Categorie: barneveld

BARNEVELD/JERRABOMBERRA Een paar maanden aan de slag gaan bij de Australische vestiging van Accenture, het leek de in Barneveld geboren Gerco Landman (44) een mooi avontuur. Zijn tijdelijke uitstapje liep uit op een emigratie met het hele gezin en inmiddels genieten zij volop van het Australische leven. ,,Het is een enorme luxe dat er twee plekken op de wereld zijn waar je je zo thuis voelt, maar de keerzijde is dat je altijd een beetje heimwee hebt.’’

Jessica Kapelle

Gerco vertrok in 2014 voor drie maanden naar het zuidelijk halfrond om Accenture Australië een handje te helpen op het gebied van grensbewaking en grensmanagement, maar geniet ruim vijf jaar later nog steeds in het zonnige Australië. ,,Je zou wel kunnen zeggen dat het goed bevalt, ja’’, vertelt hij enthousiast vanuit zijn woning in Jerrabomberra, een suburb van de hoofdstad Canberra. ,,Het klimaat hier is zo fijn. Het is altijd mooi weer, daar kun je wel aan wennen. Échte kou heb je niet. Het grote verschil met Nederland is vooral dat de lucht hier meestal blauw is. Toen we een paar jaar geleden met kerst in Nederland waren, hebben we de zon een week niet gezien. Dat komt hier bijna niet voor. Het is eigenlijk nooit grijs en grauw.’’

De in Barneveld geboren Gerco, die met zijn vrouw Anne-Wil en drie kinderen Bas, Tim en Noor in Hoofddorp woonde, greep vijf jaar geleden met beide handen een project bij zijn werkgever Accenture aan waarvoor hij voor drie maanden naar Canberra zou verkassen. Een avontuur in het buitenland was iets waar hij al een tijdje naar op zoek was en dit leek de ideale mogelijkheid. ,,Ik was benieuwd naar het onbekende. Ik werkte al vijftien jaar voor Accenture in Nederland en dat ging goed. Ik was nieuwsgierig of ik dat ergens anders ook zou kunnen. Je begint weer op nul en moet je reputatie helemaal opnieuw opbouwen.’’

Ook zijn gezin zag een avontuur in het buitenland wel zitten. ,,Mijn vrouw reageerde direct ‘supportive’. Ze wist dat dit iets was wat ik graag wilde, maar het is niet niks natuurlijk. Je leeft een tijdje gescheiden van elkaar.’’ Bij de familie Landman was het al vaker ter sprake gekomen om voor langere tijd naar het buitenland te vertrekken. Gerco ging als een soort verkenner namens het gezin een kijkje nemen. ,,Het was niet dat Nederland niet beviel. Het was vooral vanuit avontuurlijk oogpunt dat het ons aansprak.’’

Enkele maanden later vertrok ook de rest van de familie naar Canberra. ,,Mijn gezin kwam tijdens de vakantie een paar weken op bezoek en het is zo goed bevallen dat we hebben besloten om er twee jaar aan vast te plakken.’’ Vanaf dat moment werd de grote verhuizing in gang gezet. Ze verhuurden hun huis in Nederland en gingen op zoek naar een woning in de omgeving van de hoofdstad. Ook de kinderen, die op dat moment 9, 7 en 5 jaar oud waren, hadden zin in het avontuur. ,,Ik denk dat ze op dat moment ook zo jong waren dat ze niet precies beseften wat er ging gebeuren. De oudste had het er nog het moeilijkst mee, omdat hij wat beter begreep wat er aan de hand was.’’

De rest van de omgeving had het moeilijker met het vertrek. ,,Onze ouders vonden het niet per se leuk. Ze zeiden eerlijk dat ze er niet om stonden te springen dat de kleinkinderen naar de andere kant van de wereld zouden verhuizen, maar dat ze het ons wel van harte gunden en ons volledig steunden.’’

TAALCURSUS Accenture Australia hielp de Nederlandse familie een handje bij de grote oversteek. Zo werden er taalcursussen voor de kinderen georganiseerd en hielpen ze mee met het vinden van een huis. Het regelen van alle praktische dingen ging vrij gemakkelijk, vindt Gerco. ,,We hadden het grote voordeel dat ik al een tijdje in het land woonde. Hierdoor heb ik vanuit Australië al veel dingen kunnen regelen voordat de rest van de familie arriveerde. Dat maakt de overgang ook een stukje makkelijker.’’

Vooral voor de kinderen was het leven in Canberra in het begin wennen. ,,Ze spraken op het moment dat ze aankwamen nagenoeg geen Engels. Nog geen twee weken nadat we verhuisden stond de eerste schooldag al voor de deur. Dat is wel pittig als je de taal nauwelijks spreekt. Maar in het diepe leer je zwemmen, je moet ook wel. Na een aantal weken zie je dat ze dingen oppakken, een aantal maanden later kunnen ze prima meedraaien. Tim won zelfs een jaar nadat we verhuisden de spellingscompetitie in de klas’’, vertelt hij trots. Ook de verdere aanpassingen gingen goed. ,,Het is natuurlijk een westers land en de cultuur is redelijk vergelijkbaar. De kinderen gaan hier ook gewoon na school naar voetbaltraining.’’ De familie Landman voelt zich in Canberra dan ook helemaal op haar plek. ,,De stad is groot genoeg dat je alles hebt zoals winkels, een bioscoop en een Ikea, maar zonder de ‘big city problems’. Er is geen verkeersdrukte en er zijn niet echt slechte wijken zoals Sydney die bijvoorbeeld wel heeft. Canberra is eigenlijk een soort groot Barneveld, het voelt aan als een groot dorp ook al is het zo groot als de provincie Utrecht. Er is weinig hoogbouw en voelt vriendelijk aan.’’

WAARSCHUWEN ,,Wel had ik me van tevoren een beetje vergist in de grootte van het land. Je hebt hier echt alle ruimte. De meeste huizen hebben maar één verdieping. Waarom zou je de lucht in bouwen als je alle ruimte hebt? De keerzijde is dat dat ook betekent dat eigenlijk alles verder weg is. Je loopt niet zo even naar de supermarkt en hebt eigenlijk overal een auto voor nodig. Ook andere steden zijn veel verder weg dan we in Nederland gewend zijn. Met de bosbranden die er nu gaande zijn word ik wel eens gebeld door vrienden in Nederland om te waarschuwen dat we weg moeten uit Canberra, want ze hebben gezien dat er een brand is in de buurt van Sydney. Dat is net zoiets als dat je in Nederland je huis uit moet als de Notre Dame in de fik staat.’’

BALANS De grootte van het land is volgens Gerco niet het enige dat verschilt van Nederland. ,,Er wordt vaak over Australiërs gezegd dat ze heel relaxed zijn en dat is ook echt zo. In Nederland had ik nog wel eens ‘s avonds een vergadering. Hier kennen ze dat een stuk minder. De balans tussen werk en privé is beter. Ze hebben oog voor meer dan alleen carrière maken. Ook maken Australiërs zich niet zo snel druk. Australië wordt wel ‘the lucky country’ genoemd. Het land heeft al ruim 25 jaar elk kwartaal te maken met economische groei en is daarmee het land dat het langst aaneengesloten een economische groei kent. Ze hebben bijvoorbeeld de economische crisis die een aantal jaar geleden heerste helemaal niet meegemaakt. En dat terwijl het vanuit mijn Nederlandse perspectief soms wat gemakzuchtig lijkt, die instelling van: ‘Je doet je ding en dan groeit de economie vanzelf wel’. Dat zit in de cultuur. Die relaxedheid is ook wel één van de redenen geweest dat we langer in dit land wilden blijven. Het gaat hier allemaal wat rustiger. Files heb je bijvoorbeeld nauwelijks. In plaats van dat ik in Nederland mijn kinderen ‘s ochtends nooit zag omdat ik om zeven uur al in de auto zat om de files te vermijden, ontbijten we hier elke ochtend samen met het hele gezin.’’

Ook ervaart Gerco Australië als een vriendelijker land. ,,Dingen zoals overlast van vuurwerk of geweld tegen hulpverleners tijdens oud & nieuw, daar hebben ze hier nog nooit van gehoord. Hetzelfde geldt bijvoorbeeld voor hooligans. Ze hebben in stadions geen hekken tussen de uit- en thuissupporters, er zijn niet eens verschillende vakken. We gingen een keer naar een rugbywedstrijd waarbij Frankrijk tegen Australië speelde. We waren wat later en de vlaggetjes van Australië waren al op dus we namen die van Frankrijk mee het stadion in. We zaten tussen de Australiërs de Franse ploeg aan te moedigen en dat vindt iedereen prima. Je hoeft bij wijze van spreken geen moment te vrezen voor je leven. Hetzelfde geldt voor de voetbalwedstrijden van onze kinderen. Na de wedstrijd geef je de scheidsrechter een hand en is het drie keer hoera voor de tegenstander. Dat wordt er al van jongs af aan ingedrild. Daar kan Nederland nog wel wat van leren.’’

Volgens de geboren Barnevelder heeft de emigratie naar Australië hem en zijn gezin vooral op een positieve manier veranderd. ,,Ik heb een bredere blik op dingen gekregen. Iets milder ook. Je leert zoveel mensen en culturen kennen en ziet dat er meer wegen naar Rome leiden dan alleen de Nederlandse manier. Ook als gezin zijn we dichter naar elkaar toegegroeid. We waren als vijf Nederlands sprekende mensen toch wel op elkaar aangewezen in het begin en dat heeft heel positief uitgepakt. We doen veel dingen als gezin samen, in Nederland was dat misschien wel anders geweest. Onze twee zoons deelden bijvoorbeeld een aantal jaar een slaapkamer. Niet omdat er geen andere ruimte was, maar gewoon omdat ze het gezellig vonden.’’

Toch hebben Gerco en Anne-Wil ook af en toe heimwee naar Nederland. ,,Er zijn natuurlijk wel momenten waarop je Nederland mist of overweegt om terug te gaan. Familie staat bovenaan het lijstje, zeker rondom bepaalde momenten zoals verjaardagen en feestdagen. Ik denk wel dat Anne-Wil daar meer last van heeft dan ik. Bijvoorbeeld toen haar jongste broertje anderhalf jaar geleden een kindje kreeg. Dat zijn momenten waar je graag bij zou willen zijn, maar dat kan niet zomaar even. Iemand vertelde me eens de spreuk: Als je in twee delen van de wereld hebt gewoond, ben je nooit meer helemaal heel. En dat herken ik wel. Het is een enorme luxe dat er twee plekken op de wereld zijn waar je je zo thuis voelt, maar de keerzijde is dat je altijd wel een beetje heimwee zal hebben.’’

CONTROLE Het is dan ook nog de vraag of en wanneer de familie Landman terugkeert. ,,We hebben altijd gezegd dat we onszelf zien terugkeren naar Nederland, maar wanneer weten we niet. Je moet ook wel realistisch zijn. De kinderen wonen hier inmiddels al een hele tijd. De oudste is 15. Het kan maar zo dat hij op een gegeven moment een leuk meisje tegenkomt en zegt: ik blijf hier. Of dat er een moment komt waarop wij besluiten terug gaan, maar dat de kinderen dat helemaal niet willen. Je moet je ook wel bedenken dat we van onze kinderen echte wereldburgers hebben gemaakt. Het zou ook kunnen dat zij later alledrie in een ander land of zelfs in een ander werelddeel wonen.’’

,,Mijn vrouw en ik hebben afgesproken om van jaar tot jaar te bekijken wat we willen. We hebben gemerkt dat je gek wordt als je je elke week gaat afvragen wat je zou willen. We zien onszelf hier in elk geval de komende jaren blijven. Over drie jaar is de oudste klaar met de middelbare school, dan kijken we wel weer verder. Aan de andere kant hebben we ook bij mensen om ons heen gezien dat je wel heel leuk plannen kan maken, maar je weet uiteindelijk nooit hoe de dingen lopen. Bijvoorbeeld als iemand uit de familie langdurig ziek wordt. Je hebt nou eenmaal niet overal de controle over. Voorlopig bevalt het in ieder geval nog erg goed. In juni komen we weer naar Nederland om de Australische winter voor een paar weken in te ruilen voor de Nederlandse zomer en om de kangoeroes in te wisselen voor kippen.’’

Pubble status: