Auteur: (De Stad Gorinchem)

Nu half Gorinchem in zuidelijke oorden vertoeft en aldaar temperaturen rond veertig of zelfs vijfenveertig graden trotseert, tussen bosbranden door laveert en elkaar vrolijk toeroept dat het in de zomer van 1921 ook al zo warm was, dus dat een dergelijke hitte van alle tijden is, wemelt het op de sociale media van de vakantiekieken. Want kiekjes kun je ze eigenlijk niet noemen, dermate onontkoombaar wemelen ze. De kieken tonen doorgaans twee voeten, die aan de rand van een helblauw zwembad op een ligbed liggen. De voeten behoren waarschijnlijk toe aan de vakantievierder die de kiek geschoten heeft, maar geheel zeker is dat natuurlijk niet. Als variant tonen de kieken ook een cafétafel vol wijnglazen, gevuld met een restje witte wijn dan wel rosé, enige lege flessen en een halfvolle, waar rond omheen vrolijk lachende mensen met rode konen. Soms wordt het bericht voorzien van een olijke tekst, zoals ‘We hebben het zwaar hier’, of ‘Het is wel afzien’, maar dit is natuurlijk voorbehouden aan de grootste leukerds en gekende feestnummers. Heel soms zien we ook kieken van van zweet doordrenkte bergwandelaars, aan wie een groot aantal kilometers is af te zien, waarop je het zweet bijna hoort klotsen in de hoge, diklederen en waterdichte wandelschoenen of van bepakte en bezakte fietsers, die, minstens even doordrenkt, tegen steile bergen op ploeteren, maar deze kieken zijn veeleer kiekjes, omdat ze sporadischer voorkomen, vermits de sportieve, grenzenverkennende vakantievierder geen tijd heeft voor de sociale media. Tenslotte heb je voor honderd kilometer per dag in de dampende hitte tegen de bergen op, veel tijd nodig en wil je nadat een maaltijd is klaargemaakt op een piepklein butagaspitje alleen nog maar slapen. In een reistentje, waarin je alleen maar kunt liggen.