Alsof we nog niet genoeg meegemaakt hebben met z'n allen in Nederland. De Hongerwinter, DWDD stopt en nu dit weer. Maar wij zijn met meer en hebben Chinooks, dus we gaan dit winnen! De boven- en onderstaande brand in het Deurnse Peel woedt sinds gistermiddag en is deze ochtend nog steeds niet bedwongen. "Tientallen brandweerlieden, ook van de Limburgse brandweerkorpsen, zijn de hele nacht bezig geweest om de grote brand in het natuurgebied onder controle te krijgen. Nu woedt er nog op twee plekken, zoals op de verhoogde dijk in de Mariapeel. De brandweer creëert een zogenoemde stoplijn om de brand tegen te houden en te voorkomen dat het vuur verder uitbreidt. Staatsbosbeheer is bezig met snoeien om daarmee de brand zo klein mogelijk te houden. (...) De brand heeft zich uitgestrekt over een natuurgebied van zo'n 100 hectare, zo'n 100 voetbalvelden. Dat gebied is inmiddels veel groter geworden." De brandweer zegt stukken van het bos zelf preventief aangestoken te hebben om verdere verspreiding te voorkomen. Een soort groepsimmuniteit. Meer ONTLUISTERENDE foto's na de breek.
De dagenlang woekerende bosbrand in de onbewoonde no-gozone rond de kerncentrale van Tsjernobyl is inmiddels geblust door de brandweer en met behulp van regenval. De brand, die vermoedelijk is ontstaan doordat een plaatselijke bewoner een vuur startte dat snel om zich heen greep, heeft grote zorgen over het milieu losgemaakt. De omgeving is immers nog steeds ernstig radioactief vervuild en de brand stuurde radioactieve deeltjes met de rook mee de lucht in.
De Franse overheidsdienst voor nucleaire veiligheid, Institut de Radioprotection et de Sûreté Nucléaire (IRSN), heeft een animatie gemaakt die toont hoe de wolken zich over Europa hebben verspreid.
In een rapport stelt de dienst dat er wel sprake is geweest van een aanzienlijke stijging van de radioactiviteit in de lucht maar dat die nooit de veiligheidsnormen heeft overschreden.
Geen video? Pas je cookie-instellingen aan of klik hier.
De periode van het ‘I told you so’, ‘ik zei het je toch’, is aangebroken. Dan zijn er plotseling veel mensen zonder diploma die met hun persoonlijke agenda tevoorschijn komen. Van het is God’s straf voor onze zonden tot 5G.
Er zijn veel professionele mensen die over de potentiële bedreigingen waarmee we nu kampen hebben geschreven en aan kunnen tonen dat ze jaren geleden waarschuwden. ‘Goh,’ zeggen we dan, ‘dat ze dat in 2008 al opgeschreven hebben’. Wie echter een beetje kennis en inzicht heeft in de biologie begrijpt wat er stond te gebeuren. Erg moeilijk is het niet om de grote lijnen te voorspellen. Zelfs ik kan het.
In mijn boek ‘Gezond’ dat in 2011 verscheen en gaat over wat we precies met gezondheid bedoelen. Hoe dat de resultante is van de balans tussen onze aanleg en de leefomgeving die we, naarmate er meer mensen kwamen, steeds radicaler en sneller veranderd hebben. Hoe de zorg die we opgebouwd hadden om daarbij een rol van betekenis te spelen werd afgebroken. Hoe de veilige verzorging voor een vergrijzende bevolking en de oververhitte verwachtingen voor wat voor ons dagelijks leed gedaan kan worden, onbetaalbaar werden. En dat er uiteindelijk gekozen werd om gezondheid niet als proces, waarin we allen met elkaar in hetzelfde bootje zitten, te zien maar om het als een markt te gaan formuleren. Aan het slot van mijn boek kwam ik tot de belangrijkste uitdagingen voor samenleving, gezondheid en zorg.
Ten eerste kun je niet toe met een door financiële belangen aangestuurde zorg en de daarbij behorende manier van met elkaar omgaan. We worstelen met een enorme toename van obesitas, diabetes type 2 en verschillende vormen van kanker. Het zijn kostbare aandoeningen voor samenlevingen overal ter wereld, want je moet jarenlang behandelen. Dus is vooral geprobeerd dat af te wentelen op een individuele keuze van mensen en zo trachtte men de andere kant, die van onze leefomstandigheden, uit zicht te houden. Echt grote beslissingen op het gebied van onze voedselketen, onze energieproductie en mobiliteit zijn er in de afgelopen jaren niet genomen.
Ten tweede kun je de zorg voor ouder wordende mensen en andere kwetsbaren, in een wereld waarin de gebruikelijke sociale supportmechanismen het af laten weten, niet met het ontslaan van personeel oplossen. Het moment dat dat tot problemen zou leiden kon je ruim van tevoren aan zien komen.
Ten derde veranderden we onze leefwereld dusdanig dat de balans tussen de erin levende organismen grondig verstoord werd. Een quote uit mijn boek Gezond: “Het openleggen van de oerwouden in Azië en Zuid-Amerika heeft niet alleen gezorgd voor verschraling van de dunne laag vruchtbare grond en verandering van het klimaat. Het veranderen van het oerbos om daar producten voor de wereldmarkt te produceren, had ook tot gevolg dat veel ziektevectoren natuurlijke gastheren kwijtraakten. In Thailand zorgde bovendien de introductie van tractoren ervoor dat de muggen niet meer de buffels die de ploeg voorttrokken prikten, maar de mensen die op de tractoren zaten. Parasitaire ziekten die ooit beperkt waren kregen op die manier een kans over te gaan op mensen, die door overbevolking en de noodzaak te overleven gedwongen waren het nieuw ontgonnen terrein te bewerken.”
En: “De enorme druk op vruchtbare grond zorgt voor opeenhopingen van mensen onder condities van grote schaarste bij wie nieuwe ziekten zoals hiv-infectie, ebola, lassa zich ideaal kunnen ontwikkelen. Behandelingen zijn er niet.” Dat laatste moet ik enigszins nuanceren. Tegenwoordig kun je zeggen dat toegang tot behandelingen er voor gemarginaliseerde mensen nauwelijks is.
En dat niet alleen. Weer een quote: “Onze zomers worden warmer door het broeikaseffect. In het septembernummer van 2008 van het medische vakblad Journal of Allergy and Clinical Immunology hebben medische deskundigen gekeken naar de gevolgen van de opwarming van de aarde. Een warmer klimaat zorgt ervoor dat bloesems eerder in het voorjaar verschijnen en dat we dus te maken hebben met een langer pollenseizoen. Bovendien zorgt een warmer klimaat voor meer plantengroei en dus meer pollenvorming. Dat betekent dat het allergieseizoen voor mensen met allergie zwaarder wordt. Ook draagt een warmer klimaat bij aan meer luchtvervuiling, meer ozon en bosbranden, die allemaal de kwaliteit van de lucht verslechteren. Het komt er in de praktijk op neer dat mensen ernstiger vormen van astma zullen hebben, vaker aanvallen zullen meemaken en dat hun kwaliteit van leven daar ernstig onder te lijden heeft. Het zorgde er al voor dat in 2008 astma opgenomen werd op een lijst van mogelijker risico’s van opwarming van de aarde in een Amerikaans overheidsrapport van het Environmental Protection Agency. Chronische luchtweginfecties hebben een direct verband met luchtvervuiling. Het is er niet de oorzaak van, maar bij meer luchtvervuiling is er oversterfte te zien van mensen met chronische luchtweginfecties.’
Op zijn best zouden zulke teksten aanzetten tot een discussie waarbij de brenger van de boodschap (die iedereen al best wel kende maar verzweeg) terzijde wordt geschoven als doemdenker, cultuurpessimist en dat wie pleit voor een verandering van leefstijl van mensen het verwijt krijgt een naïeve gutmensch te zijn. Op zijn slechts werden die teksten helemaal niet gelezen. Maar wij mensen zijn toch hoop ik wel tot iets beters in staat dan dat.
Kijk eens naar het plaatje van onze gezondheid in het licht van de COVID19 pandemie. Die lijkt alles in een paar weken op zijn kop te zetten. Maar alles valt toch op zijn plek, alleen niet een die we leuk vinden. Ergens in de wereld werd het gebied waar de vleermuizen leefden opengegooid, gingen hun virussen over op schubdieren, die op een drukbezochte markt verkocht werden voor medicinaal gebruik. En kijk, daar bleek ineens dat het virus ook overdraagbaar op mensen was.
Er was geen natuurlijke immuniteit tegen opgebouwd, er bestond geen vaccin en het was zoeken naar een effectief medicijn. Razendsnel verspreidde het zich via onze reishonger van dichtbevolkte wereldstad naar een dorp waar feest werd gevierd, van carnavalsvierders naar bewoners van een verpleeghuis. Elke richting vond het zijn weg. En wie obees was of aan diabetes type 2 leed, liep de grootste kans om de behandeling op het IC niet te overleven. De longontsteking die bij de CORVID19 infectie behoort betekent natuurlijk erg veel voor mensen met astma en andere chronische luchtweginfecties. Veel mensen in een gebied met veel luchtvervuiling liepen tijdens COVID19 pandemie de kans om in een categorie ‘oversterfte’ terecht te komen. Daarvan weten we meestal niet of ze ook besmet waren.
Dat allemaal moest gemanaged worden in een zorgstelsel waarin men brutaal bezuinigd had (tot op de mondkapjes toe) zodat er geen voorzorgmaatregelen waren getroffen tegen een mogelijk risico, waar men onvoldoende personeel in dienst had dat getraind was in een dergelijke ziektedruk, omdat het ontslaan van personeel de afgelopen jaren het belangrijkste onderdeel van het beleid vormde.
A perfect storm noemen ze dat in het Engels. Alles lag klaar voor COVID19 om die machtige mensenwereld op de knieën te krijgen. En nu verbaasd kijken? Ik denk van niet. Laten we het als een wake up call beschouwen, een impuls om onze wereld te veranderen en niet om alleen maar terug te keren naar hoe het vlak voor deze wereldramp eraan toeging. Als we mondjesmaat die oude wereld weer toelaten zal er telkens weer een opleving van de pandemie plaats vinden. En tegen de tijd dat we wel allemaal gevaccineerd zijn, is er weer een andere parasiet die zich aandient.
Pessimistisch? Met de kennis van nu weten we dat alle uitbraken van zich onverwacht aandiende micro-organismen in het verleden niets met doemdenken te maken hadden, maar met een realistische verwachting. Mijn levensdevies is ‘be pessimistic in mind, but optimistic by heart’. Grijp de kansen die er nu zijn.
Turkse politieke gevangenen zijn bang dat het coronavirus de cellen binnendringt en veel slachtoffers zal maken, aldus het Arabische medium the National.
Het Turkse parlement heeft eerder deze week besloten om vanwege de coronacrisis 90.000 gevangenen vrij te laten. Voor politieke gevangenen geldt deze amnestieregeling niet.
Dit betekent dat veel vermeende Gülen-sympathisanten, PKK-aanhangers, journalisten en Koerdische burgemeesters in de gevangenis moeten blijven zitten. Hetzelfde geldt voor prominenten als voormalig HDP-voorzitter Selahattin Demirtas, filantroop Osman Kavala en schrijver Ahmet Altan.
Die laatste waarschuwt nu: ‘Als het virus de gevangenis binnenkomt, dan zal het zich verspreiden als een bosbrand.’
Dit zegt Altan tegen the National, dat ook zijn familie sprak. Zij maken zich grote zorgen om Altans gezondheid, te meer omdat hij als 70-jarige in de risicogroep zit.
Een andere 70—jarige, drugsdealer Mehmet Yeter, was drie weken geleden de eerste Turkse gevangene die omkwam door corona. Nog tenminste twee andere gevangenen zijn inmiddels gestorven aan het longvirus.
Dat een corona-uitbraak voor massale sterfte zorgen in de gevangenissen, daarvoor waarschuwde de Turkse oppositiepoliticus Ömer Faruk Gergerlioglu (HDP) eerder in de Kanttekening.
‘De omstandigheden in Turkse gevangenissen zijn al verschrikkelijk, maar het moment kan bijna niet slechter gekozen zijn.’
Politiek commentator Yavuz Aydin schetst een eventuele uitbraak in de gevangenissen zelfs als een verkapt vonnis: het coronavirus kan in feite gelijkstaan aan ‘de doodstraf.’
Schrijver Ahmet Altan werd in 2016 voor het eerst opgepakt. Hij zou de coup van 15 juli dat jaar tegen Erdogan zou hebben ondersteund, maar dat achtte de rechter eind vorig jaar onbewezen. Hij kwam daarop vrij, maar na een week werd hij opnieuw opgepakt.
Altan was hoofdredacteur van de inmiddels opgeheven oppositiekrant Taraf. Over zijn tijd in de gevangenis schreef hij het boek Ik zal de wereld nooit meer zien.
Bij de oprichting van Denk was er veel hoop onder minderheden in ons land, hoop op politieke emancipatie. Ongecensureerde vertegenwoordiging zonder de beperkingen van partijdiscipline, de rauwe vertaling van onze stem. Hoop op bevrijding van ‘old politics’ waarin gekleurde gezichten werden geteld. Je kon de stem van de vele gekleurde politici bij gevestigde partijen wel horen, maar had altijd het gevoel dat ze gedempt werden. Ze waren er, maar graag zachtjes en bevangen, alsof ze niet echt mochten meetellen.
Sinds 1986 mogen migranten stemmen in ons land, dit zou de sleutel worden tot emancipatie, we kregen migrantenkandidaten om het proces een extra impuls te geven. Het was een proces dat schuurt en kraakt met voor- en tegenstanders in alle geuren en kleuren, polderen is wat wij deden en dat zullen wij doen was het motto. Vele ‘migrantenkandidaten’ vol talent gingen met opgestroopte mouwen de politiek in en hebben de weg vrij gemaakt. Het politieke dansje ging niet iedereen goed af, ze hadden de nodige skills om politiek te bedrijven, maar kenden het podium niet goed genoeg. Mensen vielen van het politieke podium omdat ze het politieke spel niet speelden of een andere moraal hadden. Mensen vielen af omdat ze gefixeerd waren op hun persoonlijke gewin en sommigen hadden er simpelweg genoeg van. Eigenlijk was het politiek schouwspel niet heel anders dan in de bredere samenleving te zien was, vallen en opstaan in de rauwheid van emancipatie.
Na 19 jaar aangemodderd te hebben met diversiteit binnen politieke partijen was daar ineens Denk, twee Kamerleden die al enkele jaren politiek actief waren binnen de PvdA. Stemmen genereerden ze zeker, dat was terug te zien in hun prestaties op lokaal niveau en hun route naar de Tweede Kamer. Maar ideologisch ging het wat moeilijker. De moraal lag misschien wat verder uit elkaar dan op het eerste oog zichtbaar was. Gevoed door persoonlijke ambities werd de vuistregel: het doel heiligt de middelen. Het geluid van Denk moest hard zijn en de vijand was het onrecht.
Met enige voorzichtigheid en hoop doken velen het stemhokje in. Het moddergevecht tussen Kuzu en Öztürk in de top van Denk doet onrecht aan de politieke emancipatie van minderheden in dit land. De hoop en het vertrouwen van de stemmers brokkelde de afgelopen jaren al af, de recentelijke affaire oogt van buiten als niet meer dan een dolksteek. De grootste vijand is de veenbrand die woedt in de top en in een veenbrand kun je niet zaaien. Azarkan begreep dit en deed een oproep aan het bestuur en Öztürk: schoon schip was nodig. Deed hij het perfect? Nee eerder te laat, gelukkig werd hij gesteund door de partijraad.
Negativiteit
De judas in deze politieke affaire is niet een van de mannen uit de top, ook niet hun handelen, het was de toxic tribal culture. De partij kreeg vruchtbare grond in handen, zij werden de stem van minderheden, ze kregen de zichtbaarheid en het geluid. De politieke macht werd gedelegeerd, Denk mocht sociaal gaan straffen bij onrecht en corrigeren. De vijand bleef ongewijzigd, onrecht in de samenleving. Er werd veel talent aangeboden om de strijd te voeren, ook financieel. Maar het politieke milieu was niet vruchtbaar, de strijd werd gevoerd met negativiteit wat soms leek op haat. Na de provinciale verkiezingen moest het tij gekeerd worden, de achterban was helder in hun oordeel.
Het terugdringen van negativiteit is niet gemakkelijk, de acceptatie van het probleem is misschien wel het moeilijkste. Mensen zijn immer geen neutrale verdelers van feiten, mensen bieden een mening. Dit kunnen bevredigende woorden zijn om in het achterhoofd te houden, maar kunnen ook alarmerend werken. Wij kunnen als mensen begrip hebben van regels en bewijs, maar blijven altijd achter met de vraag: waarom hebben zij dit gedaan en hoe konden zij dit doen. Het zelfbeeld is altijd leidend in het oordeel dat wij vellen. Als wij in onze sociale relaties veel schaarste en agressie ervaren zijn wij extra alert op mogelijke vijandigheid, dit wordt de overlevingsstrategie. Als onze bestaanszekerheid stabiel is, zijn onze sociale relaties zacht en vreedzamer. Wij hebben minder de drang om ontdaan te raken van onze angsten, we vinden het niet rationeel en zien geen profijt.
Zonder een waardeoordeel te geven over de partij Denk beogen zij een stem te vertalen van mensen die leven in een gemarginaliseerde hoek van onze samenleving. Het bestaansrecht van Denk is net zo gemarginaliseerd op politieke strijdtoneel. Het inslaan van een weg waarbij de vijand het doel is de makkelijke keuze. Naar buiten treden met de boodschap de dominante strijder tegen onrecht te zijn is handig, het levert persoonlijk gewin. Het wegkijken voor de persoonlijke politieke bestaanszekerheid in de top van Denk is net zo simpel gedaan. Het buitenbeentje in de kamer dat kiest ervoor om zich als agressor te presenteren is geen onbekend fenomeen. Wij zien het ook bij kinderen die pesten, het werkt als een veiligheidsmechanisme en helpt bij het overleven op de korte termijn.
Onrecht
De definitie van onrecht in de politieke affaire tussen Denk en Kuzu is beperkt door het gevoel van persoonlijk onrecht dat beide heren zeggen te ervaren. Beperkt door het eigen perspectief, wij mensen zijn immers alleen instaat om onrecht te erkennen als wij iets erin herkennen. De ervaringen die wij met ons meedragen, de fysieke en emotionele pijn die wij hebben gevoeld vormen ons oordeel. Ons brein voelt de pijn van sociale uitsluiting op exact dezelfde manier van pijn als de pijn van fysiek geweld. Dit veroorzaakt de drang om een onderdeel te zijn van een groep, de groep die wij als veilig en daarom goed beschouwen.
Als wij het gevoel hebben dat iemand in onze omgeving onrecht wordt aangedaan, worden de gevoelens van afschuw en haat leidend. Deze gevoelens krijgen een functie het onrecht bestrijden, maar als wij niet alert zijn worden het zelfsturende mechanisme in ons gedrag, de negatieve spiraal. De negatieve spiraal gevoed door onze eigen ervaringen in een gezin, gemeenschap of dit land, de ervaringen die onze mogelijke ervaringsperspectieven sturen zonder zelfopgelegd interventies. Negatieve ervaringsperspectieven stimuleren het wij-zij denken waarmee we mensen categoriseren, wij bouwen symbolische en ideologische kaders om de vijandigheid te bevestigen.
Strijd
Bij Denk is er nu een speelveld gevormd door vijandigheid, de prijs is de diepe verbondenheid van de leden met een van de leiders. De leider die de partij verlost uit de vijandigheid. De leden moeten zich herkennen in de identiteit van deze leider. De leider moet bevrijdend, veilig en beschermend voelen om het vertrouwen van de leden terug te verdienen, want wanneer er een aanval is op de partij moet er teruggeslagen worden, dit is niet meer dan groepsdenken. Groepsdenken is altijd gebaseerd op een zoektocht naar de externe vijand. Voor de strijd tussen Kuzu en Öztürk is die er misschien niet eens, maar dat maakt niet uit want er is wel een winnaar.
Voor de leden van Denk is het de uitdaging om te bepalen op welke manier zij door welke lens zullen kijken in het vellen van een oordeel over dit conflict. De lens gevormd door eigen ervaringen waarin geen objectieve feiten zijn en de definiëring van het goede gevormd wordt met waarin wij onszelf herkennen. Het goede gevormd door informatie die onze aandacht trekt en ons bestaande oordeel bevestigd. Wij mensen ontkennen de ‘feiten’ die wij als bedreigend identificeren. Zodra een van de mannen in de top van Denk erin slaagt om zijn hergedefinieerde visie van de waarheid krachtig over te brengen is er een winnaar, ongeacht alle schande en glorie.
Ondertussen gaat de vijandige slachtofferstrijd door in de top, Kuzu en Öztürk voelen zich beide het slachtoffer. Het slachtofferschap wordt gestuurd door de vraag waar het onrecht start: bij de buitenechtelijke relatie of bij het naar buiten brengen van de vuile was? Angst en dreiging zijn zo sterk dat het allang niet meer over de realiteit gaat maar over de manier waarop er met macht wordt omgegaan en wie zijn verhaal in een sterker psychologisch frame giet.
