De onheilsprofeet, het andere uiterste in het klimaatdebat (Klimaatverandering blog)

https://klimaatverandering.files.wordpress.com/2019/05/41v3t0y30l.jpg?w=200&h=300

Als we hier kritiek hebben op iemand die het niet zo nauw neemt met de feiten of de wetenschap rond het klimaat en klimaatverandering, dan gaat het vrijwel altijd om iemand die de menselijke invloed op het klimaat ontkent of minimaliseert, of die de gevolgen ervan bagatelliseert. Goed, incidenteel is er wel eens een politicus die de verwachte zeespiegelstijging veel te hoog inschat, en er komt wel eens iemand voorbij die zich heel nadrukkelijk op worst-case scenario’s richt, maar dat zijn uitzonderingen. Toch is het niet zo dat we dat ene uiterste bewust opzoeken om op te reageren. We komen het gewoon regelmatig tegen, in de media bijvoorbeeld, of in de politiek. Het andere uiterste veel minder.

Een kanttekening: worst-case scenario’s of staartrisico’s zijn wetenschappelijk interessant en relevant vanuit het oogpunt van risicomanagement. En dus kunnen ze ook nieuwswaardig zijn. Waarbij het wel de vraag is tot hoever dat het geval is – hoe onwaarschijnlijk moet iets zijn om het niet meer als scenario te beschouwen dat serieus te nemen is – en wat de goede toon is om erover te berichten. Mijn antwoord daarop is: ik weet het niet. Het enige dat ik daarover weet is dat het onmogelijk is om het voor iedereen goed te doen. Zolang er bij zulke scenario’s duidelijk wordt aangegeven dat het geen harde voorspelling is, maar dat de kans dat het werkelijk gebeurt juist klein is, is een bericht erover in principe niet in strijd met de wetenschap.

Als een worst-case scenario wordt gepresenteerd als een onontkoombare ontwikkeling wordt de wetenschap wel geweld aangedaan. En wanneer er nog een flinke schep bovenop zo’n scenario wordt gedaan is dat ook het geval. Er zijn mensen die zulke verhalen ophangen, maar ze trekken daarmee, zoals gezegd, niet veel aandacht. Ze komen op dit blog daarom ook maar weinig aan de orde. Maar het is best interessant om ook eens te kijken hoe er aan die uiterste zijde gedacht en geredeneerd wordt. Het is immers ook een stem in het klimaatdebat.

Toen enkele weken geleden een bezoeker van dit blog ons een mailtje stuurde met niet alleen de vraag of we wel eens van Guy McPherson hadden gehoord, maar ook met het aanbod om een boek van hem op te sturen, ben ik op dat aanbod ingegaan. De afgelopen weken heb ik me door dat niet al te dikke boek heen geworsteld. McPherson is de naam die in de Engelstalige klimaatblogosfeer meestal wordt genoemd als voorbeeld van het andere uiterste. Michael Tobis heeft enkele jaren geleden eens een lang stuk geschreven met weerleggingen van McPherons claims. En Michael Mann noemde hem als iemand wiens doemverhalen net zo schadelijk kunnen zijn als ontkenning.

Ik was dus voorbereid op een hele hoop onwetenschappelijke nonsens toen ik aan het boek, met de titel “Only Love Remains: Dancing at the Edge of Extinction”, begon. Dat is uiteindelijk best meegevallen. Niet omdat McPherson meer wetenschappelijke inzichten heeft geaccepteerd. Maar omdat het klimaat niet het belangrijkste onderwerp van het boek is. Het hoofdonderwerp van Guy McPherson is: Guy McPherson. En hij is diep onder de indruk van zijn hoofdonderwerp. In zijn jonge jaren was de McPherson uit het boek natuurlijk de quarterback van het lokale football-team. Hij redde een vriendinnetje van zijn zus van de verdrinkingsdood en hielp bij het bestrijden van bosbranden. Vervolgens werd hij een briljante student, die zich ontwikkelde tot topwetenschapper in misschien wel het meest complexe en belangrijkste wetenschapsgebied: natuurbescherming. En hij was ook nog eens een geweldige docent die een diepe en blijvende indruk maakte op zijn studenten. Na zijn vrijwillige vertrek van de universiteit (waar overigens wel een complot achter zat van de “deep state”; details geeft het boek niet) begon hij een boerderij en was hij binnen twee jaar een expert in het maken van mozzarella. En feta. En parmezaan. En ondertussen bleef hij levens veranderen van de mensen die naar hem wilden luisteren.

McPherson vindt zichzelf ook volkomen integer en laat niet na om dat keer op keer te melden. Hij presenteert zichzelf daarbij als iemand die alles opoffert voor die integriteit: zijn huwelijk, zijn vrienden, zijn wetenschappelijke carrière en reputatie, zijn comfortabele leven; en hij krijgt bakken met kritiek over zich heen, die in zijn ogen altijd oneerlijk en onredelijk is. Maar hij laat zich niet afremmen door al die tegenspoed en tegenstand! McPherson profileert zich op het karikaturale af als strijder, held, en zelfs martelaar voor zijn waarheid. Die, te oordelen naar dit boek, vooral bestaat uit zijn eigen heldendom en martelaarschap. Het wordt op die manier wel erg moeilijk om de persoon en de boodschap van elkaar te scheiden. Iets waar hij in zijn boek juist voor pleit en waar wij op dit blog meestal ook best voor te vinden zijn.

Dat de egomanie er zo vanaf druipt is ook niet zo handig omdat McPherson de rest van de wereld meermaals hoogmoed verwijt. Ik zie vooral een bevestiging van een patroon dat ook aan dat andere uiterste in het klimaatdebat waarneembaar is: de omvang van het ego is omgekeerd evenredig met de kwaliteit van de argumenten. De manier waarop critici worden afgeschilderd is ook bekend: ze zijn dom of naïef, of anders deugen ze niet. En ze zouden nooit op de inhoud ingaan, een verwijt dat volkomen onterecht is, zie bijvoorbeeld de lange lijst van inhoudelijke kritiekpunten van Michael Tobis waar ik eerder al naar verwees, of blogs van Scott Johnson of James Renwick. Dat er zo hier en daar een complottheorie voorbijkomt had ik al gesignaleerd, dus ook op dat punt lijkt McPherson op dat andere uiterste.

En er is nog een overeenkomst met veel pseudosceptici. McPherson lijkt niet uit de voeten te kunnen met wetenschappelijke onzekerheid. En daarom ook niet met de onzekerheid in toekomstprojecties die daar direct mee samenhangt. Hoop voor de toekomst is irrationeel, vindt hij. Het is een lang verhaal, waarin sterk de indruk wordt gewekt dat rationaliteit altijd zekerheid biedt. Het tegendeel is het geval: echte rationaliteit begint natuurlijk juist met het besef dat absolute zekerheid niet bestaat, zeker niet over de toekomst.

McPherson doet dat niet. McPherson vindt zichzelf dé autoriteit op het gebied van abrupte klimaatverandering die volgens hem op korte termijn tot het uitsterven van de mens leidt. Hij meent dat we als mensheid hooguit nog een jaar of 10 hebben en dat het dan helemaal over is. Een interessante vraag: kan iemand een autoriteit zijn op een onzin-onderwerp? Is Jomanda een autoriteit op het gebied van spirituele genezing?

Zoals gezegd heeft McPherson het in zijn boek nauwelijks over het klimaat. Maar in het eerste hoofdstuk licht hij wel een tipje van de sluier op over zijn argumentatie. Daarbij zoekt hij steeds de uiterste grens op van wat volgens de wetenschap in het ergste geval mogelijk zou kunnen zijn, of hij gaat daar zelfs overheen. Enkele voorbeelden:

  • Hij beweert dat het al 1,7°C warmer is dan aan het begin van de industriële revolutie. De klimaatwetenschap houdt het op ongeveer 1°C.
  • Het verschil tussen de pre-industriële en huidige temperatuur zou al groter zijn dan het verschil tussen ijstijden en interglacialen, dat volgens McPherson maar 1,5°C zou zijn. Klimaatreconstructies komen uit op een verschil in de orde van grootte van 5°C.
  • Aerosolen zouden nog 1°C opwarming door het versterkte broeikaseffect maskeren. Hoe groot de invloed van aerosolen is is een van de meest onzekere factoren in de klimaatwetenschap, maar dat het zo groot is is onwaarschijnlijk. Bovendien suggereert McPherson dat die extra graad opwarming ergens in de komende jaren binnen een periode van 6 weken zal plaatsvinden. Een absurd scenario: het is gebaseerd op de onzinnig aanname dat alle emissies van aerosolen op de hele wereld van het ene op het andere moment stoppen.
  • Versterkende terugkoppelingen in het klimaatsysteem die al meegenomen zijn in projecties van de wetenschap telt hij nog een keer op bij de verwachte opwarming. Hij telt ze dus dubbel.
  • Een worst-case scenario over enorme methaan-emissies uit de poolgebieden die in de verre toekomst (eind deze eeuw of later) zouden kunnen optreden wordt bij McPherson iets waarvan vaststaat dat het in de komende 5 tot 10 jaar zal gebeuren.

Dat alles verwerkt hij tot een doemscenario waarin de menselijk beschaving ten onder gaat, met als gevolg dat uiteindelijk onze technologie zich tegen ons keert. Bijvoorbeeld via meltdowns van alle kerncentrales ter wereld.

Wat opvalt is dat het meest voor de hand liggende scenario waarmee de mensheid zichzelf van de aardbodem zou kunnen vagen niet wordt genoemd: een wereldomvattende kernoorlog. Mij lijkt dat nog het minst onwaarschijnlijke scenario voor ons uitsterven. Maar het lijkt niet te passen in het wereldbeeld van McPherson. Voor hem zijn technologische en economische ontwikkeling Het Kwaad. Blijkbaar kan het niet anders, of moet ook dat kwaad de oorzaak van ons einde zijn.

De beste zin uit het boek is waarschijnlijk deze: “I started with nothing, and I still have most of it left.” Die is gepikt. Zonder bronvermelding. Best slordig, voor iemand die zo hoog opgeeft over zijn eigen integriteit.

https://klimaatverandering.wordpress.com/2019/05/09/de-onheilsprofeet-het-andere-uiterste-in-het-klimaatdebat/

Forbes: Amerikaanse cyberattack tegen Venezuela elektriciteitsnet zeer goed mogelijk (Stop de Bankiers)

Forbes Magazine publiceerde een nieuws- en analysestuk op 9 maart,speculeerend over de mogland het product is van een cyberaanval uitgevoerd door de Verenigdeelijkheid dat de beschuldigingen van de Venezolaanse president Nicolas Maduro dat de verlammende stroomuitval in zijn Staten.

De schrijver van het artikel, Kalev Leetaru, zegt veel in een rapport, met name voorzichtig met het beweren dat dit  is  wat er in feite plaatsvindt, maar hij geeft een aantal zeer goede uitleg over  hoe het zo zou kunnen zijn .

Alvorens de gedachten van de heer Leetaru grondig te verkennen, is het vermeldenswaard dat tot nu toe noch de persbureaus van de VS noch de Russische Federatie veel over dit thema hebben gezegd. Het is zeker een bekende hoeveelheid dat Venezuela de huidige focus is van een groot touwtrekken tussen de twee machten. Venezuela heeft de rijkste bekende oliereserves ter wereld en het relatief dicht bij de Verenigde Staten maakt het strategisch belangrijk voor de belangen van die natie. Toch heeft het land al lang veel van zijn steun ontvangen van de Russische Federatie.

Na een nog steeds fel bestreden verkiezing waarin de twee partijen het conflict verdiepten door hun eigen retoriek, met president Trump een luid en trots standpunt innam met Juan Guaido en de Russische president Vladimir Putin die de heer Maduro ondersteunden, leek een groot deel van de retoriek te plateau zijn.

En toen gingen de lichten uit in Venezuela. Niet alleen sporadische stroomuitval, maar een verbazingwekkende gebeurtenis, die de hoofdstad Caracas en 20 van de 23 regio’s van de natie zonder kracht verlaat, vanaf 7 maart. Andere statistieken bepalen het getroffen gebied als 70 procent van het land van 31,6 miljoen mensen.

Venezuela, ondanks zijn rijkdom aan olie, haalt het grootste deel van zijn elektriciteit uit hydro-elektrische bronnen, met als belangrijkste bron de krachtcentrale in Guri, in Bolivar, een van de zuidelijke staten van Venezuela. Dit ene station is verantwoordelijk voor ongeveer 70 procent van de energie van het land.

Volgens een CNN-rapport was de storing bij de energiecentrale waarschijnlijk het gevolg van oude apparatuur en slecht onderhoud.

Dit mag duidelijk zijn, maar de redenen waarom dit niet werd geregeld, zijn minder duidelijk. Het standpunt van de Amerikaanse media over  waarom deze situatie is zoals die is, is corruptie en vreselijk leiderschap en management, beginnend bij de socialistische president Hugo Chavez en voortgezet via Nicolas Maduro. De diepte en reikwijdte van de economische – en nu nut – crisis van het land is echter verbazingwekkend, gezien de hulpbronnen van het land en het vermogen van zijn bevolking. Het is gemakkelijk om te speculeren, en sommigen zijn veel verder gegaan dan louter speculatie, dat de Verenigde Staten proberen de regering te verzwakken door een burgeropstand. Als dat zo is, lijkt die opstand een addertje onder het gras te zijn geraakt, omdat de vermeende pro-Amerikaanse kandidaat Guaido geen overwinning wist te behalen die beslissend genoeg was om de macht te grijpen zonder controverse.

Deze crisis lijkt voor velen een technische, en het is gemakkelijk te begrijpen waarom, de indirecte dominostenen op een rij zetten. Nu komen we bij de schrijver van Forbes, die hier uitlegt hoe het mogelijk is dat wat we bekijken een echte live cyberaanval aan de gang is. We hebben de nadruk gelegd.

Toen Venezuela deze week een van zijn ergste stroomuitval in de recente herinnering doormaakte, beweerde de regering herhaaldelijk dat de macht op grote schaal was uitgevallen, dat telefoon en internet te wijten waren aan een buitenlandse cyberaanval die probeerde zijn president te ontzetten. Hoewel de realiteit is dat de stroomuitval van Venezuela hoogstwaarschijnlijk te wijten was aan chronische onderfinanciering van de elektrische infrastructuur en uitgesteld onderhoud, is het idee van een buitenlandse natie die het elektriciteitsnet van een tegenstander manipuleert om een ​​overgang door de overheid te forceren, zeer reëel.

In 2015 heb ik het concept van ” cyber first strike ” verkend, waarin regeringen in toenemende mate cyberwarfare op eigen kracht of als onderdeel van hybride oorlogsvoering zouden gebruiken om een ​​tegenstander voorafgaand aan een conventionele invasie te verzwakken of om met geweld een verandering in een buitenlandse regering te bewerkstelligen. .

Stroom- en watervoorzieningen onderbreken, verkeerspatronen verstoren, internettoegang vertragen of interfereren, slimme huizen in de war sturen en zelfs afsmeltende kringlopen bij kerncentrales veroorzaken, werden alle onderwerpen die indertijd in toenemende mate in de nationale veiligheidsgemeenschap werden besproken als legitiem en wettig tactieken om een ​​buitenlandse staat te ondermijnen.

In het geval van Venezuela is het idee van een regering als de Verenigde Staten die zich op afstand met haar elektriciteitsnet bemoeit eigenlijk best realistisch. Cyberoperaties op afstand vereisen zelden een aanzienlijke aanwezigheid op de grond, waardoor ze de ideale deniable invloedshandeling zijn. Gezien de aloude bezorgdheid van de Amerikaanse regering over de regering van Venezuela, is het aannemelijk dat de VS reeds een sterke aanwezigheid bezit binnen het nationale infrastructuurnetwerk van het land, waardoor het relatief eenvoudig is om de netwerkactiviteiten te verstoren. De verouderde internet- en stroominfrastructuur van het land biedt enkele enorme uitdagingen voor dergelijke operaties en maakt het relatief eenvoudig om sporen van buitenlandse tussenkomst te verwijderen.

Wijdverbreide stroom- en connectiviteitsstoringen zoals die van Venezuela vorige week komen ook rechtstreeks uit het moderne cyber-playbook. Snijdend vermogen tijdens de spits, maximale impact op de burgermaatschappij en tal van mediagenieke post-apocalyptische beelden, past precies in de gietvorm van een traditionele beïnvloedingsoperatie. De timing van zo’n uitval die optreedt op een moment van maatschappelijke beroering op een manier die de huidige regering delegeert, precies zoals een wachtende overheid zichzelf heeft voorgesteld als een kant-en-klaar alternatief, is eigenlijk een van de tactieken die ik in mijn samenvatting van 2015 heb geschetst .

Maar hier doet de heer Leetaru wel een momentopname, waarbij hij opmerkt dat, hoewel de omstandigheden zich wel voordoen  , dit niet noodzakelijk zo is …

Aan de andere kant zijn stroomuitval in Venezuela gemeengoed door jarenlang netbeheer. Het elektriciteitsnet van het land heeft de hulp van de NSA niet nodig om opnieuw een shutdown te ervaren. De stroomstoring van vorige week was veel waarschijnlijker dan het natuurlijke resultaat van slecht onderhouden productie- en distributieapparatuur dan dat het een gerichte Amerikaanse cyberaanval was.

Maar hij lijkt op zijn minst enigszins overtuigd omdat het patroon en de resultaten zo goed overeenkomen:

Toch is dit precies waarom cyberwarfare zo krachtig is als een invloedstool. De meeste landen, inclusief de VS, hebben hun zorgen over hun ouder wordende en steeds meer overbelaste infrastructuur van nutsbedrijven ervaren. Een elektriciteitscentrale die uitvalt als gevolg van een defect apparaat of een overbelaste transmissielijn die niet wordt gebruikt, heeft meer kans op te weinig investeringen dan een buitenlandse cyberaanval. Een mislukte elektriciteitsleiding die een massale bosbrand zou veroorzaken, zou afgedaan worden als slecht preventief onderhoud in plaats van opzettelijke buitenlandse sabotage.

Invloedoperaties zijn ontworpen om een ​​land stil te duwen naar een bepaald resultaat. Infrastructuren van verouderde nutsbedrijven bieden een perfect voertuig voor dergelijke operaties, aangezien de schuld voor netstoringen meestal bij overheidsfunctionarissen ligt omdat ze niet adequaat toezicht houden op die infrastructuur, zelfs als het eigendom is van en beheerd wordt door privébedrijven. Cyberaanvallen tegen nutsbedrijven hebben de mogelijkheid om alle facetten van het moderne leven te verstoren en mediagenieke beelden te genereren zonder onnodig risico voor het initiërende land, waardoor ze een bijna perfect wapen worden.

Alles bij elkaar opgeteld, is het zeer waarschijnlijk dat de stroomstoring van afgelopen week in Venezuela het simpele resultaat was van de eigen infrastructuurproblemen in het land in plaats van een gerichte cyberactie door de Verenigde Staten, ontworpen om president Maduro te verdrijven. Maar het onvermogen om de Amerikaanse of andere buitenlandse interventie, hetzij opzettelijk of per ongeluk, definitief af te wijzen, toont de ongelooflijke kracht van het gebruik van cyberaanvallen om op nutsbedrijven te richten. Dergelijke uitval kan een bevolking snel tegen zijn regering keren, terwijl het bijna onmogelijk wordt om buitenlandse interventies definitief te bewijzen.

Nogmaals, Rusland lijkt te zijn opgehouden met schaamteloos beschuldigen van de Amerikanen van het uitvoeren van deze aanval. Echter, het persbureau TASS, dat is een van de minst mening zware nieuws verkooppunten overal, in een persoverzicht gemaakt nota van de  Izvestia persbureau’s artikel dat precies doet de schuld van de VS voor deze situatie. Het persoverzicht van TASS maakt de volgende punten uit het Izvestia- stuk:

Een cyberaanval op de elektriciteitscentrales van Venezuela, die Caracas de schuld heeft gegeven van de VS, was bedoeld om onverdraaglijke levensomstandigheden te creëren in het hele Latijns-Amerikaanse land, schrijft Izvestia . Volgens de strategen van Washington was de stroomuitval bedoeld om het protestensitisme op te slokken om Venezuela’s legitieme president Nicolas Maduro ten val te brengen. Op 7 maart meldde het Amerikaanse staatsbedrijf Corpoelec een sabotagedaad in de belangrijkste waterkrachtcentrale van Guri, die de hoofdstad en 70% van Venezuela van stroom voorziet. Sinds donderdagmiddag zijn 21 van de 23 staten in het hele land zonder elektriciteit.

Volgens een expert van het Russisch Instituut voor Strategische Studies, Igor Pshenichnikov, probeert Washington de verduistering van Venezuela te schilderen alsof absolute chaos heerst in het hele land en alle Venezolaanse economische sectoren, waaronder kritische sectoren zoals stroomvoorziening, zijn geschud de kern door de crisis. Het tv-kanaal van het land, Telesur, meldde dat de VS deze plot van “economische crisis” gebruiken als een ander voorwendsel voor de geplande militaire interventie in het land onder de slogans van “het vestigen van democratie en orde”.

Blijkbaar wilden de meesterbreinen van deze aanval gevoelige, sociale infrastructuurfaciliteiten, met name ziekenhuizen, richten op het verstoren van levensondersteunende apparatuur die een ononderbroken stroomvoorziening vereist. Het belangrijkste doel was om massale publieke ontevredenheid aan te wakkeren. Ondertussen maakten de organisatoren van deze cyberaanval en die in de massamedia die erover handelden een blunder, merkte de expert op. Al deze ‘dramatische’ artikelen en Twitter-berichten over stroomuitval in ziekenhuizen en zelfs de dood van 79 patiënten bleken nepnieuws te zijn, schrijft de krant.De Venezolaanse informatieminister Jorge Rodriguez zei dat de meesterbreinen van deze cyberaanval en hun handlangers in Venezuela geen rekening hielden met het feit dat op initiatief van president Maduro alle ziekenhuizen in het hele land waren uitgerust met reserve-stroomgeneratoren en geen enkel ziekenhuis stroomuitval ondervond en niemand dood gaan. Volgens lokale mediaberichten wordt de stroomvoorziening over het hele land hersteld en heerst “vrede en kalmte in Venezuela”.

Izvestia of TASS maken vervolgens een fout door Mike Pompeo te noemen als ‘vice-president’ van de VS. (Hij is staatssecretaris.)

Dit wil niet zeggen dat de informatie die uit TASS en Izvestia komt verkeerd is, maar het is waarschijnlijk dat het potentieel dat deze situatie heeft om te escaleren naar een belangrijke ruzie tussen de VS en de Russische Federatie een beetje voorzichtigheid heeft gewekt. Het indirecte bewijs lijkt aanwezig te zijn, maar het is eigenlijk buitengewoon moeilijk om echte solide en onafhankelijk verifieerbare informatie te krijgen wanneer er zoveel politiek op het spel staat.

Je kunt alleen maar kijken, bidden en hopen.

Het bericht Forbes: Amerikaanse cyberattack tegen Venezuela elektriciteitsnet zeer goed mogelijk verscheen eerst op Stop de Bankiers.

https://www.stopdebankiers.com/forbes-amerikaanse-cyberattack-tegen-venezuela-elektriciteitsnet-zeer-goed-mogelijk/

Staatsgrepen zijn een schaamteloze operatie (Stop de Bankiers)

Schaamte wordt over het algemeen gedefinieerd als die houding van een persoon of een groep, die handelingen openlijk ontoereikend en zonder huivering uitvoert.

In de internationale politiek is zo’n definitie absoluut consigneerbaar door het gedrag van mensen en regeringen die zonder scherm, op schaamteloze wijze en met gebrek aan respect en respect voor de bevolking van Venezuela en hun regering verantwoordelijk zijn geweest voor het genereren van een situatie van destabilisatie, blokkades, sancties, dreigementen van militaire interventie en zelfs moordpogingen om hun politieke doelstellingen te verwezenlijken. Doeleinden waarvan de draden worden beheerd vanuit Washington en met vertakkingen in Spanje, Colombia en gedetacheerd door regeringen van vergelijkbare landen zoals Chili, Guatemala, Brazilië, Paraguay, Honduras en Argentinië, onder andere.

Een multimiljoen Dollar Golp-bewerking

Een realiteit waar bovendien instellingen voor trieste wanhoop, zoals het geval is bij de Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS), geleid door de Uruguayaanse Luis Almagro, toegewijd zijn aan het bagatelliseren van het werk dat de regionale organisatie moet volbrengen om harmonie te bereiken. tussen onze naties en niet het geluid van oorlogsdrums vergezellen. Een OAS vergezeld door een trouwe schildknaap: de zogenaamde groep van Lima, een groep landen die als zodanig werd gevormd na een bijeenkomst van 14 rechtse regeringen in de stad Lima, hoofdstad van Peru in augustus 2017, vastbesloten om Maduro ten val te brengen . De politieke beweging van deze groep, waarvan de financiële middelen geen grenzen lijken te hebben, is ingediend in een staat van dienstbaarheid aan wat Washington zegt en beveelt. Een groep van Lima die ook in zijn schoot een politieke schizofrenie leeft want terwijl ingrijpen in de interne aangelegenheden van Venezuela, noemt de destabilisatie en coup verklaart “de overgang moet worden geleid door Venezolanen zich, rustig, zonder geweld te gebruiken, samen met het roepen alle leden van de strijdkrachten aan de waarnemend president Juan Guaidó herkennen als hun opperbevelhebber “weerspiegelt ook een schizofrene split die klinisch behandeld moet worden.

Group Lima heeft geen kosten gespaard, rekening houdend met het aantal keren dat ze hebben ontmoet en hebben autoconvocado, naast het hebben als vaste gasten naar de Venezolaanse oppositie wereld, met inbegrip van vorige maand te vervangen door vice-voorzitter, zelfbenoemde president die verantwoordelijk is voor Venezuela John Guaidó, die reist in het presidentiële vliegtuig van Colombia heeft toegang tot een rijke portemonnee die door de Amerikaanse overheid en waarvan de “corps diplomatique” is ingehuurd door de regeringen van de landen waar zij deze tekens als diplomatieke vertegenwoordigers van illegaal één heeft aangewezen fantasieregering. Dit is het geval van mevrouw Gutierrez guarequena in Chili en mevrouw Elisa Trotta, zowel overheidsinstellingen die zich bezighouden met Sebastian Pinera en Mauricio Macri, respectievelijk.

De brutaliteit in termen van het hebben van ongelimiteerde middelen voor lastigvallen Venezuela uitgedrukt op zaterdag 23 februari jl toen miljardair Richard Branson – eigenaar van het bedrijf Virgin – georganiseerd in samenwerking met de medeplichtigheid van de regering van de Colombiaanse ver – rechts onder leiding van Ivan Duque en de goedkeuring van Trump administratie, de Music festival genaamd “Venezuela live Aid”. Gevel van een politieke operatie, die voor een bedrag van $ 70 miljoen was bedoeld om het juiste kader voor een coup te creëren, een staatsgreep, die werd aangedreven door een oproep te stijgen en opruiing van de Bolivariaanse strijdkrachten. Het doel, zei Branson was om tientallen miljoenen dollars te verhogen door middel van donaties en stuur ze naar Venezuela,  maar dat is niet duidelijk hoe, aldus de BBC.

vermeende vrachtwagens met humanitaire hulp, die dan moet kruisen van Colombia naar Venezuela: aan de doelstellingen van deze media, die gehouden in de buurt van Puente la Tienditas bereiken, alle ingrediënten van de recepten had destabiliseren handleiding. Kunstenaars die in hun muzieknoten schreeuwden om de “vrijheid van Venezuela”. Honderden journalisten met een aangeleerd script, wachtend op het wegvangen van vogels, dat het pandemonium wordt losgelaten, leiden het bloed en de wereld eist een militaire interventie om ‘Venezuela te redden’. Het is zo duidelijk absurditeit en hypocrisie Amerikanen en hun bondgenoten, dezelfde regering die streeft naar een muur zich langs de grens met Mexico, met betrekking tot Venezuela, zijn regering eisen, zonder haar grenzen verder te openen. Sta het betreden van vrachtwagens toe zonder enige controle, rook de juiste soeverein maken die met hem overeenkomt. De bestelling van Washington en zijn acolieten was dat de vrachtwagens ten koste van alles moesten binnenrijden. De destabiliserende instrumenten onder leiding van Guaidó de manager, afgevaardigden verklaard bij verstek Nationale Vergadering geprobeerd, klom in de vrachtwagen, toonden hun beslissing om de wereld en de eerste horde zochten dekking minder blootgesteld plaatsen Zogenaamde martelaarschap deze helden karton?

De “Operation Brazen” is mislukt. De Bolivariaanse strijdkrachten, zowel aan de grens met Brazilië als met Colombia, bleven op hun post. Ze verzetten zich tegen de aanval van paramilitaire elementen en hun vuren vanuit Colombiaans grondgebied. Geteisterd door guarimberos ingehuurd door de oppositie zoals wijdverbreid. Centenera buiten temidden van soldaten die een meest ellendige cijfer overgelopen voor verzet tegen de verwachtingen, Venezolaanse soevereiniteit hield hun vlaggen en hun vastberadenheid “zal er niet doorgaan” en niet doorgegeven. Spaanse zangers, woordvoerders van de Spaanse Repsol en corrupte monarchie: Miguel Bosé, Alejandro Sanz, zoals de Mexicaanse groep Mana, de tolk Maluma vrouwenhater thema’s, onder andere (de meeste van hen gevestigd in Miami) gespeeld, Ze hebben aangeklaagd en vertrokken, maar niet voordat ze zelfgenoegzaam waren met een interventie “van welke aard dan ook”, wat natuurlijk het leger tegen Venezuela niet uitsluit. Deze karakters werden niet gehoord kritiek op de heersende armoede in Colombia, precies daar in de regio waar ze speelden, was er geen sprake van de 266 politieke leiders, vakbonden, inheemse Colombianen, gedood  door de paramilitairen en de Colombiaanse extreemrechts in het jaar 2018. Er werd ook geen melding gemaakt van de Colombiaanse narco-staat.

“Operation Chutzpah” werd bijgewoond door de Zuid-Amerikaanse presidenten, die Ivan Duque van Colombia begeleid, zoals het geval van de voorzitter van de Chileense regime, Sebastian Pinera was, sterk in twijfel getrokken door de Chileense oppositie aanwezig zijn in een duidelijk medeplichtig daad van activiteiten coupplegers. In ieder geval, gezien de politieke carrière van Piñera is niet verwonderlijk dat de intrinsieke steun voor de coup, gezien het feit dat de miljardair Chileense president, was één van de burgerbevolking aanhangers van de militaire dictatuur van Pinochet, die alleen maar lijkt te hebben verlaten bij en de overwinning oppositie op handen was. Feature met de neus voor het bedrijfsleven en de politiek te bewegen vaak deze controversiële zakenman werd de eerste Chileense president. Piñera werd vergezeld door leidende figuren van het Latijns-Amerikaanse antichavisme, zoals de Paraguayaanse president Mario Abdo en de secretaris-generaal van de Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS), Luis Almagro. Maar het werd opgemerkt de afwezigheid van de presidenten van Honduras, Brazilië, Argentinië, meer in staat om de oppositie te ondersteunen, maar niet te laten zien in een show van lage estofa.

Als uitvloeisel van het concert aan de Colombiaanse kant de kers op de taart was te zien hoe de oppositie tegen Venezuela legitieme regering zou voeren wat ze “humanitaire hulp” bellen zonder ontaardt een dergelijke actie in een confrontatie die dode links en gewonden dienen voor de troost van internationale informatie-ketens, die voornamelijk gestationeerd op de Colombiaanse kant wilde zijn favoriete getuige van een bloedbad. De trucks bewogen langs de brug en eindigde in brand gestoken twee van hen, jongeren aangeworven door aanhangers van Guaidó aan de Colombiaanse kant, niet in staat om een ​​millimeter in te voeren op Venezolaanse bodem. De Venezolaanse oppositie afgevaardigden impotentie was duidelijk, er was geen mogelijkheid tot wijziging van de vaste wil van de regering en gaf de confrontatie stadium, dat ook een mislukking, omdat was, Afgezien van enkele aanvallen op militaire posten aan de Venezolaanse grens, is de strijd niet verder gegaan dan die in onze landen. Traangasbommen, geschreeuw, medische aandacht voor gassen en einde film. Muzikanten voor Miami die het concert bijwonen en proberen terug te keren naar Venezuela op het moment dat de volwassen president de relatie met Colombia verklaarde. Impotentie van de Venezolaanse extreemrechtse, hysterische verklaringen van de Trump-regering, die meer sancties belooft, meer blokkade en het gebruik van militair geweld niet uitsluit. Bijwonen van het concert probeert terug te keren naar Venezuela op het moment dat de volwassen president de relatie met Colombia verklaarde. Impotentie van de Venezolaanse extreemrechtse, hysterische verklaringen van de Trump-regering, die meer sancties belooft, meer blokkade en het gebruik van militair geweld niet uitsluit. Bijwonen van het concert probeert terug te keren naar Venezuela op het moment dat de volwassen president de relatie met Colombia verklaarde. Impotentie van de Venezolaanse extreemrechtse, hysterische verklaringen van de Trump-regering, die meer sancties belooft, meer blokkade en het gebruik van militair geweld niet uitsluit.

President Piñera, ondertussen, met de staart tussen zijn benen moest terugkeren naar Chili om de problemen aan te pakken die dit Zuid-Amerikaanse land teisteren en die niet worden opgelost door destabiliserende zusterlanden. De lage economische groei is niet de schuld van Venezuela. De crisis in het gezondheidssysteem, bosbranden, overstromingen en andere natuurverschijnselen moeten worden aangepakt en opgelost, evenals de corruptie van de gewapende lichamen die een voormalig opperbevelhebber van het leger heeft vervolgd voor herhaalde overvallen. Chili en zijn politieke kaste, waren meestal permanent tegen Chavez. Voormalig president Ricardo Lagos was de eerste die Pedro Carmona “El Breve” erkende toen zij in 2002 de staatsgreep tegen Chávez gaven. De Chileense christen-democratie, een deel van de Chileense socialistische partij en de troepen van rechts hebben deel uitgemaakt van de steun aan de Venezolaanse staatsgreep. Zoals ook het brede brede front over het hoofd is gezien, doorkruist door tegenstellingen die het op de achtergrond hebben in het nationale politieke kader.

Verenigde Staten, die dagelijks destabiliserende acties intensiveert tegen Venezuela, heeft meer sancties tegen het Zuid-Amerikaanse land aangekondigd. Beroemde Amerikaanse havik Elliott Abrams, door Trump als speciale gezant van het Witte Huis om Venezuela benoemd, zei dat zijn land extra sancties op te leggen tegen het Venezolaanse volk tussen deze en volgende week als hefboom tegen de regering van president Nicolas Maduro. Dit nieuws komt in het kader van de wensen van Washington dat de Veiligheidsraad van de VN een resolutie aan Venezuela om de invoer van wat Washington en de oppositie die sponsort genaamd “humanitaire hulp” mag vaststellen en dat de overheid Maduro scores meer treffend, als een Trojaans paard.

Guaidó en de martyrologie

Abrams, voor de media, zei op dinsdag 27 februari dat “De Verenigde Staten maken geen voorbereidingen voor een militaire interventie in Venezuela, maar alle alternatieven zijn mogelijk in termen van het veranderen van de regering van het Zuid-Amerikaanse land. President Trump heeft gezegd dat alle opties op tafel “, dat in reactie op het nieuws afkomstig van Moskou met de secretaris van de Russische Veiligheidsraad Nikolai Patrushev, die zei dat de Amerikaanse hij zet zijn speciale troepen in Puerto Rico in als onderdeel van de bewegingen die bestemd zijn om de omverwerping van Maduro te provoceren. De Veiligheidsraad kwam deze dagen bijeen en toonde de bestaande verdeeldheid rond de Venezolaanse situatie. Verenigde Staten en zijn aanhangers ter ondersteuning van de vervangende plaatsvervangende en zelfbenoemde president die de leiding heeft over Juan Guaidó. China, Rusland, Iran, India,

De Venezolaanse minister van Buitenlandse Zaken Jorge Arreaza van Venezuela heeft de politiek van destabilisatie tegen Cuba, permanente aanvallen, de blokkade, sancties en gedrag dat duizenden miljoenen dollars heeft betekend in verliezen ten opzichte van het Venezolaanse volk veroordeeld. Arreaza betoogde met kracht dat het internationale recht moet worden gerespecteerd. Van zijn kant verzekerde de vertegenwoordiger van Rusland voor de Veiligheidsraad van de VN, Vasili Nebenzia “Vandaag moeten we de situatie in Venezuela, maar de situatie rond Venezuela te bespreken, en waarschuwde dat” in Latijns-Amerika is er een bedrieger, die beweert dat hij president van een land en een paar minuten later werd erkend door de Verenigde Staten en sommige Europese landen is geweest en Latijns-Amerikaanse landen die eerst twijfelden en vervolgens dit individu als president erkenden. ” Nebenzia zei dat “geen enkele advocaat die respecteert deze schending van de wet zou ondersteunen, deze spot.”

Operatie Chutzpah was een complete mislukking, maar dit mag niet voorbijgaan aan de Venezolaanse overheid moet waakzamer dan ooit in haar grenzen zijn, het stimuleren van diplomatieke strijd, politiek, communicatie. Meld de diefstal die wordt ingediend door de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Spanje die de tegoeden die eigendom zijn van het Venezolaanse volk hebben bevroren. We zijn getuige van een schending van het internationaal recht door de Verenigde Staten en hun partners, zijn we getuige van een staatsgreep die is mislukt omdat de Venezolaanse mensen niet accepteren dat ze de mariniers of huurlingen die betrokken zijn bij de binnenlandse aangelegenheden van hun land. We zijn getuige van een heldhaftige Venezolaanse volk verzetten tegen de aanvallen van zijn buurman, geleverd in lichaam en ziel aan de wensen van Washington.

De regering van Venezuela moet voorzichtig handelen, de schaduw achter het proces van destabilisatie van haar regering is krachtig. De belangen voor de Venezolaanse rijkdommen hebben hun vleugels uitgeslagen en willen niet stoppen. Verenigde Staten en hun Europese partners, Colombia, Brazilië willen een deel van hun aandeel in het doel van het fragmenteren van Venezuela en stelen zijn olie, coltan, goud, toegang krijgen tot hun belangrijke geostrategische ligging, de aanwezigheid van de Russische en Chinese investeringen te voorkomen, laat zoals de Verenigde Staten altijd al hebben gewild. Een achtertuin. En in dat noorden is Juan Guaidó gewoon een ander stuk, een onbelangrijke, wegwerpbare pop.

En zo overbodig is dat het een situatie kan genereren die de moord op deze plaatsvervanger mogelijk maakt, die per definitie van Washington en zijn vrienden op de voorgrond kwam en zichzelf verkondigde als president die de leiding had. Het is geen toeval dat deze laatste week informatie en  interviews gegeven door de zelf – uitgeroepen Guaidó signen de vraag over een mogelijke aanval. Guaidó is voor eenmalig gebruik en dit Signa het gevaar dat fysiek kan worden verwijderd, in een false flag operatie bedoeld om de Venezolaanse regering, president Maduro of Chavista groepen beschuldigen. Zijn clandestiene reizen tussen Colombia en Venezuela, zijn reizen naar het buitenland, ondanks het verbod, kunnen het precieze kader van zijn vernietiging genereren, omdat het huilen en de emotie vaak de reden en de diepe analyse vertroebelen. Voor Washington en de krachten achter de coup tegen Venezuela, alles mag en martyrology kan Guaidó naam leiden.

Het bericht Staatsgrepen zijn een schaamteloze operatie verscheen eerst op Stop de Bankiers.

https://www.stopdebankiers.com/staatsgrepen-zijn-een-schaamteloze-operatie/

Staken voor het klimaat: de jeugd toont de weg (Stop de Bankiers)

Overal in de wereld komen tienduizenden jongeren spontaan in actie als antwoord op de prachtige oproep die tijdens de COP24 gelanceerd werd door de jonge Zweedse scholier Greta Thunberg (16 jaar).

“Waarom naar school gaan als morgen onze wereld vernietigd is?”, vragen de jongeren zich af. Ze overdrijven niet, de toestand is inderdaad zeer ernstig. Sinds 1800 nam de gemiddelde temperatuur van de aarde met slechts een graad toe, en het resultaat is al verontrustend: hittegolven, koudegolven, droogtes, meer hevige regenval, smelten van de ijskappen, meer gewelddadige cyclonen, gigantische bosbranden,…

Bij twee graden opwarming zullen de gevolgen catastrofaal zijn. In dat geval riskeren we immers een sneeuwbaleffect in de opwarming. De aarde wordt dan een ‘broeikasplaneet’, de temperatuur kan dan zeer snel met 4°C stijgen. Hele regio’s zouden onbewoonbaar worden, honderden miljoenen zouden moeten vluchten. De biodiversiteit zou ineenstorten en het niveau van de oceanen zou op termijn met drie tot vier meter stijgen. Het wordt geen catastrofe, maar een cataclysme!

We moeten er alles aan doen om de stijging van de opwarming met 1,5°C zoals ze tijdens de COP21 van Parijs werd beslist, niet te overschrijden. Maar de regeringen doen het niet. Steeds meer wereldleiders ontkennen de realiteit, zoals Trump en de Braziliaanse fascist Bolsonaro. Op 2 december 2018 feliciteerde de Belgische regering de 75.000 manifestanten voor het klimaat, de dag erna weigerde ze de twee Europese richtlijnen voor het klimaat te ondersteunen!

Het kapitaal vernietigt onze levens en de planeet

De wetenschappers luiden al meer dan 25 jaar de alarmbel. Waarom blijft de uitstoot van broeikasgassen dan toenemen? Waarom doen de regeringen bijna niets? Omdat ze ten dienste staan van het kapitalisme, een systeem dat als enige doel de jacht op winst heeft. Om winst te maken is onophoudelijke groei nodig en die groei is historisch gebaseerd op energie voortgebracht door fossiele brandstoffen (aardolie, steenkool en aardgas).

Hernieuwbare energie? Vandaag wordt die geproduceerd voor de winst, niet voor het milieu. Als we minder zouden produceren en meer zouden delen, zouden ze voldoende zijn om de echte noden van de mensheid te dekken.

De multinationale bedrijven weigeren hun voorraden fossiele brandstof en hun installaties los te laten, de banken weigeren hun kapitalen los te laten die in deze voorraden en installaties geinvesteerd werden. Het patronaat van alle sectoren heeft maar een ding in het hoofd: steeds meer de arbeidskracht en de natuur uitbuiten om steeds meer te produceren en meer winst te maken dan de concurrentie. Dit productivistisch systeem vernietigt zowel onze levens als de natuur.

We staan op de rand van de afgrond

Vandaag staan we op de rand van de afgrond. Om 1 kans op 2 te hebben om de 1,5°C opwarming niet te overschrijden, moet de wereldwijde netto-uitstoot van CO2 verminderen met 58% tussen 2020 en 2030. Vervolgens moet de uitstoot tot 0 worden teruggebracht in 2050, waarna we ervoor moeten zorgen dat de Aarde meer CO2 absorbeert dan ze uitstoot.

Anders moeten we ons ofwel neerleggen bij de broeikasplaneet, ofwel een beroep doen op technologie om kunstmatig de koolstof aan de atmosfeer te onttrekken (‘negatieve uitstoot’) of een deel van de zonnewarmte opnieuw de ruimte insturen (geo-engineering). Opgelet: er is geen enkele garantie dat die leerling-tovenaar-technologie werkt. We zouden ze onmiddellijk op ware grote moeten uittesten, op de Aarde en al wat er op leeft…

Tegenover een dodelijke dreiging is een overlevingsinstinct absoluut legitiem. De scholieren hebben dus duizend keer gelijk om in staking te gaan. Laat ons niet met gekruiste armen toekijken. Ze verdienen al onze steun tegenover de aanvallen van rechtse, pro-Trump figuren en tegenover pogingen tot recuperatie, van waar ze ook komen. Laat ons vooral hun voorbeeld volgen!

De sociale kwestie en het milieu: één strijd!

De belangrijkste slachtoffers van de opwarming van de aarde zijn de mensen die het kapitalisme elke dag aanvalt: de werkende mensen, de boeren, de kinderen, de vrouwen, de gepensioneerden, de zieken en de migranten.

De rijken denken dat ze altijd wel een uitweg vinden. Om hun privileges te redden en onze verworvenheden te vernietigen, worden ze aangetrokken tot de racistische. seksistische en klimaat-negationistische extreme rechterzijde. Het is duidelijk dat het sociale en het ecologische twee kanten zijn van een zelfde grote democratische strijd.

De arbeidersbeweging moet er haar plaats in in nemen. Van de gele vestjes tot de jeugd is het hoog tijd om de strijdbewegingen en de eisen te laten samen vloeien. Vandaag zijn onze jongeren op straat en in staking om hun recht op bestaan op deze planeet te verdedigen. En wij, volwassenen, wat doen wij? We moeten achter hen staan. Dat is onze plicht en onze verantwoordelijkheid!

Laat ons in actie komen. Laat ons staken, wij ook. Niet een staking voor de show, maar een actieve staking. Laat ons debatteren over alle onrechtvaardigheid, alle afbraak van ons leefmilieu en onze sociale verworvenheden en over de manieren om ze een halt toe te roepen.

Voor een ecosocialistisch noodplan

De klimaatramp verhinderen, vereist een kolossale inspanning. Het kan enkel lukken als we het sociale en het ecologische combineren, op een democratische en sociaal rechtvaardige manier. Hierbij een aanzet tot een ecosocialistisch noodplan in tien punten:

  1. Afschaffing van nutteloze en schadelijke productie (te beginnen met die van wapens!) en van overbodig transport van goederen. Maximaal lokaal maken van productie, strijd tegen het gepland snel verslijten van goederen.
  2. Creatie van openbare bedrijven voor isolatie en renovatie van gebouwen (zonder meerkost voor de inwoners).
  3. Weg met Koning Auto, massale investeringen in gratis en goed openbaar vervoer. Rationering van de vliegtuigreizen.
  4. Laat de fossiele brandstoffen in de bodem. Onteigening en socialiserinng van de energiesector en de financiele sector. Plan de snelle overgang naar een economie die 100% draait op hernieuwbare energie. Kernenergie is geen veilig alternatief: sluiting van de kerncentrales.
  5. Herverdeling van de rijkdommen, gelijkheid voor de belastingen. Progressieve belastingen op de globale inkomsten. Herfinanciering van de openbare diensten, het onderwijs en de gezondheidssector.
  6. Respecteer klimaatrechtvaardigheid. Geef het Zuiden de technologie en de noodzakelijke financiele middelen voor een leefbare ontwikkeling voor iedereen.
  7. Breek met de agrobusiness. Uitbouw van een ecologische landbouw die het nodige doet om een maximum aan koolstof in de bodem vast te houden.
  8. Arbeidsduurvermindering en – herverdeling zonder loonverlies. Reconversie in andere activiteiten van werknemers uit sectoren die moeten worden afgeschaft (met behoud van loon en sociale verworvenheden).
  9. Breek met het ‘alles voor de markt’: gratis onderwijs, vervoer en gezondheidszorg. Gratis water en elektriciteit voor de basisbehoeften, snel progressieve tarieven boven dit niveau.
  10. ‘Zorg dragen’, transparantie en verantwoordelijkheid. Versterk en vermaatschappelijk de zorg voor personen en ecosystemen. Gelijke politieke en sociale rechten voor iedereen. Recht op controle en burgerinitiatieven. Herroepbaarheid en herverkiesbaarheid van verkozenen.

Niets utopisch aan

Utopisch? Tussen 1940 en 1944 voerde de regering van de VS een noodplan door. De militaire productie steeg van 4% tot 40% van het BNP. Allerlei beperkingen werden opgelegd. Wat toen kon om het nazisme te verslaan en om de wereldwijde suprematie van de Amerikaanse multinationals te verzekeren, kan ook gebeuren om het klimaat te redden met respect voor sociale rechtvaardigheid. Dat is een kwestie van politieke wil. Aan ons om het door onze gezamenlijke strijd af te dwingen.

Het bericht Staken voor het klimaat: de jeugd toont de weg verscheen eerst op Stop de Bankiers.

https://www.stopdebankiers.com/staken-voor-het-klimaat-de-jeugd-toont-de-weg/