https://tpo.nl/wp-content/uploads/2022/01/de-portugal-post-1.jpg
Ik waarschuw u nog één keer: verlaat zinkend schip Nederland maar kom niet naar de Algarve want ook daar geldt: vol is vol. Ga liever naar de Balkan! En bij Spanjeman Raúlito is ook nog plek.
Lieve lezers, ik ben al bijna een maand op reis door de wonderschone Balkan voor mijn boek Safari Eurabia dat deze herfst verschijnt. Safari Eurabia is een hartverwarmend samenwerkingsproject tussen mijn uitgever Ezo Wolf en GeenStijl en ik kan u nu reeds verklappen dat GS met een speciale luxe editie komt van Safari Eurabia, gesigneerd en gepreegd en met een krankzinnig mooi omslag van de geweldige tekenaar Cortés.
Tot zover de reclameboodschapjes.
Een hel voor honden
Ik ben natuurlijk dol op mijn Portugal maar nu ik eindelijk weer terug ben op de Balkan, merk ik dat oude liefde niet roest. Tenzij die oude liefde natuurlijk zwaar bipolair en knettergek is en Amber Heard heet.
Ik bezocht Joegoslavië voor het eerst in 1977 en vond het meteen geweldig. Mijn Slavische ziel, al diverse malen gereïncarneerd en ongelukkigerwijs door slechte karma in Ede op de Veluwe beland, kwam weer thuis!
Niet voor voor niets is mijn favoriete filmmaker Emir Kusturica, mijn favoriete filmcomponist Goran Bregović en mijn favoriete Balkan-zangeres Svetlana Ražnatović, beter bekend als Ceca.
Ik bezocht inmiddels Albanië, Noord-Macedonië, Kosovo, Montenegro en Bosnië en de brandende kwestie is natuurlijk: zou ik hier kunnen wonen? Het is hier veel goedkoper dan bijvoorbeeld de Algarve, er zijn bij mijn weten geen bosbranden, de vrouwen en mannen zijn duizend keer aantrekkelijker en geestiger dan de bonkige Algarvios maarrrrr… het is hier steenkoud in de winter en het is een hel voor honden. Overal uitgemergelde beessies en verschoppelingen die meestal de sporen van mishandeling dragen: de tranen stonden regelmatig in mijn ogen, lieve lezers. Dus ik blijf in de Algarve, waar schitterende initiatieven zijn genomen om straathondjes te redden.
Artikel gaat verder na afbeelding.
https://tpo.nl/wp-content/uploads/2022/07/IMG_20220719_194257_507.jpg
Het schaap Veronica
Maar goed, ik heb dus liever dat u een pensionnetje opent aan de Adriatische kust of in skidorp Pale of elders in de verschrikkelijke mooie bergen van Bosnië en Herzegovina. Vliegen naar ex-Joegoslavië en naar Albanië kost geen drol!
Ach, waarom zou ik u nog langer belangeloos emigratie-adviezen geven? U blijft uiteindelijk toch liever bij huis en haard in uw vinexreservaat, met allemaal kutsmoesjes:
“Mijn ouders leven nog, Jan-Jaapje wil graag bij zijn korfbalclub blijven en er is in de Algarve geen parenclub waar mijn vrouw Beppie eens flink kan worden uitgewoond terwijl ik Günther uit het Roergebied eens beter leer kennen in de yacuzzi.”
Nederlanders staan immers niet bekend als een dapper volk, maar de kruiperigheid waarmee het gros der kaaskoppen alle bespottelijke regeltjes van de regering slikt als zoete koek, maakt wel duidelijk waarom de mof in 1940 met vlaggewimpel werd ontvangen in Nederland en vijf jaar de dienst kon uitmaken, zonder noemenswaardig tegenspartelen (op wat verzetshelden na dan).
Artikel gaat verder na afbeelding.
https://tpo.nl/wp-content/uploads/2022/07/IMG_20220721_091851_943.jpg
Ik vergelijk het Nederlandse volk graag met een schaap – noem het beessie voor mijn part Veronica – dat gedwee naar het abattoir schuifelt. Vooruit, het schaap mekkert een beetje omdat het vermoedt dat het bezoekje aan het slachthuis in mineur af zal lopen maar daar blijft het wel bij. Het Nederlandse volk mort en mekkert maar heeft altijd alles gepikt van Rutte en dus van Brussel. Gelukkig zijn er nog Friezen, boeren, bouwvakkers en andere hardwerkende lieden die het krankzinnige en onnavolgbare overheidsbeleid niet meer pikken en de straat opgaan maar die worden door de media onmiddellijk afgeserveerd als extreemrechts en dan is het in Nederland einde oefening.
Artikel gaat verder na afbeelding.
https://tpo.nl/wp-content/uploads/2022/07/IMG_20220721_103329_532.jpg
Naar het Vaderland kom ik voorlopig niet meer
Op mijn nachtkastje ligt standaard Een reservaat van pekelharingen. Nederlandse schrijvers over hun verre vaderland. Ik heb voor u een paar hoogtepunten verzameld uit deze alleraardigste bloemlezing uit 1995, samengesteld door Onno Blom.
Uiteraard begin ik met Gerrit Komrij. Toen ik nog in Paraguay woonde, moedigde hij mij aan om naar het paradijselijke Portugal te migreren.
“Ik woon al jaren in Portugal en ik hoef, bij een bezoek aan Nederland, maar even te zeggen dat het er zo is en dat geen maatschappij het haalt bij de Nederlandse, of onveranderlijk is een dankbare hondenblik mijn deel. Zoals mensen op de treurbuis af en toe naar ‘de familie thuis’ wuiven, zo schrijf ik met vaste tussenpozen in een Hollandse krant iets over heimwee, grachten, Hollandse hartelijkheid, rolmopsen e tutti quanti en zie: mijn kostje is gekocht, Ik hou dat nauwlettend in de gaten. Ik heb mijn lezers in Nederland. Ze kunnen wat mij betreft, één voor één in de grachten, sloten, vennen, ondergelopen polders en uiterwaarden verdrinken, maar ik zal me daar gek zijn ze niet op te vrijen.”
Albert Helman over Nederland:
“Hier wordt slechts één gegeven altijd weer herkauwd, één bittertafel-theologie steeds weer bekritiseerd, één burgermansmoraal steeds weer gecommentarieerd, met zooveel net gecopieerd gesprek, met zooveel receptmatige psychologie, met zooveel natuurbeschrijving en overdaad van attributieven. De vondst, de ontdekking, de creatie zijn zoek, en schijnen altijd uit te zullen blijven. Zelfs in hun onderwerp zijn onze romanciers beperkt gebleven tot een even vruchtelooze als eenzijdige beschouwing van hun calvinistische schuldvraagstuk, hun gepieker om de levensbestemming.”
Alfred Kossmann:
“Lelijk grauw land met lelijke nieuwe huizen, lelijke grauwe zondagse mensen, lelijke dunne sneeuw, Rotterdam-Zuid lelijker dan ooit, de Nieuwe Maas zoveel smaller dan de Westerschelde, Rotterdam-Noord om voorgoed de ogen te sluiten, Gouda miezerig, Woerden burgerlijk, Utrecht naargeestig. Eindelijk langs de Veluwe fatsoenlijke bomen en zand, maar ik was het vaderland al zo gaan verafschuwen dat het niet hielp. Woedend stapte ik in Zwolle uit. Wat doet men in Zwolle op zondag? Men doet er kennelijk niets.”
Gerard Reve:
Naar het Vaderland kom ik voorlopig niet meer – als het mij lag, nooit meer van mijn leven
Geerten Meijsing:
“Zijn observaties waren dezelfde van iedere spijtoptant: dat de straten en plantsoenen vol vuilnis en hondestront lagen, zodat je met gebogen hoofd gedwongen werd voort te gaan onder een loodgrijze lucht, je een plaats bevechtend tussen Arabieren, Marokkanen, Surinamers, Creolen, Chinezen, Tamils, Hindoes en Turken, die zich allemaal meer in de hoofdstad leken thuis te voelen dan hijzelf. Deze allochtonen, zoals ze in het moderne spraakgebruik genoemd bleken te worden, hadden overdag de straten en de trams aan zich. Ze werden bediend door kasba-achtige winkeltjes en toko’s, moskeeën, opvangcentra, Baghwan-jurken, welzijnswerkers en ambtenaren van herhuisvesting. Ze scheurden, tussen de nog lompere taxi’s, in zwart opgespoten, geblindeerde BMW’s over de vrije trambaan, of stonden in met spoilers opgedirkte Japanners schuin op het trottoir te wachten – volwassen mannen in de bloei van hun leven, zo gezond als oerwoud of bergland ze maar konden afleveren.”
Multatuli:
“Met een regering als de onze, een huichelachtig mixtum compositum waar de Koning ‘t recht ontnomen is om goed te doen, en elke fortuinmaker met weinig of geen kosten ‘t recht kopen kan om kwaad te doen, is de bescherming van het volk een onmogelykheid. Wie ‘t eerst op het denkbeeld kwam om het volk stem te geven in de beslissing der zaken, kan ‘t goed gemeend hebben. Maar te geloven dat dit geschiedt door het zenden van afgevaardigden op de wyze zoals by ons plaats heeft, is ongerymd.”
Gerard Reve:
“We leven in een tijd van toenemende algemene veraping, waarin zelfs de zogenaamde cultuurdragers geen vergelijking kunnen volgen, noch een samengestelde gedachte begrijpen, noch een zin met bepalende bijzinnen ontraadselen. En waar gaat het om, waar zoekt men naar? Met wie ik naar bed ben geweest, die nu minister, operazanger(es) bankdirecteur, politicus, hoofdredacteur van Vrij Nederland of De Maasbode is geworden. Maar wat mijn werk voorstaat en wat ik, bewust of onbewust, tegen alle onbegrip in, gepoogd heb te vertolken of tot duidelijkheid te brengen, dat is hun allemaal veel en veel te moeilijk. Naar het Vaderland kom ik voorlopig niet meer – als het mij lag, nooit meer van mijn leven.”
Johannes Kneppelhout, bekend onder het pseudoniem Klikspaan:
“In Holland klopt het hart langzaam, het bloed is loom, het ooglid zwaar. Weinigen, die aan het welslagen eens landgenoots gelooven; weinige wier ontwerpen niet met een meesmuilend schouderophalen worden ontvangen; hoevelen, die uit gemis aan bijval en aanmoediging aan hunne eigene goede invallen en voornemens twijfelen! Daarom komt er weinig tot stand; edele, grootmoedige beginselen raken uitgedoofd; hier en daar sleept een verwezenlijkt denkbeeld druipstaartend voort.”
En natuurlijk eindig ik met de volkomen voorspelbare uitsmijter van Slauerhoff:
In Nederland wil ik niet sterven,
In de natte grond bederven
Waarop men nimmer heeft geleefd.
Dan blijf ik liever hunkerend zwerven
En dan nu weer onze vrolijke Spanjeman Raúlito!
Hitte. Ik zal er niet over beginnen omdat jullie in Nederlandje expert zijn op dat gebied. Jullie hoeven wij er niets over te vertellen, vanaf het Iberisch schiereiland. Hoewel onze geliefde Hoofdredacteur niet wist hoe snel hij zijn hielen moest lichten richting de koele coole Balkan toen duidelijk werd dat het overgeslagen voorjaar niet per ongeluk nog even alsnog zou verschijnen de komende tijd, is hitte niet het grootste probleem. Zoals jullie tijdens de afgelopen Hittegolf des Doods die jullie overspoelde met gezond verstand hebben aangetoond. * Kucht *
Droogte, niet in de vorm van aanleveringsproblemen vanuit de brouwerijen, maar eerder in de vorm van regen – om precies te zijn het compleet ontbreken daarvan – is een onderwerp waar jullie iets minder in ondergedompeld zullen zijn. Die twee dagen van aangenaam hoge temperaturen worden immers steevast gevolgd door drie dagen met onweer, regen en hagelstormen. Het lullige is dat jullie daar niet eens over mogen klagen, want Jetten. Die gaat daar over en is door jullie zélf in die positie gezet. Toch? Of heb ik het democratisch proces verkeerd begrepen?
Hoe dan ook, met een monarch die watermanagement heeft gestudeerd kan jullie weinig overkomen op dat gebied. Hoewel er zelfs in Nederlandje wel eens sproeiverboden worden uitgevaardigd. Maar dat is, zo weten we nu, om de boeren te pesten.
‘Fuck de boeren’
Een paar weken geleden heb ik al eens verhaald over het herintroduceren van afvalwater in de consumptiewatercyclus en de daaraan klevende na- dan wel voordelen op termijn. Een week later zat onze geliefde Hoofdredacteur alweer aan onze ontbijttafel te smeken om ‘nog zo’n heerlijk bakkie troost dat hier smaakt zoals het nergens smaakt Raúl’. Wie kan zoiets weigeren?
Welnu, dat herintroduceren gaat dus gebeuren, maar wel een beetje onder de pet. Salvador, een ZZP-er met goede contacten in de overheidssector – die op mijn domein wat grondverzetwerkjes tot volle tevredenheid heeft afgewerkt – had er bijvoorbeeld nog nooit van gehoord en schrok zich wezenloos toen wij hem het verhaal in geuren & kleuren opdisten. Want ook hij weet dat projecten waar professionals zich mee bemoeien alhier waarschijnlijk gaan verlopen als ICT-projecten van de Nederlandsche Overheid, tegenwoordig beter bekend als Cosa Nostra, maar dit terzijde. Tot de herintroductie van ‘gereinigd’ afvalwater in de kringloop van ondergrondse waterwegen wordt er gebruik gemaakt van ofwel opgepompt water (duur, kost geld!) ofwel oppervlaktewater uit rivieren (schaars, zeker als het niet regent, maar zolang het stroomt, who cares?).
Dus rivierwater is goedkoper, de toerist wil vijf keer per dag douchen als het warm is en de zwembaden moeten gevuld. Welke keus zou een politicus nu maken? ‘Fuck de boeren’ natuurlijk. Ook hier.
Rapidamente
U kent mij ondertussen misschien een beetje, ik zou hier alinea’s vol kunnen plempen met argumenten waarom de mens als soort geen bestaansrecht meer heeft, maar daarmee help ik ook de lieve diertjes en plantjes niet. Hands on derhalve.
Het zootje ambtenaren-plebs dat in Cataluña de scepter zwaait over het watergebruik is, zoals wij nog nooit eerder op andere plekken waar ambtenaren ‘werken’ hebben gezien, te lui om zelfstandig te poepen. Daarom wordt, om douchend-Frankrijk-op-bezoek-in-Salou te faciliteren, het goedkopere water uit de rivier La Siurana, wat eigenlijk nodig is om de agriculturele productie, lees “W IJ N”, van de regio Priorat veilig te stellen, gebruikt om de toeristen tevreden te stellen. Maar ja, “miljoenen”.
Boeren boos. (Hé, waar heb ik dat eerder gehoord?)
Burgers boos. (Hé, waar heb ik dat eerder gehoord?)
Politiek geeft niet thuis. (Hé, waar heb ik dat eerder gehoord?)
Ondertussen staan in mijn wijlen buurman’s plantage de amandelbomen die hij bijna zestig jaar geleden met eigen handjes heeft geplant, vlak nadat hij de marathon van Madrid 1963 had gewonnen, te verdrogen. Sommige bomen gaan deze zomer niet overleven. Het grondwater staat drie meter lager dan ‘normaal’ en zakt rapidamente as we speak.
Fijn u gekend te hebben
“Droogte”, hoor ik u vragen, ”hoe ziet dat er uit?”
Mijn antwoord zal moeten bestaan uit plaatjes, woorden schieten tekort, indien aanwezig ten beginne.
Artikel gaat verder na afbeelding.
https://tpo.nl/wp-content/uploads/2022/07/panta1_241-375447_20220718113238-750x422.jpeg
Op dit moment zou het water toch nog tenminste tot de onderkant van de donkergroene meuk moeten staan. Doet het niet. Jammer. Erg jammer.
Artikel gaat verder na afbeeldingen.
https://tpo.nl/wp-content/uploads/2022/07/1-750x563.jpg
Tja, nou ja, droogte dus.
https://tpo.nl/wp-content/uploads/2022/07/2-750x1129.jpg
Meisje van twaalf jaar dat in de boomgaard van haar opa amandelen heeft lopen verzamelen.
Ondertussen staat half Spanje in de fik. Je zou denken dat wij, barbecue-gekke Spanjaarden, dat zelf wel zouden kunnen, maar de zendingsdrang van Nederlanders is grenzenloos. Een herbebossingsbedrijf uit Amsterdam (logisch, na de bosjes in Buitenveldert kan je alles aan) deed even voor hoe je een leuk fikkie opstart. Veertienduizend hectare, van de in totaal zestigduizend in de afgelopen week, in vlammen op. Het zal wel toeval zijn, Amsterdammers en de hel op aarde.
Gelukkig hebben jullie in Nederland overal verstand van en naast een Nationaal Hitteplan zijn jullie (jullie wel) voorbereid op de droogte-des-doods-die-onherroepelijk-komen-gaat en hebben de Landelijke Coördinatiecommissie Waterverdeling (LCW) het water op de juiste wijze zal herverdelen. Komt goed.
Hier zetten wij ons schrap voor de onweersbui die onvermijdelijk zal komen en ongetwijfeld half Spanje, in ieder geval het mobiele gedeelte, van de kaart zal vegen als een ware zondvloed.
Het was fijn u gekend te hebben. Hasta la vista babies.
Lees meer Portugal Post:
De Portugal Post – Verlaat zinkend schip Nederland maar kom niet naar de Algarve
https://tpo.nl/2022/07/24/de-portugal-post-verlaat-zinkend-schip-nederland-maar-kom-niet-naar-de-algarve/
