Het is volgens Oekraïne de grootste milieuramp in Europa sinds de kernramp van Tsjernobyl in 1986. De doorbraak van de Kachovka-dam bij Cherson is een ecologische catastrofe waarvan de omvang alleen nog maar te vermoeden valt.
De directe materiële schade is wel al redelijk zichtbaar: tientallen dorpen en andere nederzettingen zijn verloren gegaan. De milieuschade is lastiger in te schatten, maar zeker is dat de gevolgen voor het zuiden van Oekraïne vele jaren tot mogelijk decennia voelbaar zullen zijn.
Een aantal duizelingwekkende schattingen van de Oekraïense ministeries van Landbouw en Milieubescherming op een rij. Tienduizenden hectare landbouwgrond staat onder water en nog eens honderdduizenden hectare komt juist zonder water te zitten. 55.000 hectare bos is overstroomd, 80.000 hectare beschermd natuurgebied dreigt verloren te gaan.
Het beschermde natuurgebied Nizjny Dnipro, een soort Biesbosch, "dreigt voorgoed te verdwijnen", zegt directeur Ljoedmyla Tsyganok van de Oekraïense vereniging van ecologen. Hier leven 71 bedreigde diersoorten en komen 31 bedreigde plantsoorten voor. "De vruchtbare laag met begroeiing wordt er weggevaagd."
Dit gebied staat onder water:
Hoe langer het water blijft staan, des te desastreuzer de gevolgen. "Als water twintig dagen blijft staan, ontstaat er rot en zijn de bomen ten dode opgeschreven", zegt de ecoloog. "Vooral jonge bomen worden bedreigd." Het gebied had al hevig te lijden door recente natuurbranden, veroorzaakt door gevechtshandelingen en Russische mijnenvelden.
De Russische bezetters van de oostoever stellen dat duizenden dieren zijn verdronken. De directeur van het Oekraïense staatsbosbedrijf is pessimistischer. Hij schrijft op Facebook dat de meeste wilde dieren ten dode zijn opgeschreven. "Misschien dat sommige herten of zwijnen een droog stuk konden bereiken, maar bijvoorbeeld hagedissen, hazen en egels hadden geen schijn van kans."
Waar veel mensen op tijd weg wisten te komen, werden dieren aan hun lot overgelaten. Neem de dierentuin direct naast de gebroken dam, in Nova Kachovka. Oekraïense media melden dat daar 300 dieren zijn verdronken. De Russische bezetter ontkende dat, met de bewering dat "de stad helemaal geen dierentuin heeft", wat niet waar is.
Aan de westoever van de Dnjepr, in handen van de Oekraïners, zijn verschillende organisaties actief om dieren te redden. "Het belangrijkste nu is om dieren uit ondergelopen huizen te redden", vertelt hulpverlener Roefat Rajmov. "Daarna brengen we ze naar Kyiv en gaan we op zoek naar adoptiegezinnen."
Dode vissen
De gevolgen van het leven onder water zijn immens, vertelt ecoloog Tsyganok. "Nu al zien we enorme vissterfte." Door de instroom van zoet rivierwater wordt ook in de Zwarte Zee massasterfte verwacht. De schade voor de visserij wordt door het landbouwministerie geschat op zo'n 100 miljoen euro. "Zelfs bij herbouw van de dam zal herstel van de vispopulaties lang duren."
Het Oekraïense ministerie van Buitenlandse Zaken deelde deze beelden van de vissterfte:
Het water zal naar verwachting grote hoeveelheden vervuild materiaal meespoelen, variërend van stortplaatsen en beerputten tot slachthuisafval. Volgens Oekraïne is bij de dambreuk 150 ton olie in het water beland. Die olie dreigt in het grondwater terecht te komen. Volgens Tsyganok is er ook het risico dat radioactief sediment van de bodem van het Dnjepr-reservoir loskomt. Dat ligt daar als gevolg van de Tsjernobyl-ramp.
Woestijn
Ook in het hoger gelegen gebied ten noorden van de doorgebroken dam zijn de gevolgen groot. Door het dalen van het waterpeil komen aansluitende kanalen droog te staan. Die zijn cruciaal voor de watervoorziening en de lokale economieën. Een grote stad als Kryvy Rih komt daardoor in de problemen.
Zie hier de kanalen die droog dreigen te vallen:
Het landbouwministerie stelt dat veel akkers onbruikbaar worden doordat een groot deel van de waterbevloeiing in de regio's Cherson, Zaporizja en Dnipropeptrovsk wegvalt. "In ieder geval dit jaar zullen de oogsten mislukken", stelt ecoloog Tsyganok. Door de droogte zou het gebied de komende jaren "in een woestijn kunnen veranderen".
Het getroffen gebied was in 2021 goed voor een oogst van 4 miljoen ton graan, met een waarde van ongeveer 1,5 miljard dollar. Door de Russische bezetting van Zuid-Oekraïne was dit al fors teruggelopen, maar nu krijgt de belangrijke landbouwsector de finale klap. Juist deze regio is economisch sterk afhankelijk van de landbouw.
Vandaag werd bekend dat Esther Ouwehand (46) tijdelijk de Tweede Kamer verlaat vanwege oververmoeidheid. Vlak daarvoor ging ze in gesprek met Sheila Sitalsing van de Volkskrant. “Bij mij staat de verwarming nooit hoger dan 18.”
In de krant vertelt ze over het moment waarop ze stopte met vlees eten. “Ik was 16 en in een actualiteitenprogramma lieten ze beelden zien van een veetransport. Het waren koeien. Ze konden nauwelijks nog op hun poten staan en werden de vrachtwagen in geschopt. Wat had je dán gedacht, zei ik tegen mezelf. Ik wilde daar niet meer aan meedoen.”
Morele wezens Ouwehand wijst erop dat eigenlijk niemand akkoord kan gaan met de bio-industrie. “Als je laat zien hoe het eraan toegaat in de intensieve veehouderij of in veel slachthuizen, dan reageert iederéén – op een enkele psychopaat na – hetzelfde: dit is niet oké. Mensen zijn morele wezens. Er is niemand die het normaal vindt dat varkenshouders biggenstaarten eraf snijden omdat varkens anders in elkaars staarten gaan bijten, of als boeren kalfjes bij hun moeder weghalen. Het enige wat je hoeft te doen, is ernaar handelen.” En daar schort het aan bij veel mensen.
Maar niet bij Ouwehand. Ze vertelt over hoe ze leeft: “Ik eet volledig plantaardig.” Begrip voor klagende ambtenaren, omdat de thermostaat op de ministeries naar 19 graden gaat, heeft ze niet. “Ik dacht: waar hébben ze het over? Bij mij staat-ie nooit hoger dan 18. Boodschappen haal ik zoveel mogelijk bij de biologische, zelfstandige natuurwinkel. Ik wil niet de zakken van de Jumbo spekken.”
Eén keer op vliegvakantie Reizen doet ze per trein en fiets. “Eén keer in mijn leven ben ik met vliegvakantie geweest naar Sardinië. Ik vond het vreselijk. Nog los van de milieubezwaren is het stom om in een vertrekhal te moeten hangen vol winkels die je rotzooi willen aansmeren die je niet nodig hebt. Het stinkt er naar kerosine. Er is geen reet aan.” Al haar kleding is tweedehands. “Ik koop niets nieuw.”
Hoewel ze nu nog tot een kleine minderheid behoort, is ze ervan overtuigd dat ‘de tijd rijp is’. “Het kaartenhuis begint in te storten. De corona-uitbraak heeft laten zien dat we niet buiten de natuur staan. De stikstofcrisis laat zien dat we problemen veel te lang voor ons uit hebben geschoven, en tegen beter weten in hebben gehoopt dat de techniek ons wel zal redden. De bosbranden, de overstromingen, de droogte, het zijn tekenen dat dit het bepalende decennium is.”
Ik waarschuw u nog één keer: verlaat zinkend schip Nederland maar kom niet naar de Algarve want ook daar geldt: vol is vol. Ga liever naar de Balkan! En bij Spanjeman Raúlito is ook nog plek.
Lieve lezers, ik ben al bijna een maand op reis door de wonderschone Balkan voor mijn boek Safari Eurabia dat deze herfst verschijnt. Safari Eurabia is een hartverwarmend samenwerkingsproject tussen mijn uitgever Ezo Wolf en GeenStijl en ik kan u nu reeds verklappen dat GS met een speciale luxe editie komt van Safari Eurabia, gesigneerd en gepreegd en met een krankzinnig mooi omslag van de geweldige tekenaar Cortés.
Tot zover de reclameboodschapjes.
Een hel voor honden
Ik ben natuurlijk dol op mijn Portugal maar nu ik eindelijk weer terug ben op de Balkan, merk ik dat oude liefde niet roest. Tenzij die oude liefde natuurlijk zwaar bipolair en knettergek is en Amber Heard heet.
Ik bezocht Joegoslavië voor het eerst in 1977 en vond het meteen geweldig. Mijn Slavische ziel, al diverse malen gereïncarneerd en ongelukkigerwijs door slechte karma in Ede op de Veluwe beland, kwam weer thuis!
Niet voor voor niets is mijn favoriete filmmaker Emir Kusturica, mijn favoriete filmcomponist Goran Bregović en mijn favoriete Balkan-zangeres Svetlana Ražnatović, beter bekend als Ceca.
Ik bezocht inmiddels Albanië, Noord-Macedonië, Kosovo, Montenegro en Bosnië en de brandende kwestie is natuurlijk: zou ik hier kunnen wonen? Het is hier veel goedkoper dan bijvoorbeeld de Algarve, er zijn bij mijn weten geen bosbranden, de vrouwen en mannen zijn duizend keer aantrekkelijker en geestiger dan de bonkige Algarvios maarrrrr… het is hier steenkoud in de winter en het is een hel voor honden. Overal uitgemergelde beessies en verschoppelingen die meestal de sporen van mishandeling dragen: de tranen stonden regelmatig in mijn ogen, lieve lezers. Dus ik blijf in de Algarve, waar schitterende initiatieven zijn genomen om straathondjes te redden.
Maar goed, ik heb dus liever dat u een pensionnetje opent aan de Adriatische kust of in skidorp Pale of elders in de verschrikkelijke mooie bergen van Bosnië en Herzegovina. Vliegen naar ex-Joegoslavië en naar Albanië kost geen drol!
Ach, waarom zou ik u nog langer belangeloos emigratie-adviezen geven? U blijft uiteindelijk toch liever bij huis en haard in uw vinexreservaat, met allemaal kutsmoesjes:
“Mijn ouders leven nog, Jan-Jaapje wil graag bij zijn korfbalclub blijven en er is in de Algarve geen parenclub waar mijn vrouw Beppie eens flink kan worden uitgewoond terwijl ik Günther uit het Roergebied eens beter leer kennen in de yacuzzi.”
Nederlanders staan immers niet bekend als een dapper volk, maar de kruiperigheid waarmee het gros der kaaskoppen alle bespottelijke regeltjes van de regering slikt als zoete koek, maakt wel duidelijk waarom de mof in 1940 met vlaggewimpel werd ontvangen in Nederland en vijf jaar de dienst kon uitmaken, zonder noemenswaardig tegenspartelen (op wat verzetshelden na dan).
Ik vergelijk het Nederlandse volk graag met een schaap – noem het beessie voor mijn part Veronica – dat gedwee naar het abattoir schuifelt. Vooruit, het schaap mekkert een beetje omdat het vermoedt dat het bezoekje aan het slachthuis in mineur af zal lopen maar daar blijft het wel bij. Het Nederlandse volk mort en mekkert maar heeft altijd alles gepikt van Rutte en dus van Brussel. Gelukkig zijn er nog Friezen, boeren, bouwvakkers en andere hardwerkende lieden die het krankzinnige en onnavolgbare overheidsbeleid niet meer pikken en de straat opgaan maar die worden door de media onmiddellijk afgeserveerd als extreemrechts en dan is het in Nederland einde oefening.
Op mijn nachtkastje ligt standaard Een reservaat van pekelharingen. Nederlandse schrijvers over hun verre vaderland. Ik heb voor u een paar hoogtepunten verzameld uit deze alleraardigste bloemlezing uit 1995, samengesteld door Onno Blom.
Uiteraard begin ik met Gerrit Komrij. Toen ik nog in Paraguay woonde, moedigde hij mij aan om naar het paradijselijke Portugal te migreren.
“Ik woon al jaren in Portugal en ik hoef, bij een bezoek aan Nederland, maar even te zeggen dat het er zo is en dat geen maatschappij het haalt bij de Nederlandse, of onveranderlijk is een dankbare hondenblik mijn deel. Zoals mensen op de treurbuis af en toe naar ‘de familie thuis’ wuiven, zo schrijf ik met vaste tussenpozen in een Hollandse krant iets over heimwee, grachten, Hollandse hartelijkheid, rolmopsen e tutti quanti en zie: mijn kostje is gekocht, Ik hou dat nauwlettend in de gaten. Ik heb mijn lezers in Nederland. Ze kunnen wat mij betreft, één voor één in de grachten, sloten, vennen, ondergelopen polders en uiterwaarden verdrinken, maar ik zal me daar gek zijn ze niet op te vrijen.”
Albert Helman over Nederland:
“Hier wordt slechts één gegeven altijd weer herkauwd, één bittertafel-theologie steeds weer bekritiseerd, één burgermansmoraal steeds weer gecommentarieerd, met zooveel net gecopieerd gesprek, met zooveel receptmatige psychologie, met zooveel natuurbeschrijving en overdaad van attributieven. De vondst, de ontdekking, de creatie zijn zoek, en schijnen altijd uit te zullen blijven. Zelfs in hun onderwerp zijn onze romanciers beperkt gebleven tot een even vruchtelooze als eenzijdige beschouwing van hun calvinistische schuldvraagstuk, hun gepieker om de levensbestemming.”
Alfred Kossmann:
“Lelijk grauw land met lelijke nieuwe huizen, lelijke grauwe zondagse mensen, lelijke dunne sneeuw, Rotterdam-Zuid lelijker dan ooit, de Nieuwe Maas zoveel smaller dan de Westerschelde, Rotterdam-Noord om voorgoed de ogen te sluiten, Gouda miezerig, Woerden burgerlijk, Utrecht naargeestig. Eindelijk langs de Veluwe fatsoenlijke bomen en zand, maar ik was het vaderland al zo gaan verafschuwen dat het niet hielp. Woedend stapte ik in Zwolle uit. Wat doet men in Zwolle op zondag? Men doet er kennelijk niets.”
Gerard Reve:
Naar het Vaderland kom ik voorlopig niet meer – als het mij lag, nooit meer van mijn leven
Geerten Meijsing:
“Zijn observaties waren dezelfde van iedere spijtoptant: dat de straten en plantsoenen vol vuilnis en hondestront lagen, zodat je met gebogen hoofd gedwongen werd voort te gaan onder een loodgrijze lucht, je een plaats bevechtend tussen Arabieren, Marokkanen, Surinamers, Creolen, Chinezen, Tamils, Hindoes en Turken, die zich allemaal meer in de hoofdstad leken thuis te voelen dan hijzelf. Deze allochtonen, zoals ze in het moderne spraakgebruik genoemd bleken te worden, hadden overdag de straten en de trams aan zich. Ze werden bediend door kasba-achtige winkeltjes en toko’s, moskeeën, opvangcentra, Baghwan-jurken, welzijnswerkers en ambtenaren van herhuisvesting. Ze scheurden, tussen de nog lompere taxi’s, in zwart opgespoten, geblindeerde BMW’s over de vrije trambaan, of stonden in met spoilers opgedirkte Japanners schuin op het trottoir te wachten – volwassen mannen in de bloei van hun leven, zo gezond als oerwoud of bergland ze maar konden afleveren.”
Multatuli:
“Met een regering als de onze, een huichelachtig mixtum compositum waar de Koning ‘t recht ontnomen is om goed te doen, en elke fortuinmaker met weinig of geen kosten ‘t recht kopen kan om kwaad te doen, is de bescherming van het volk een onmogelykheid. Wie ‘t eerst op het denkbeeld kwam om het volk stem te geven in de beslissing der zaken, kan ‘t goed gemeend hebben. Maar te geloven dat dit geschiedt door het zenden van afgevaardigden op de wyze zoals by ons plaats heeft, is ongerymd.”
Gerard Reve:
“We leven in een tijd van toenemende algemene veraping, waarin zelfs de zogenaamde cultuurdragers geen vergelijking kunnen volgen, noch een samengestelde gedachte begrijpen, noch een zin met bepalende bijzinnen ontraadselen. En waar gaat het om, waar zoekt men naar? Met wie ik naar bed ben geweest, die nu minister, operazanger(es) bankdirecteur, politicus, hoofdredacteur van Vrij Nederland of De Maasbode is geworden. Maar wat mijn werk voorstaat en wat ik, bewust of onbewust, tegen alle onbegrip in, gepoogd heb te vertolken of tot duidelijkheid te brengen, dat is hun allemaal veel en veel te moeilijk. Naar het Vaderland kom ik voorlopig niet meer – als het mij lag, nooit meer van mijn leven.”
Johannes Kneppelhout, bekend onder het pseudoniem Klikspaan:
“In Holland klopt het hart langzaam, het bloed is loom, het ooglid zwaar. Weinigen, die aan het welslagen eens landgenoots gelooven; weinige wier ontwerpen niet met een meesmuilend schouderophalen worden ontvangen; hoevelen, die uit gemis aan bijval en aanmoediging aan hunne eigene goede invallen en voornemens twijfelen! Daarom komt er weinig tot stand; edele, grootmoedige beginselen raken uitgedoofd; hier en daar sleept een verwezenlijkt denkbeeld druipstaartend voort.”
En natuurlijk eindig ik met de volkomen voorspelbare uitsmijter van Slauerhoff:
In Nederland wil ik niet sterven,
In de natte grond bederven
Waarop men nimmer heeft geleefd.
Dan blijf ik liever hunkerend zwerven
En dan nu weer onze vrolijke Spanjeman Raúlito!
Hitte. Ik zal er niet over beginnen omdat jullie in Nederlandje expert zijn op dat gebied. Jullie hoeven wij er niets over te vertellen, vanaf het Iberisch schiereiland. Hoewel onze geliefde Hoofdredacteur niet wist hoe snel hij zijn hielen moest lichten richting de koele coole Balkan toen duidelijk werd dat het overgeslagen voorjaar niet per ongeluk nog even alsnog zou verschijnen de komende tijd, is hitte niet het grootste probleem. Zoals jullie tijdens de afgelopen Hittegolf des Doods die jullie overspoelde met gezond verstand hebben aangetoond. * Kucht *
Droogte, niet in de vorm van aanleveringsproblemen vanuit de brouwerijen, maar eerder in de vorm van regen – om precies te zijn het compleet ontbreken daarvan – is een onderwerp waar jullie iets minder in ondergedompeld zullen zijn. Die twee dagen van aangenaam hoge temperaturen worden immers steevast gevolgd door drie dagen met onweer, regen en hagelstormen. Het lullige is dat jullie daar niet eens over mogen klagen, want Jetten. Die gaat daar over en is door jullie zélf in die positie gezet. Toch? Of heb ik het democratisch proces verkeerd begrepen?
Hoe dan ook, met een monarch die watermanagement heeft gestudeerd kan jullie weinig overkomen op dat gebied. Hoewel er zelfs in Nederlandje wel eens sproeiverboden worden uitgevaardigd. Maar dat is, zo weten we nu, om de boeren te pesten.
‘Fuck de boeren’
Een paar weken geleden heb ik al eens verhaald over het herintroduceren van afvalwater in de consumptiewatercyclus en de daaraan klevende na- dan wel voordelen op termijn. Een week later zat onze geliefde Hoofdredacteur alweer aan onze ontbijttafel te smeken om ‘nog zo’n heerlijk bakkie troost dat hier smaakt zoals het nergens smaakt Raúl’. Wie kan zoiets weigeren?
Welnu, dat herintroduceren gaat dus gebeuren, maar wel een beetje onder de pet. Salvador, een ZZP-er met goede contacten in de overheidssector – die op mijn domein wat grondverzetwerkjes tot volle tevredenheid heeft afgewerkt – had er bijvoorbeeld nog nooit van gehoord en schrok zich wezenloos toen wij hem het verhaal in geuren & kleuren opdisten. Want ook hij weet dat projecten waar professionals zich mee bemoeien alhier waarschijnlijk gaan verlopen als ICT-projecten van de Nederlandsche Overheid, tegenwoordig beter bekend als Cosa Nostra, maar dit terzijde. Tot de herintroductie van ‘gereinigd’ afvalwater in de kringloop van ondergrondse waterwegen wordt er gebruik gemaakt van ofwel opgepompt water (duur, kost geld!) ofwel oppervlaktewater uit rivieren (schaars, zeker als het niet regent, maar zolang het stroomt, who cares?).
Dus rivierwater is goedkoper, de toerist wil vijf keer per dag douchen als het warm is en de zwembaden moeten gevuld. Welke keus zou een politicus nu maken? ‘Fuck de boeren’ natuurlijk. Ook hier.
Rapidamente
U kent mij ondertussen misschien een beetje, ik zou hier alinea’s vol kunnen plempen met argumenten waarom de mens als soort geen bestaansrecht meer heeft, maar daarmee help ik ook de lieve diertjes en plantjes niet. Hands on derhalve.
Het zootje ambtenaren-plebs dat in Cataluña de scepter zwaait over het watergebruik is, zoals wij nog nooit eerder op andere plekken waar ambtenaren ‘werken’ hebben gezien, te lui om zelfstandig te poepen. Daarom wordt, om douchend-Frankrijk-op-bezoek-in-Salou te faciliteren, het goedkopere water uit de rivier La Siurana, wat eigenlijk nodig is om de agriculturele productie, lees “W IJ N”, van de regio Priorat veilig te stellen, gebruikt om de toeristen tevreden te stellen. Maar ja, “miljoenen”.
Boeren boos. (Hé, waar heb ik dat eerder gehoord?)
Burgers boos. (Hé, waar heb ik dat eerder gehoord?)
Politiek geeft niet thuis. (Hé, waar heb ik dat eerder gehoord?)
Ondertussen staan in mijn wijlen buurman’s plantage de amandelbomen die hij bijna zestig jaar geleden met eigen handjes heeft geplant, vlak nadat hij de marathon van Madrid 1963 had gewonnen, te verdrogen. Sommige bomen gaan deze zomer niet overleven. Het grondwater staat drie meter lager dan ‘normaal’ en zakt rapidamenteas we speak.
Fijn u gekend te hebben
“Droogte”, hoor ik u vragen, ”hoe ziet dat er uit?”
Mijn antwoord zal moeten bestaan uit plaatjes, woorden schieten tekort, indien aanwezig ten beginne.
Meisje van twaalf jaar dat in de boomgaard van haar opa amandelen heeft lopen verzamelen.
Ondertussen staat half Spanje in de fik. Je zou denken dat wij, barbecue-gekke Spanjaarden, dat zelf wel zouden kunnen, maar de zendingsdrang van Nederlanders is grenzenloos. Een herbebossingsbedrijf uit Amsterdam (logisch, na de bosjes in Buitenveldert kan je alles aan) deed even voor hoe je een leuk fikkie opstart. Veertienduizend hectare, van de in totaal zestigduizend in de afgelopen week, in vlammen op. Het zal wel toeval zijn, Amsterdammers en de hel op aarde.
Gelukkig hebben jullie in Nederland overal verstand van en naast een Nationaal Hitteplan zijn jullie (jullie wel) voorbereid op de droogte-des-doods-die-onherroepelijk-komen-gaat en hebben de Landelijke Coördinatiecommissie Waterverdeling (LCW) het water op de juiste wijze zal herverdelen. Komt goed.
Hier zetten wij ons schrap voor de onweersbui die onvermijdelijk zal komen en ongetwijfeld half Spanje, in ieder geval het mobiele gedeelte, van de kaart zal vegen als een ware zondvloed.
Het was fijn u gekend te hebben. Hasta la vista babies.
Vandaag verschijnt de Nederlandse vertaling van On time and Water, de bestseller van Magnason. ‘Met klimaatverandering schop je een slapende draak. Je kunt die niet vragen om op te schuiven, zonder dat je een klap van de staart kunt verwachten.’
‘Gletsjers kunnen duizend meter dik zijn. Dus je moet straks een lijn in de lucht tekenen, alsof je naar de kerstman op z’n slee wijst, en je voorstellen: daar, op die hoogte waren ze,’ zegt Andri Snaer Magnason via Zoom vanuit Reykjavik, terwijl hij uit het raam wijst.
‘De komende honderd jaar zullen gletsjers smelten, zal de zeespiegel stijgen en zullen oceanen meer verzuren dan de afgelopen 50 miljoen ooit het geval was. De gevolgen hiervan zijn moeilijk te bevatten. Het is complexer dan de geest kan begrijpen, omvangrijker dan al onze voorgaande ervaringen en groter dan taal,’ schrijft hij in On Time and Water, zijn internationale bestseller over water in de komende honderd jaar.
‘De vraag die ik mezelf stelde was: hoe kan ik schrijven over klimaatverandering, zonder dat het klinkt als een soort achtergrondruis die niet werkelijk doordringt en waarvan mensen vooral moe worden,’ zegt hij. Het resultaat is een bijzonder en ideeënrijk boek met persoonlijke herinneringen, familiegeschiedenis, verhalende non-fictie, mythologie en een verslag van twee ontmoetingen met de Dalai Lama, dat onder de huid van de lezer weet te kruipen. De 37 hoofdstukken worden gevolgd door een prachtige epiloog, Apausalyps Now, over de betekenis van kunst tijdens de eerste golf van de coronapandemie.
Waarom is het zo moeilijk voor ons om de impact van klimaatopwarming te begrijpen?
‘Dat komt vooral door de enorme schaal van het probleem. Dat we alle data hebben, maar tóch niet aan de noodrem trekken en radicaal andere keuzes maken, is omdat onze geest er niet op is ingesteld om zoiets omvangrijks werkelijk te kunnen bevatten. Dat het mogelijk is dat geologische fenomenen als gletsjers verdwijnen in de duur van één mensenleven is een ongekende gedachte. Het lijkt cultureel gezien niet op iets wat we kennen.
In Slaughterhouse-Five (Slachthuis Vijf, 1969) van Kurt Vonnegut zegt een karakter dat hij een antioorlogsboek schrijft. Daarop vragen anderen sarcastisch: “Waarom schrijf je geen anti-gletsjerboek?” Want het was toen net zo absurd om je een wereld zonder oorlog voor te stellen als een wereld zonder gletsjers. Maar slechts vijftig jaar later tref ik mezelf aan, terwijl ik een pro-gletsjerboek schrijf.
Tijdens conferenties van klimaatwetenschappers gaat het vooral over details en blijkt nergens uit dat er een catastrofe dreigt. Zelfs dan zie je een soort massa-apathie.
Als wetenschappers in een zwart gat kijken, zien ze ook niets. Je moet naar de periferie ervan kijken om te kunnen begrijpen hoe het de sterrenstelsels en sterren ernaast naar zich toetrekt. Een manier om het over klimaatverandering te hebben is daarom: het niet zozeer over het onderwerp zelf hebben, maar over het verleden en de toekomst.’
andri snaer magnason
Andri Snær Magnason (Reykjavik, 1973) is een van IJslands bekendste schrijvers. On Time and Water (2019) verschijnt in 24 talen. Magnason studeerde literatuurwetenschappen aan de Universiteit van IJsland en debuteerde in 1995 met een dichtbundel. Hij schreef het kinderboek The Story of the Blue Planet (1999) en de boeken LoveStar (2004), Dreamland, a Self-Help Manual for a Frightened Nation (2006) en The Casket of Time (2013). Hier vind je meer over de auteur.
Welke rol ziet u hierin voor de literatuur?
‘Ik denk dat iedere paradigmaverandering in de menselijke geschiedenis ook door kunst tot stand is gekomen. Alle nieuwe grote verhalen − het wereldbeeld van Copernicus, democratie, communisme, nationalisme en feminisme − zijn ontstaan door wetenschap en op intellectuele of filosofische gronden. Maar ze bereikten pas het niveau van paradigmawisseling op het moment dat ze belichaamd werden in kunst en literatuur, zowel goede als slechte.
Wetenschappers vertelden me dat mensen geen data begrijpen. We begrijpen de wereld door verhalen, want we zijn verhalende wezens. Dus ik denk dat literatuur niet alleen een belangrijke rol heeft, maar zag het bijna als een burgerplicht om mijn deel te doen om de noodzakelijke paradigmaverandering over de rand te helpen. Want we hebben hiervoor geen honderd jaar.’
‘Gletsjers zijn tijdelijke entiteiten geworden die kunnen verdwijnen in de levensduur van iemand die zo oud wordt als mijn grootmoeder nu is: 96.’
Fungeren in uw boek verhalen als de aantrekkelijke verpakking voor een moeilijke boodschap?
‘Ja, ik geloof in het motto van Mary Poppins: een lepel met suiker helpt om het medicijn te kunnen doorslikken. Bij onderwerpen als klimaatverandering is er een disconnectie tussen het hoofd en het hart. Wetenschappelijke data raken het brein, terwijl verhalen, metaforen en een meer poëtische taal het hart raken. Ik moest wel iets overwinnen om te schrijven over de belangrijke personen in mijn leven. Maar door het te hebben over mijn jongste dochter of grootmoeder omzeil ik de psychologische weerstand die veel mensen bij dit onderwerp hebben.
Ik ontdekte dat de verhalen over mijn grootouders een sterke connectie hebben met het antropoceen. Zij onderzochten gletsjers in de jaren vijftig en gingen in 1956 op huwelijksreis naar de gletsjer Vatnasjökull. In die tijd leken gletsjers nog een symbool van iets eeuwigs te zijn, zoals bergen en oceanen. Terwijl het nu tijdelijke entiteiten zijn geworden, die verdwijnen in de levensduur van iemand die zo oud wordt als mijn grootmoeder nu is: 96 jaar.
Toen gletsjers nog eeuwig leken: Magnasons grootouders gingen in 1956 op huwelijksreis naar de gletsjer Vatnasjökull.
Mijn andere grootvader was arts in de VS en opereerde daar Robert Oppenheimer, de vader van de atoombom die het einde van de Tweede Wereldoorlog betekende. Dit markeert volgens velen de start van het antropoceen, het tijdperk van de mens. Deze grootvader was al een klimaatvluchteling, want hij moest zijn huis in Florida opgeven, omdat de bewoners vanwege frequente orkanen voortdurend geëvacueerd moesten worden.’
Hoe verliep uw zoektocht naar een andere taal om te schrijven over klimaatverandering?
‘Ik merkte dat de taal die we normaal gebruiken tekortschiet bij dit onderwerp en heb er lang over nagedacht hoe je praat over iets dat zo groot is. Ik wilde in dit boek meteen naar de taal van het hart en erover schrijven met extreme oprechtheid, zodat het bijna de grens zou raken van wat mijn literaire smaak normaal is. Ik vond een boek uit de jaren veertig van de vorige eeuw waarin een dichter in lyrische bewoordingen vertelt over zijn beleving van de natuur in de IJslandse hooglanden. Zijn taal klinkt nu vreemd voor ons. Ik vroeg me af waarom we aarzelen om taal te gebruiken die getuigt van liefde voor de natuur.
Toen ik als activist vocht voor het behoud van de hooglanden, merkte ik al dat het geen argument was om te zeggen dat een gebied mooi was, of een ziel had. Ik moest me uitdrukken in een harde, economische taal en zeggen dat de hooglanden inkomsten uit toerisme zouden brengen, of ecologische systeemdiensten boden. We kregen te horen dat we mensen moesten vragen hoeveel ze ervoor wilden betalen. Volgens een econoom waren de hooglanden 50 miljoen dollar waard. Alsof je ze daarvoor zou verkopen….
Ik ontdekte dat er dogma’s gelden voor wat gezegd kan worden. Die probeer ik te doorbreken door te zoeken naar een ruimte om er anders over te praten. Zo wil ik mensen eraan herinneren dat we in een bepaald denksysteem zitten en dat dit ons in de steek heeft gelaten.
Nu alle indicatoren van onze planetaire metingen het falen van dit systeem laten zien, moéten we er vragen over stellen en het onderzoeken. In dit boek wilde ik de taal ook opschalen en zaken in een groter perspectief plaatsen. Daarvoor kan mythologie een bruikbaar instrument zijn, want daarin gaat het over de grote krachten: de zon en maan, tijd, dood en eeuwigheid en over wanneer de fundamenten gelegd worden, of wankelen. Ik wilde een soort mythologie voor de planeet schrijven, omdat in het antropoceen de invloed van de mens een grote geologische kracht is geworden. De goden besloten om hemel en aarde te scheiden en wij laten nu gletsjers in oceanen opgaan.’
De mythologie van een gehavende planeet: ‘De goden besloten om hemel en aarde te scheiden en wij laten nu gletsjers in oceanen opgaan.’
Over 200 of 150 jaar zullen er in IJsland geen gletsjers meer zijn. Wat is IJsland zonder ijs?
‘Dat is alleen land, net zoiets als Ierland. Waar nu nog gletsjers zijn, zullen dan mooie valleien zijn. Mensen zullen van dat landschap houden en al snel niet meer weten wat ze missen. Klimaatverandering zal de hele aarde raken en dus ook IJsland. Maar ik ben bezorgder dat de gletsjers veranderen in oceanen, waardoor de zeespiegel stijgt en veel kuststreken onbewoonbaar zullen worden.’
Maar is ijs niet de ziel van IJsland?
‘Gletsjers en de vulkanische activiteit geven IJsland een speciale status in de wereld. Dus ja, natuurlijk raken we iets bijzonders en moois kwijt. Maar IJsland was ooit helemaal bedekt met bossen en is al enorm veranderd sinds het werd gevonden door de Vikingen. Het land waarvan we nu houden, is ontstaan door landbouw sinds de Middeleeuwen en onduurzaam gebruik en we blijken ook te kunnen leven in lelijke steden.’
In Nederland kennen we het woord landschapspijn en het Engels kent het begripsolastalgia voor het verdriet om het verlies van een geliefd landschap. Kent het IJslands een soortgelijk woord?
Magnason denkt even na. ‘Nee: we kennen wel de term klimaatangst, maar hebben geen woord voor “het missen van gletsjers”. Mijn grootmoeder heeft het wel over de speciale geur ervan in de lente, waardoor ze ging verlangen naar gletsjertochten. En zij kent “gletsjerkoorts”: de liefde voor gletsjers en noemt dat een ongeneeslijke ziekte. Zij betreurt het verdwijnen van de gletsjers erg, want het is een bijzondere wereld die ze goed kent.
Altijd op de hoogte blijven van de beste verhalen? Schrijf je in op onze nieuwsbrief.
Meld je aan en ontvang de beste verhalen van Vrij Nederland in je mailbox.
De meeste IJslanders bezoeken de gletsjers hoogstens in hun zomervakantie. Ze vinden het wel jammer dat hun uitzicht zal veranderen, maar lijken het verdwijnen van de gletsjers te accepteren. Ze vinden het ook niet erg als de zomers wat warmer worden. En sommigen zien nieuwe kansen, zoals mogelijkheden voor dammen vanwege het smeltwater, of kortere vaarroutes. Maar dat kunnen ook routes zijn voor klimaatvluchtelingen, of in een oorlog.
Je verheugen op de toegenomen transportmogelijkheden als het ijs verdwijnt is nogal naïef. Met klimaatverandering schop je namelijk een erg gevaarlijk beest, een slapende draak. Je kunt die niet vragen om op te schuiven, zonder dat je een klap van de staart kunt verwachten.’
In een beangstigend hoofdstuk beschrijft u hoe het smelten van de gletsjers in de Himalaya al eind deze eeuw het leven van een miljard mensen onmogelijk zal maken. Waarom hoor je hier zo weinig over?
‘Het is vrij nieuwe kennis. Omdat deze gletsjers zesduizend meter boven zeeniveau zijn, werd lang gedacht dat de effecten van klimaatopwarming klein zouden zijn. Maar de lokale temperatuurstijging is twee tot drie graden, dus bovengemiddeld. Deze gletsjers zijn enorme zoetwaterreservoirs. Het smelten ervan zal eerst leiden tot ernstige overstromingen en vervolgens tot extreme droogte. Er zijn delicate verdragen tussen Pakistan en India over waterdistributie. Als die onder druk komen, kan dat de grootste geopolitieke problemen veroorzaken waarmee de mensheid ooit is geconfronteerd.
Wij veroorzaken dit. We zien onszelf als mensheid als klein, maar zijn als Prometheus en produceren met het verbranden van fossiele brandstoffen de de grootste – merendeels onzichtbare – vuren die we ooit gezien hebben. De hoeveelheid CO2 die dit oplevert, is het equivalent van de uitstoot van 666 vulkanen die dag en nacht vuurspuwen. Wetenschappers wijzen erop dat vuren van deze omvang leiden tot massa-extinctie en dat wij de generatie zijn die vaarwel zegt tegen gletsjers en koraalriffen. Zij vertellen ons dat deze vuren de komende dertig jaar helemaal uit moeten.’
Groter dan taal: ‘De komende 100 jaar stijgt e zeespiegel en verzuren oceanen meer dan de afgelopen 50 miljoen jaar het geval was.’
‘Probleem is dat olie de wereld waarin we nu leven creëerde. Het bracht ons ongekende welvaart en we zijn verslaafd aan de superkrachten die het ons gegeven heeft. Wanneer aliens ons zouden observeren, zouden zij zich waarschijnlijk afvragen waarom we nog steeds zoveel fossiele brandstoffen gebruiken, met zulke destructieve gevolgen. Kijkend naar onze bibliotheken en al onze kennis, zouden ze waarschijnlijk aannemen dat we dit wel expres moeten doen.’
Maar we zijn niet erg rationeel, ben ik bang.
‘Dat zijn we zeker niet. Daarom vraag ik in het boek: als dít de uitkomst is van al onze rationele economische beslissingen en briljante technieken, zou het dan niet verstandiger zijn geweest om de aarde als heilig te zien? Als we heilige bossen, bergen en rivieren hadden, was de uitkomst waarschijnlijk rationeler geweest dan wat we nu zien. Als koeien heilig waren, was er minder ontbossing in de Amazone en als rivieren heilig waren voor ons, zouden we ze niet zo vervuilen.
Er zijn bewijzen dat de integriteit van de wetenschap bewust is aangevallen. Het was het officiële beleid van de regering-Trump om de impact van klimaatverandering te ontkennen en begrippen die ermee verband houden uit openbare stuken en van websites te verwijderen.
Er is ook bewijs dat mensen van big oil − wetende hoe het zat − deelnamen aan campagnes van klimaatontkenners en dezelfde methoden hanteerden als de tabaksindustrie. Ze hebben politie gekocht en ‘denktanks’ opgetuigd om het publiek in verwarring te brengen met tegenstrijdige berichten en valse wetenschap.
Volgens een in maart 2019 gepubliceerd rapport van de Britse ngo Influence Map, hebben de vijf grootste beursgenoteerde olie- en gasbedrijven (ExxonMobil, Shell, Chevron, BP en Total) in de drie jaar na de Klimaatovereenkomst van Parijs ruim 1 miljard dollar geïnvesteerd in misleidende klimaatgerelateerde informatie en lobbyactiviteiten om beleid om klimaatverandering aan te pakken uit te stellen, te controleren of te blokkeren. Ik vind dat deze mensen als eersten moeten worden berecht zodra er wetgeving is tegen ecocide, het grootschalig beschadigen of vernietigen van ecosystemen. Zij moeten worden opgespoord, zoals Simon Wiesenthal deed met oorlogsmisdadigers. Net als de verantwoordelijken voor de grootschalige branden in de Amazone.’
Familiegeschiedenis: Magnasons grootmoeder in 1939.
ongerept land
Magnason praat rustig en formuleert bedachtzaam, maar in de laatste zinnen klinkt zijn activistische bevlogenheid door. Datzelfde gebeurt als hij vertelt over zijn jarenlange strijd voor het behoud van de IJslandse hooglanden, toen grote delen ervan werden bedreigd vanwege de bouw van een dam voor een waterkrachtcentrale voor aluminiumsmelterijen.
‘Ongerept land zou onder water komen. Politici zeiden tegen ons: “Er is daar niets.” Maar toen we er gingen kijken, was het een prachtig gebied met bessen en wild!’
In zijn bestseller Dreamland. Selfhelp Manual for a Frightened Nation schreef Magnason kritisch over de economische argumenten voor de bouw van de dam. Hoewel delen van de hooglanden verloren zijn gegaan, is het gevecht volgens hem gewonnen. ‘We hebben het gebied teruggeëist door het te claimen, ook met taal. Door het een Nationaal Park te noemen werd het van niets “iets”.’
Corona heeft het proces vertraagd, maar het wordt waarschijnlijk ook officieel een Nationaal Park.
Om het bewustzijn van klimaatopwarming wereldwijd te vergroten, stelde Magnason zich in 2016 verkiesbaar als president, in IJsland een ceremoniële functie. Hij werd derde van negen kandidaten. ‘Ik dacht: we hebben iemand nodig die mensen met elkaar in contact kan brengen. Iedereen beantwoordt een e-mail als die van de president komt en die heeft toegang tot hoge autoriteiten. Maar ik vond het ook iets engs en betreurde het dat, als ik zou winnen, ik dit boek niet kon schrijven.’
‘We moeten gaan begrijpen dat de wildheid van de planeet een van de fundamenten voor ons overleven is.’
Een hoofdstuk gaat over uw jong gestorven oom John Thorbjarnason, een internationaal bekend krokodillenexpert. Waarom wilde u ook over biodiversiteit schrijven?
‘Als we alleen de klimaatcrisis aanpakken, hebben we nog steeds een dystopische planeet als we zoveel soorten hebben uitgeroeid. Dat zou een waardeloze wereld zijn. Biodiversiteitsverlies het hoofd bieden vraagt om een diepe culturele verandering waarbij we onszelf gaan zien als deel van de natuur, in plaats van als speciaal.
We moeten een relatie met de natuur terugvinden die vroegere generaties nog wel hadden, waarbij we meer waarde hechten aan onze natuurlijke omgeving dan aan spullen. Wetenschappers vertellen ons niet alleen dat we de komende twintig jaar af moeten van fossiele brandstoffen en koolstofnegatief moeten worden, maar ook dat we grote gebieden moeten herbebossen en rewilden. We moeten gaan begrijpen dat de wildheid van de planeet een van de fundamenten voor ons overleven is.
Moderne ideologieën als communisme en kapitalisme vergaten één klein detail, namelijk dat we leven op een planeet met biodiversiteit, ecosystemen, een atmosfeer en oceanen. Ze deden alsof dit alles grenzeloos was. De gevolgen zien we nu. Oceaanverzuring is een nieuw woord. Dat de pH verandert van 8,1 naar 7,7 lijkt een klein verschil, maar is als een explosie. Door verzuring kunnen schelpvormende diertjes moeilijker het voor hen noodzakelijke kalk aan het water onttrekken. Dat verstoort het ecosysteem van de oceanen dramatisch en maakt dat ze minder CO2 kunnen vastleggen uit de atmosfeer. Mensen lijken de impact hiervan nog steeds niet te begrijpen.’
Familiegeschiedenis: John Thorbjarnarson, de latere krokodillenexpert.
Misschien lijken we hierin op kikkers die langzaam gekookt worden in de pan?
‘Ja, ook met het coronavirus zie je dat wat we als normaal beschouwen snel opschuift. Dit zogeheten shifting baseline syndrome is ook het probleem met klimaatverandering. Misschien zijn bosbranden in Californië en Australië volgend jaar al niet meer in het nieuws, omdat die er ieder jaar zijn. Als we niet wakker worden en zien wat er gebeurt bestaat het gevaar dat we langzaam terechtkomen in ondraaglijke omstandigheden.
Om dat te doorbreken, verbind ik in het boek ons leven nu met de jaren vijftig van de vorige eeuw en schrijf ik over de zogeheten “diepe tijd”, waarmee een geologische tijdspanne wordt aangegeven. Ik bedacht de metafoor van de tijd die je kunt aanraken met je blote handen, de tijd waarop je directe invloed hebt, om duidelijk te maken hoe dichtbij het allemaal is.
De afgelopen decennia hebben we met hydro-elektriciteit en intensieve landbouw geprobeerd een soort machine te maken van de natuur. Dit werkte tot op zekere hoogte, maar het is niet duurzaam en niet iets waar onze kinderen op kunnen vertrouwen. Het was een tijdelijke oplossing. Klimaatverandering of oceaanverzuring was niemands bedoeling en we hebben lang oprecht gedacht dat we het leven van de volgende generaties verbeterden. Nu blijkt dat dit niet klopt, moeten we onze energie anders richten en bijna alles opnieuw ontwerpen, doordenken en berekenen. Op wereldniveau, want als alleen enkele landen dit doen, heeft dat te weinig effect.’
In het hoofdstuk ‘Misschien komt alles toch nog goed’ schrijft u over CO2-opslag. In hoeverre ziet u in technieken als deze een oplossing?
‘In dat hoofdstuk onderzocht ik nihilisme: alles laten gebeuren en niks doen, omdat we denken dat het toch geen zin heeft. De generaties na ons zullen die houding beschouwen als roekeloos gedrag. We moeten zoeken naar oplossingen, maar ik denk niet dat die uitsluitend technisch kunnen zijn. Ze zullen ook sociaal, cultureel, politiek en misschien ook spiritueel moeten zijn.
We weten dat we ongeveer duizend gigaton CO 2 moeten verwijderen uit de atmosfeer, maar nog niemand weet hoe. Tegelijk heeft de twintigste eeuw laten zien dat we nieuwe technieken kunnen verzinnen. Het is dus niet onrealistisch om aan te nemen dat er oplossingen komen waaraan we nu nog niet denken. Neem dit interview via Zoom. Toen ik studeerde leek dat nog sciencefiction, en nu doet iedereen het.
‘Ik kan niet anders dan optimistisch zijn. Ik denk dat we onze daadkracht op de korte termijn overschatten, maar op de lange termijn onderschatten.’
Tegen jongeren zeg ik: je kunt boos worden als je naar de data kijkt en natuurlijk hadden we in de jaren negentig serieus moeten beginnen om dit op te lossen, maar volgens wetenschappers hebben we de instrumenten om het te doen. En als we snel handelen, zeggen mensen straks misschien: je had toen van die alarmisten die zeiden dat de wereld zou eindigen, maar dat was niet zo.’
Dat zou mooi zijn, maar tot nu toe is wat we doen steeds too little too late. De VN waarschuwde onlangs dat we afkoersen op drie graden opwarming over een halve eeuw. Hoe optimistisch bent u?
‘Ik kan niet anders dan optimistisch zijn. Ik denk dat we onze daadkracht op de korte termijn overschatten, maar op de lange termijn onderschatten. De generatie van Greta Thunberg zal niet vergeten wat ze hebben geleerd. En waarschijnlijk komt erna een nog radicalere generatie. Tijdens de coronacrisis hebben jongeren gezien hoe de economie werd platgelegd door overheden om ziekte en dood te voorkomen. Wij zagen de economie nog zoals mijn grootouders de gletsjers zagen: als iets dat er altijd zou zijn, dat je niet werkelijk kon veranderen.
Jongeren hebben zich eenzaam gevoeld en zijn geconfronteerd met het verlies van kansen. Zij zullen het antwoord op klimaatverandering zien als iets relatief eenvoudigs, want corona kostte 20 procent van het bnp en het tegengaan van klimaatverandering slechts 5 procent: evenveel als alle militaire uitgaven. Zij zullen zich daarom afvragen: “We kunnen onze grootouders nog knuffelen, feestvieren en er is geen lockdown nodig? Wat is dan het probleem?”
Aan de snelheid waarmee de coronavaccins zijn ontwikkeld, zie je wat er mogelijk is als er werkelijk wordt opgeschaald. Diezelfde slagkracht moeten we nu ook laten zien op het gebied van energie, landbouw, reizen en transport, in hoe we bouwen en aluminium en cement maken. Voor jongeren geldt: het maakt niet uit welke opleiding je doet, maar je moet deel uitmaken van een ongekende verandering op eigenlijk alle vlakken. En het mooie is: je zou daarbij een hogere betekenis kunnen vinden, want er is zoveel laaghangend fruit. Dus de eerste tien jaar zie je enorme vooruitgang.’
De Nederlandse vertaling van On Time and Water verschijnt in februari 2022 bij De Geus.
‘Gletsjers kunnen duizend meter dik zijn. Dus je moet straks een lijn in de lucht tekenen, alsof je naar de kerstman op z’n slee wijst, en je voorstellen: daar, op die hoogte waren ze,’ zegt Andri Snaer Magnason via Zoom vanuit Reykjavik, terwijl hij uit het raam wijst.
‘De komende honderd jaar zullen gletsjers smelten, zal de zeespiegel stijgen en zullen oceanen meer verzuren dan de afgelopen 50 miljoen ooit het geval was. De gevolgen hiervan zijn moeilijk te bevatten. Het is complexer dan de geest kan begrijpen, omvangrijker dan al onze voorgaande ervaringen en groter dan taal,’ schrijft hij in On Time and Water, zijn internationale bestseller over water in de komende honderd jaar.
‘De vraag die ik mezelf stelde was: hoe kan ik schrijven over klimaatverandering, zonder dat het klinkt als een soort achtergrondruis die niet werkelijk doordringt en waarvan mensen vooral moe worden,’ zegt hij. Het resultaat is een bijzonder en ideeënrijk boek met persoonlijke herinneringen, familiegeschiedenis, verhalende non-fictie, mythologie en een verslag van twee ontmoetingen met de Dalai Lama, dat onder de huid van de lezer weet te kruipen. De 37 hoofdstukken worden gevolgd door een prachtige epiloog, Apausalyps Now, over de betekenis van kunst tijdens de eerste golf van de coronapandemie.
Waarom is het zo moeilijk voor ons om de impact van klimaatopwarming te begrijpen?
‘Dat komt vooral door de enorme schaal van het probleem. Dat we alle data hebben, maar tóch niet aan de noodrem trekken en radicaal andere keuzes maken, is omdat onze geest er niet op is ingesteld om zoiets omvangrijks werkelijk te kunnen bevatten. Dat het mogelijk is dat geologische fenomenen als gletsjers verdwijnen in de duur van één mensenleven is een ongekende gedachte. Het lijkt cultureel gezien niet op iets wat we kennen.’
‘In Slaughterhouse-Five (Slachthuis Vijf, 1969) van Kurt Vonnegut zegt een karakter dat hij een antioorlogsboek schrijft. Daarop vragen anderen sarcastisch: “Waarom schrijf je geen anti-gletsjerboek?” Want het was toen net zo absurd om je een wereld zonder oorlog voor te stellen als een wereld zonder gletsjers. Maar slechts vijftig jaar later tref ik mezelf aan, terwijl ik een pro-gletsjerboek schrijf.’
‘Tijdens conferenties van klimaatwetenschappers gaat het vooral over details en blijkt nergens uit dat er een catastrofe dreigt. Zelfs dan zie je een soort massa-apathie.’
‘Als wetenschappers in een zwart gat kijken, zien ze ook niets. Je moet naar de periferie ervan kijken om te kunnen begrijpen hoe het de sterrenstelsels en sterren ernaast naar zich toetrekt. Een manier om het over klimaatverandering te hebben is daarom: het niet zozeer over het onderwerp zelf hebben, maar over het verleden en de toekomst.’
andri snaer magnason
Andri Snær Magnason (Reykjavik, 1973) is een van IJslands bekendste schrijvers. On Time and Water (2019) verschijnt in 24 talen. Magnason studeerde literatuurwetenschappen aan de Universiteit van IJsland en debuteerde in 1995 met een dichtbundel. Hij schreef het kinderboek The Story of the Blue Planet (1999) en de boeken LoveStar (2004), Dreamland, a Self-Help Manual for a Frightened Nation (2006) en The Casket of Time (2013). Hier vind je meer over de auteur.
Welke rol ziet u hierin voor de literatuur?
‘Ik denk dat iedere paradigmaverandering in de menselijke geschiedenis ook door kunst tot stand is gekomen. Alle nieuwe grote verhalen − het wereldbeeld van Copernicus, democratie, communisme, nationalisme en feminisme − zijn ontstaan door wetenschap en op intellectuele of filosofische gronden. Maar ze bereikten pas het niveau van paradigmawisseling op het moment dat ze belichaamd werden in kunst en literatuur, zowel goede als slechte.’
‘Wetenschappers vertelden me dat mensen geen data begrijpen. We begrijpen de wereld door verhalen, want we zijn verhalende wezens. Dus ik denk dat literatuur niet alleen een belangrijke rol heeft, maar zag het bijna als een burgerplicht om mijn deel te doen om de noodzakelijke paradigmaverandering over de rand te helpen. Want we hebben hiervoor geen honderd jaar.’
‘Gletsjers zijn tijdelijke entiteiten geworden die kunnen verdwijnen in de levensduur van iemand die zo oud wordt als mijn grootmoeder nu is: 96.’
Fungeren in uw boek verhalen als de aantrekkelijke verpakking voor een moeilijke boodschap?
‘Ja, ik geloof in het motto van Mary Poppins: een lepel met suiker helpt om het medicijn te kunnen doorslikken. Bij onderwerpen als klimaatverandering is er een disconnectie tussen het hoofd en het hart. Wetenschappelijke data raken het brein, terwijl verhalen, metaforen en een meer poëtische taal het hart raken. Ik moest wel iets overwinnen om te schrijven over de belangrijke personen in mijn leven. Maar door het te hebben over mijn jongste dochter of grootmoeder omzeil ik de psychologische weerstand die veel mensen bij dit onderwerp hebben.’
‘Ik ontdekte dat de verhalen over mijn grootouders een sterke connectie hebben met het antropoceen. Zij onderzochten gletsjers in de jaren vijftig en gingen in 1956 op huwelijksreis naar de gletsjer Vatnasjökull. In die tijd leken gletsjers nog een symbool van iets eeuwigs te zijn, zoals bergen en oceanen. Terwijl het nu tijdelijke entiteiten zijn geworden, die verdwijnen in de levensduur van iemand die zo oud wordt als mijn grootmoeder nu is: 96 jaar.’
Toen gletsjers nog eeuwig leken: Magnasons grootouders gingen in 1956 op huwelijksreis naar de gletsjer Vatnasjökull.
‘Mijn andere grootvader was arts in de VS en opereerde daar Robert Oppenheimer, de vader van de atoombom die het einde van de Tweede Wereldoorlog betekende. Dit markeert volgens velen de start van het antropoceen, het tijdperk van de mens. Deze grootvader was al een klimaatvluchteling, want hij moest zijn huis in Florida opgeven, omdat de bewoners vanwege frequente orkanen voortdurend geëvacueerd moesten worden.’
Hoe verliep uw zoektocht naar een andere taal om te schrijven over klimaatverandering?
‘Ik merkte dat de taal die we normaal gebruiken tekortschiet bij dit onderwerp en heb er lang over nagedacht hoe je praat over iets dat zo groot is. Ik wilde in dit boek meteen naar de taal van het hart en erover schrijven met extreme oprechtheid, zodat het bijna de grens zou raken van wat mijn literaire smaak normaal is. Ik vond een boek uit de jaren veertig van de vorige eeuw waarin een dichter in lyrische bewoordingen vertelt over zijn beleving van de natuur in de IJslandse hooglanden. Zijn taal klinkt nu vreemd voor ons. Ik vroeg me af waarom we aarzelen om taal te gebruiken die getuigt van liefde voor de natuur.’
‘Toen ik als activist vocht voor het behoud van de hooglanden, merkte ik al dat het geen argument was om te zeggen dat een gebied mooi was, of een ziel had. Ik moest me uitdrukken in een harde, economische taal en zeggen dat de hooglanden inkomsten uit toerisme zouden brengen, of ecologische systeemdiensten boden. We kregen te horen dat we mensen moesten vragen hoeveel ze ervoor wilden betalen. Volgens een econoom waren de hooglanden 50 miljoen dollar waard. Alsof je ze daarvoor zou verkopen….’
‘Ik ontdekte dat er dogma’s gelden voor wat gezegd kan worden. Die probeer ik te doorbreken door te zoeken naar een ruimte om er anders over te praten. Zo wil ik mensen eraan herinneren dat we in een bepaald denksysteem zitten en dat dit ons in de steek heeft gelaten.’
‘Nu alle indicatoren van onze planetaire metingen het falen van dit systeem laten zien, moéten we er vragen over stellen en het onderzoeken. In dit boek wilde ik de taal ook opschalen en zaken in een groter perspectief plaatsen. Daarvoor kan mythologie een bruikbaar instrument zijn, want daarin gaat het over de grote krachten: de zon en maan, tijd, dood en eeuwigheid en over wanneer de fundamenten gelegd worden, of wankelen. Ik wilde een soort mythologie voor de planeet schrijven, omdat in het antropoceen de invloed van de mens een grote geologische kracht is geworden. De goden besloten om hemel en aarde te scheiden en wij laten nu gletsjers in oceanen opgaan.’
De mythologie van een gehavende planeet: ‘De goden besloten om hemel en aarde te scheiden en wij laten nu gletsjers in oceanen opgaan.’
Over 200 of 150 jaar zullen er in IJsland geen gletsjers meer zijn. Wat is IJsland zonder ijs?
‘Dat is alleen land, net zoiets als Ierland. Waar nu nog gletsjers zijn, zullen dan mooie valleien zijn. Mensen zullen van dat landschap houden en al snel niet meer weten wat ze missen. Klimaatverandering zal de hele aarde raken en dus ook IJsland. Maar ik ben bezorgder dat de gletsjers veranderen in oceanen, waardoor de zeespiegel stijgt en veel kuststreken onbewoonbaar zullen worden.’
Maar is ijs niet de ziel van IJsland?
‘Gletsjers en de vulkanische activiteit geven IJsland een speciale status in de wereld. Dus ja, natuurlijk raken we iets bijzonders en moois kwijt. Maar IJsland was ooit helemaal bedekt met bossen en is al enorm veranderd sinds het werd gevonden door de Vikingen. Het land waarvan we nu houden, is ontstaan door landbouw sinds de Middeleeuwen en onduurzaam gebruik en we blijken ook te kunnen leven in lelijke steden.’
In Nederland kennen we het woord landschapspijn en het Engels kent het begripsolastalgia voor het verdriet om het verlies van een geliefd landschap. Kent het IJslands een soortgelijk woord?
Magnason denkt even na. ‘Nee: we kennen wel de term klimaatangst, maar hebben geen woord voor “het missen van gletsjers”. Mijn grootmoeder heeft het wel over de speciale geur ervan in de lente, waardoor ze ging verlangen naar gletsjertochten. En zij kent “gletsjerkoorts”: de liefde voor gletsjers en noemt dat een ongeneeslijke ziekte. Zij betreurt het verdwijnen van de gletsjers erg, want het is een bijzondere wereld die ze goed kent.’
‘Met klimaatverandering schop je een slapende draak. Je kunt die niet vragen om op te schuiven, zonder dat je een klap van de staart kunt verwachten.’
‘De meeste IJslanders bezoeken de gletsjers hoogstens in hun zomervakantie. Ze vinden het wel jammer dat hun uitzicht zal veranderen, maar lijken het verdwijnen van de gletsjers te accepteren. Ze vinden het ook niet erg als de zomers wat warmer worden. En sommigen zien nieuwe kansen, zoals mogelijkheden voor dammen vanwege het smeltwater, of kortere vaarroutes. Maar dat kunnen ook routes zijn voor klimaatvluchtelingen, of in een oorlog.’
‘Je verheugen op de toegenomen transportmogelijkheden als het ijs verdwijnt is nogal naïef. Met klimaatverandering schop je namelijk een erg gevaarlijk beest, een slapende draak. Je kunt die niet vragen om op te schuiven, zonder dat je een klap van de staart kunt verwachten.’
In een beangstigend hoofdstuk beschrijft u hoe het smelten van de gletsjers in de Himalaya al eind deze eeuw het leven van een miljard mensen onmogelijk zal maken. Waarom hoor je hier zo weinig over?
‘Het is vrij nieuwe kennis. Omdat deze gletsjers zesduizend meter boven zeeniveau zijn, werd lang gedacht dat de effecten van klimaatopwarming klein zouden zijn. Maar de lokale temperatuurstijging is twee tot drie graden, dus bovengemiddeld. Deze gletsjers zijn enorme zoetwaterreservoirs. Het smelten ervan zal eerst leiden tot ernstige overstromingen en vervolgens tot extreme droogte. Er zijn delicate verdragen tussen Pakistan en India over waterdistributie. Als die onder druk komen, kan dat de grootste geopolitieke problemen veroorzaken waarmee de mensheid ooit is geconfronteerd.’
‘Wij veroorzaken dit. We zien onszelf als mensheid als klein, maar zijn als Prometheus en produceren met het verbranden van fossiele brandstoffen de de grootste – merendeels onzichtbare – vuren die we ooit gezien hebben. De hoeveelheid CO2 die dit oplevert, is het equivalent van de uitstoot van 666 vulkanen die dag en nacht vuurspuwen. Wetenschappers wijzen erop dat vuren van deze omvang leiden tot massa-extinctie en dat wij de generatie zijn die vaarwel zegt tegen gletsjers en koraalriffen. Zij vertellen ons dat deze vuren de komende dertig jaar helemaal uit moeten.’
Groter dan taal: ‘De komende 100 jaar stijgt e zeespiegel en verzuren oceanen meer dan de afgelopen 50 miljoen jaar het geval was.’
‘Probleem is dat olie de wereld waarin we nu leven creëerde. Het bracht ons ongekende welvaart en we zijn verslaafd aan de superkrachten die het ons gegeven heeft. Wanneer aliens ons zouden observeren, zouden zij zich waarschijnlijk afvragen waarom we nog steeds zoveel fossiele brandstoffen gebruiken, met zulke destructieve gevolgen. Kijkend naar onze bibliotheken en al onze kennis, zouden ze waarschijnlijk aannemen dat we dit wel expres moeten doen.’
Maar we zijn niet erg rationeel, ben ik bang.
‘Dat zijn we zeker niet. Daarom vraag ik in het boek: als dít de uitkomst is van al onze rationele economische beslissingen en briljante technieken, zou het dan niet verstandiger zijn geweest om de aarde als heilig te zien? Als we heilige bossen, bergen en rivieren hadden, was de uitkomst waarschijnlijk rationeler geweest dan wat we nu zien. Als koeien heilig waren, was er minder ontbossing in de Amazone en als rivieren heilig waren voor ons, zouden we ze niet zo vervuilen.’
‘Er zijn bewijzen dat de integriteit van de wetenschap bewust is aangevallen. Het was het officiële beleid van de regering-Trump om de impact van klimaatverandering te ontkennen en begrippen die ermee verband houden uit openbare stuken en van websites te verwijderen.’
‘Er is ook bewijs dat mensen van big oil − wetende hoe het zat − deelnamen aan campagnes van klimaatontkenners en dezelfde methoden hanteerden als de tabaksindustrie. Ze hebben politie gekocht en ‘denktanks’ opgetuigd om het publiek in verwarring te brengen met tegenstrijdige berichten en valse wetenschap.’
‘Volgens een in maart 2019 gepubliceerd rapport van de Britse ngo Influence Map, hebben de vijf grootste beursgenoteerde olie- en gasbedrijven (ExxonMobil, Shell, Chevron, BP en Total) in de drie jaar na de Klimaatovereenkomst van Parijs ruim 1 miljard dollar geïnvesteerd in misleidende klimaatgerelateerde informatie en lobbyactiviteiten om beleid om klimaatverandering aan te pakken uit te stellen, te controleren of te blokkeren. Ik vind dat deze mensen als eersten moeten worden berecht zodra er wetgeving is tegen ecocide, het grootschalig beschadigen of vernietigen van ecosystemen. Zij moeten worden opgespoord, zoals Simon Wiesenthal deed met oorlogsmisdadigers. Net als de verantwoordelijken voor de grootschalige branden in de Amazone.’
Familiegeschiedenis: Magnasons grootmoeder in 1939.
ongerept land
Magnason praat rustig en formuleert bedachtzaam, maar in de laatste zinnen klinkt zijn activistische bevlogenheid door. Datzelfde gebeurt als hij vertelt over zijn jarenlange strijd voor het behoud van de IJslandse hooglanden, toen grote delen ervan werden bedreigd vanwege de bouw van een dam voor een waterkrachtcentrale voor aluminiumsmelterijen.
‘Ongerept land zou onder water komen. Politici zeiden tegen ons: “Er is daar niets.” Maar toen we er gingen kijken, was het een prachtig gebied met bessen en wild!’
In zijn bestseller Dreamland. Selfhelp Manual for a Frightened Nation schreef Magnason kritisch over de economische argumenten voor de bouw van de dam. Hoewel delen van de hooglanden verloren zijn gegaan, is het gevecht volgens hem gewonnen. ‘We hebben het gebied teruggeëist door het te claimen, ook met taal. Door het een Nationaal Park te noemen werd het van niets “iets”.’
Corona heeft het proces vertraagd, maar het wordt waarschijnlijk ook officieel een Nationaal Park.
Om het bewustzijn van klimaatopwarming wereldwijd te vergroten, stelde Magnason zich in 2016 verkiesbaar als president, in IJsland een ceremoniële functie. Hij werd derde van negen kandidaten. ‘Ik dacht: we hebben iemand nodig die mensen met elkaar in contact kan brengen. Iedereen beantwoordt een e-mail als die van de president komt en die heeft toegang tot hoge autoriteiten. Maar ik vond het ook iets engs en betreurde het dat, als ik zou winnen, ik dit boek niet kon schrijven.’
‘We moeten gaan begrijpen dat de wildheid van de planeet een van de fundamenten voor ons overleven is.’
Een hoofdstuk gaat over uw jong gestorven oom John Thorbjarnason, een internationaal bekend krokodillenexpert. Waarom wilde u ook over biodiversiteit schrijven?
‘Als we alleen de klimaatcrisis aanpakken, hebben we nog steeds een dystopische planeet als we zoveel soorten hebben uitgeroeid. Dat zou een waardeloze wereld zijn. Biodiversiteitsverlies het hoofd bieden vraagt om een diepe culturele verandering waarbij we onszelf gaan zien als deel van de natuur, in plaats van als speciaal.’
‘We moeten een relatie met de natuur terugvinden die vroegere generaties nog wel hadden, waarbij we meer waarde hechten aan onze natuurlijke omgeving dan aan spullen. Wetenschappers vertellen ons niet alleen dat we de komende twintig jaar af moeten van fossiele brandstoffen en koolstofnegatief moeten worden, maar ook dat we grote gebieden moeten herbebossen en rewilden. We moeten gaan begrijpen dat de wildheid van de planeet een van de fundamenten voor ons overleven is.’
‘Moderne ideologieën als communisme en kapitalisme vergaten één klein detail, namelijk dat we leven op een planeet met biodiversiteit, ecosystemen, een atmosfeer en oceanen. Ze deden alsof dit alles grenzeloos was. De gevolgen zien we nu. Oceaanverzuring is een nieuw woord. Dat de pH verandert van 8,1 naar 7,7 lijkt een klein verschil, maar is als een explosie. Door verzuring kunnen schelpvormende diertjes moeilijker het voor hen noodzakelijke kalk aan het water onttrekken. Dat verstoort het ecosysteem van de oceanen dramatisch en maakt dat ze minder CO2 kunnen vastleggen uit de atmosfeer. Mensen lijken de impact hiervan nog steeds niet te begrijpen.’
Familiegeschiedenis: John Thorbjarnarson, de latere krokodillenexpert.
Misschien lijken we hierin op kikkers die langzaam gekookt worden in de pan?
‘Ja, ook met het coronavirus zie je dat wat we als normaal beschouwen snel opschuift. Dit zogeheten shifting baseline syndrome is ook het probleem met klimaatverandering. Misschien zijn bosbranden in Californië en Australië volgend jaar al niet meer in het nieuws, omdat die er ieder jaar zijn. Als we niet wakker worden en zien wat er gebeurt bestaat het gevaar dat we langzaam terechtkomen in ondraaglijke omstandigheden.’
‘Om dat te doorbreken, verbind ik in het boek ons leven nu met de jaren vijftig van de vorige eeuw en schrijf ik over de zogeheten “diepe tijd”, waarmee een geologische tijdspanne wordt aangegeven. Ik bedacht de metafoor van de tijd die je kunt aanraken met je blote handen, de tijd waarop je directe invloed hebt, om duidelijk te maken hoe dichtbij het allemaal is.’
‘De afgelopen decennia hebben we met hydro-elektriciteit en intensieve landbouw geprobeerd een soort machine te maken van de natuur. Dit werkte tot op zekere hoogte, maar het is niet duurzaam en niet iets waar onze kinderen op kunnen vertrouwen. Het was een tijdelijke oplossing. Klimaatverandering of oceaanverzuring was niemands bedoeling en we hebben lang oprecht gedacht dat we het leven van de volgende generaties verbeterden. Nu blijkt dat dit niet klopt, moeten we onze energie anders richten en bijna alles opnieuw ontwerpen, doordenken en berekenen. Op wereldniveau, want als alleen enkele landen dit doen, heeft dat te weinig effect.’
In het hoofdstuk ‘Misschien komt alles toch nog goed’ schrijft u over CO2-opslag. In hoeverre ziet u in technieken als deze een oplossing?
‘In dat hoofdstuk onderzocht ik nihilisme: alles laten gebeuren en niks doen, omdat we denken dat het toch geen zin heeft. De generaties na ons zullen die houding beschouwen als roekeloos gedrag. We moeten zoeken naar oplossingen, maar ik denk niet dat die uitsluitend technisch kunnen zijn. Ze zullen ook sociaal, cultureel, politiek en misschien ook spiritueel moeten zijn.’
‘We weten dat we ongeveer duizend gigaton CO 2 moeten verwijderen uit de atmosfeer, maar nog niemand weet hoe. Tegelijk heeft de twintigste eeuw laten zien dat we nieuwe technieken kunnen verzinnen. Het is dus niet onrealistisch om aan te nemen dat er oplossingen komen waaraan we nu nog niet denken. Neem dit interview via Zoom. Toen ik studeerde leek dat nog sciencefiction, en nu doet iedereen het.‘
‘Ik kan niet anders dan optimistisch zijn. Ik denk dat we onze daadkracht op de korte termijn overschatten, maar op de lange termijn onderschatten.’
‘Tegen jongeren zeg ik: je kunt boos worden als je naar de data kijkt en natuurlijk hadden we in de jaren negentig serieus moeten beginnen om dit op te lossen, maar volgens wetenschappers hebben we de instrumenten om het te doen. En als we snel handelen, zeggen mensen straks misschien: je had toen van die alarmisten die zeiden dat de wereld zou eindigen, maar dat was niet zo.’
Dat zou mooi zijn, maar tot nu toe is wat we doen steeds too little too late. De VN waarschuwde onlangs dat we afkoersen op drie graden opwarming over een halve eeuw. Hoe optimistisch bent u?
‘Ik kan niet anders dan optimistisch zijn. Ik denk dat we onze daadkracht op de korte termijn overschatten, maar op de lange termijn onderschatten. De generatie van Greta Thunberg zal niet vergeten wat ze hebben geleerd. En waarschijnlijk komt erna een nog radicalere generatie. Tijdens de coronacrisis hebben jongeren gezien hoe de economie werd platgelegd door overheden om ziekte en dood te voorkomen. Wij zagen de economie nog zoals mijn grootouders de gletsjers zagen: als iets dat er altijd zou zijn, dat je niet werkelijk kon veranderen.’
‘Jongeren hebben zich eenzaam gevoeld en zijn geconfronteerd met het verlies van kansen. Zij zullen het antwoord op klimaatverandering zien als iets relatief eenvoudigs, want corona kostte 20 procent van het bnp en het tegengaan van klimaatverandering slechts 5 procent: evenveel als alle militaire uitgaven. Zij zullen zich daarom afvragen: “We kunnen onze grootouders nog knuffelen, feestvieren en er is geen lockdown nodig? Wat is dan het probleem?”
‘Aan de snelheid waarmee de coronavaccins zijn ontwikkeld, zie je wat er mogelijk is als er werkelijk wordt opgeschaald. Diezelfde slagkracht moeten we nu ook laten zien op het gebied van energie, landbouw, reizen en transport, in hoe we bouwen en aluminium en cement maken. Voor jongeren geldt: het maakt niet uit welke opleiding je doet, maar je moet deel uitmaken van een ongekende verandering op eigenlijk alle vlakken. En het mooie is: je zou daarbij een hogere betekenis kunnen vinden, want er is zoveel laaghangend fruit. Dus de eerste tien jaar zie je enorme vooruitgang.’
De Nederlandse vertaling van On Time and Water verschijnt voorjaar 2022 bij De Geus.
Altijd op de hoogte blijven van de beste verhalen? Schrijf je in op onze nieuwsbrief.
Meld je aan en ontvang de beste verhalen van Vrij Nederland in je mailbox.
