,’ van Planbureau van de Leefomgeving, 2019 ︎
- Telefonisch interview Jutta Kill, 24 september 2019. ︎
The post Shell-klimaatbos zucht onder branden en boeren (geannoteerd verhaal) appeared first on Investico.
https://www.platform-investico.nl/artikel/shell-klimaatbos-zucht-onder-branden-en-boeren-geannoteerd-verhaal/Duinbrand bij IJmuiderslag snel onder controle (Nieuwsblad IJmuiden)
-
Inter Visual Studio
-
Inter Visual Studio
Duinbrand bij IJmuiderslag snel onder controle
20-04-2019, 20:46
IJMUIDEN De brandweer is zaterdagmiddag in actie gekomen nadat er brand was uitgebroken in het duingebied bij de IJmuiderslag. Even voor vier uur werd de brand door langsrijdende agenten ontdekt waarop direct de brandweer werd gealarmeerd.
De natuur in het duingebied is al een tijdje droog, als gevolg van het warme weer. De brandweer verhoogt daarom automatisch het risicoprofiel bij natuurbranden. Zo ook voor deze brand, waar veel eenheden naartoe snelden.
Gelukkig was de brand vrij snel onder controle en is er zo'n stuk van honderd vierkante meter in vlammen opgegaan. Gister was er ook al brand in de duinen van IJmuiden. Toen betrof het ook een klein brandje dat snel geblust werd.