Australië roept de G7-landen op om de wereldwijde handelsregels te herzien om zo te voorkomen dat machtige landen economische dwang gebruiken. Dat heeft de Australische premier Scott Morrison gezegd tegen de Australische denktank Perth USAsia Center, voorafgaand aan de G7-top in Groot-Brittannië.Australië, dat geen deel uitmaakt van de G7, is wel uitgenodigd om mee te doen aan de zogeheten G7 Plus-besprekingen. De oproep van Morrison heeft alles te maken met de handelsoorlog tussen Australië en zijn grootste handelspartner China.Peking heeft de afgelopen maanden strenge economische sancties opgelegd aan een reeks Australische producten, waaronder importheffingen op verschillende landbouwsectoren, kolen, wijn en toerisme. Canberra denkt dat de maatregelen een reactie zijn op Australische stappen die zijn gezet om de invloed van Peking te beperken.OnderzoekAustralië heeft Chinese investeringen in bepaalde gebieden afgewezen en publiekelijk opgeroepen tot een onderzoek naar de oorsprong van het coronavirus. Het land heeft ook de Wereldhandelsorganisatie WTO gevraagd actie te ondernemen tegen Chinese heffingen op de invoer van gerst. Morrison wil de G7-top ook gebruiken om de aandacht te vestigen op het moderniseren van de regels van de Wereldhandelsorganisatie.Op de top zal klimaatverandering naar verwachting hoog op de agenda staan. Morrison lijkt ook weerstand te willen bieden aan de internationale druk om Australië te verplichten tegen 2050 CO2-neutraal te worden. Australië is een van de grootste producenten ter wereld van kolen en aardgas. Ook heeft het land de afgelopen jaren te maken gehad met extreme droogtes, overstromingen en bosbranden die volgens wetenschappers verergeren door de klimaatverandering...
https://www.nd.nl/nieuws/varia/1041075/australie-roept-g7-op-machtige-landen-in-toom-te-houden-Oververhitte houtmarkt is een risico op zich (Elsevier)
Houtprijzen zijn in enkele maanden tijd verdubbeld tot recordhoogtes. In de sector komen alle knelpunten van de coronacrisis samen, schrijft Marijn Jongsma, en dat tegen de achtergrond van een structureel stijgende vraag.
‘De’ houtprijs bestaat niet echt: het hangt af van soort en kwaliteit. Maar alle grafieken laten na het dieptepunt in de eerste helft van 2020 een sterk stijgende lijn zien. Bij houthandelaar PontMeyer spreken ze van het corona-effect.
Consumenten waren tijdens de lockdowns aan huis gekluisterd en hadden tijd en geld over. Met als resultaat een run op houten tuinmeubilair, schuttingen en pergola’s. Maar ook dakkapellen en uitbouwtjes zorgen voor extra vraag.
Marijn Jongsma (1969) is economisch redacteur bij EW. Hij blogt wekelijks over financieel- en macro-economische onderwerpen.
Concurrentie met hout als transportmiddel
Hout speelt daarnaast een grote rol in de (internationale) handel. Veel producten worden op houden pallets vervoerd, zodat ze eenvoudig met een vorkheftruck uit een vrachtwagen kunnen worden gehaald. De concurrentie met hout voor de bouw is hevig, zegt de EPV, de branchevereniging voor de Nederlandse emballage- en palletindustrie.
Daar constateren ze dat de bouwsector in de Verenigde Staten (waar relatief veel houten huizen worden gebouwd) inmiddels veel Europees hout opslokt, en daarmee ook een concurrent is geworden voor de palletindustrie.
Lange tijd was dat niet het geval: bouwers hebben een ander deel van de boomstam nodig dan de producenten van pallets. Maar de EPV wijst op een nieuwe techniek, waarmee kleinere houtdelen aan elkaar worden gelijmd tot platen waarmee prefab wanden en vloeren voor huizen kunnen worden gemaakt. Deze platen zijn ook voor Europese bosbouwers en houtzagerijen een lucratieve afzetmarkt. De vraag naar Europees hout kreeg al eerder een zetje door het handelsbeleid van de vorige Amerikaanse president, Donald Trump, die forse importtarieven op Canadees hout invoerde.
Meer vraag, en een aanbod dat achterblijft
Door innovatie (en, ironisch genoeg, een lokale handelsoorlog) wordt de houtmarkt dus nog internationaler, waardoor de schaarste overal voelbaar wordt. De toegenomen vraag valt samen met een beperkt aanbod. Nog steeds kampt de sector met de naweeën van de kredietcrisis, die begon met de crash van de Amerikaanse huizenmarkt. Vorig jaar verlaagden grote zagerijen juist hun capaciteit, omdat ze rekenden op een zware daling van de vraag door de coronacrisis – maar het omgekeerde gebeurde.
Nederland betrekt hout voor de bouw voor het grootste deel uit Scandinavië, de Baltische staten en Rusland. Volgens de Vereniging Van Nederlandse Houthandelaren (VVNH) is de krapte tijdelijk: er groeit in de Europese bossen meer bij dan er wordt geoogst. De bottleneck zit bij transport en verwerking. Het ‘opschalen’ daarvan is echter niet zo eenvoudig: de bouw van een nieuwe houtfabriek duurt al snel twee tot drie jaar.
https://cdn.prod.elseone.nl/uploads/2021/06/ANP-404656232-720x551.jpg
Lees ook van Marijn Jongsma: Invest-NL, de winkel van Wouter Bos, trekt vooralsnog amper klanten
De ‘letterzetter’ zorgde eerder nog voor overaanbod
De omslag in de bedrijfstak is spectaculair. In 2019 daalden de houtprijzen juist sterk door een keverplaag. De ‘letterzetter’ boort gangen in de schors, waardoor aangetaste bomen uiteindelijk afsterven. Om deze plaag de kop in te drukken, moesten op grote schaal bomen worden gekapt, waardoor er tijdelijk een enorm overaanbod van hout was.
Bosbranden en orkanen hebben vaak hetzelfde prijsdrukkende effect, signaleren ze bij PontMeyer. Omgewaaide bomen gaan naar de zagerij, evenals bomen die worden gekapt om verdere verspreiding van bosbranden te voorkomen. Op langere termijn leiden deze ingrepen juist tot minder aanbod. Herbeplanting kost tijd, en bomen doen er tientallen jaren over om productierijp te zijn.
Hout als icoon van duurzaamheid: pas op voor misbruik
De oorzaak van bovenstaande natuurfenomenen wordt gezocht in de opwarming van de aarde. Grootschalige herbebossing geldt als een van de manieren om broeikasgassen op te slaan en zo de opwarming af te remmen. Hout als grondstof staat daardoor ‘in een positief daglicht’, signaleren ze bij PontMeyer, en op die mogelijk structurele vraagtoename was de productieketen niet voorbereid.
Dat roept weer andere vragen op. Hoe groter de schaarste en hoe hoger de prijzen, hoe groter de kans op (door corruptie mogelijk gemaakte) illegale houtkap aan de randen van Europa en daarbuiten. Hout is in principe een duurzaam product, maar een op hol geslagen vraag leidt onherroepelijk tot misstanden. Laten we daarom alternatieve materialen, ook kunststoffen, niet te snel in de ban doen.
The post Oververhitte houtmarkt is een risico op zich appeared first on EWmagazine.nl.
https://www.ewmagazine.nl/economie/opinie/2021/06/oververhitte-houtmarkt-is-een-risico-op-zich-828199/Karlijn reist in deze hectische tijden door de VS: ‘Dit land staat op het punt over te koken’ (VIVA)
Karlijn van Houwelingen (32) is correspondent van het AD en zeven regionale kranten in de Verenigde Staten. Bijna dagelijks brengt ze nieuws en achtergronden vanuit een politiek verscheurd land in hectische tijden. ,,Ik heb altijd de lezer in mijn achterhoofd: wat zou die willen en moeten weten van wat zich hier afspeelt?”
In samenwerking met het AD
Is er nog hoop in Amerika? Correspondent Karlijn van Houwelingen reist in aanloop naar de verkiezingen dwars door het land, naar tien plaatsen die Hope heten. Vandaag deel 1: Hope, Maine. ‘Dit land staat op het punt over te koken.’
Rampzomer
Amerika smacht naar troostvoedsel. Barbecuevlees, kaasmacaroni – het vliegt de keuken van chef Andrew Bridge uit. Dat komt, denkt hij, omdat zo’n bord langzaam gerookte runderborst je in crisistijd het idee geeft dat alles normaal is. De VS beleefde een rampzomer. En toch, terwijl coronarecords werden gebroken en horecabaas na horecabaas ermee stopte, opende Bridge hier in Maine stoïcijns de deuren van zijn eerste eigen restaurant. Bij Station 118, gevestigd in een oud benzinestation, stond op dag één een rij tot om de hoek. De verwachte omzetcijfers worden naar verluidt continu gebroken. Er zijn al plannen voor meer vestigingen, het liefst langst de hele oostkust van de VS.
,,Ik denk niet zoals een normaal mens. Als de pandemie erger wordt, maak ik me wel zorgen als het zover is’’, zegt Bridge als hij de rookoven vol varkensvlees en kippendijen even met rust kan laten. Volhouden, en je vooral niet druk maken om dingen waar je geen controle over hebt – zo kun je in het gehavende Amerika van vandaag nog steeds vooruit komen, daar is hij van overtuigd.
,,Misschien heb ik het mis, al heb ik flink wat gereisd. Ik denk dat dit een van de beste landen in de wereld is. Er is een overvloed aan kansen, enorme diversiteit aan mensen, diversiteit aan ruimte – je vindt hier elk klimaat, van besneeuwde bergen tot regenwoud en woestijn. En het ligt eigenlijk allemaal voor het grijpen, als je bereid bent hard te werken, vastberaden bent, en niet luistert naar wat andere mensen zeggen.’’
Andrew Bridge (42) woont in Hope, een dorpje in kuststaat Maine. Het is mijn eerste halte op een wekenlange reis door 23 staten die ik Project Hope heb genoemd. De afgelopen maanden schreef ik zoveel deprimerende verhalen over de VS dat ik, met de verkiezingen op komst, wil weten of de Amerikanen er net zo zwaarmoedig van zijn geworden als ik. Bovendien, de eerste branden in het westen kondigen wéér een apocalyptisch bosbrandenseizoen aan, de democratie en rechtsstaat staan onder grote druk. De VS werd al geregeerd door het grote geld, de regering Trump is nu bezig van de overheid een veredelde dependance van zijn vastgoedbedrijf te maken.
Humeur
Hoe is het humeur van de Amerikanen, nu de pandemie maar slachtoffers blijft maken en het virusleed gepaard gaat met armoede? Wat doet het met ze, de tv die brandende winkelpanden en plunderaars toont? Hebben ze nog hoop voor de toekomst van de VS? Het was altijd zo’n optimistisch land, waar het enthousiasme niet op kon. Als het je ergens niet zinde, of je had jammerlijk gefaald, dan pakte je gewoon je spullen en trok je westwaarts, nieuwe kansen achterna. Klopt dat beeld nog? Het antwoord op de vragen zoek ik in tien steden en dorpen met de goedgemutste naam Hope, symbolen van het optimisme van de eerste bewoners.
Ze liggen overwegend in plattelandsgebieden, plekken waar Donald Trump zijn meest gedreven aanhangers vindt. Ongeveer een derde van de Amerikanen woont buiten steden. Trump heeft zijn presidentschap nadrukkelijk in het teken gezet van hun leefwijze. De grote stad is in zijn retoriek een wetteloos oord vol gevaar en Democraten. Hoe kijken de bewoners van small town USA naar ‘hun’ president, nu zijn regeertermijn eindigt met diepe crisis?
Hoop?
In een van de meest hopeloze weken in de moderne Amerikaanse geschiedenis pak ik mijn spullen. In Kenosha, Wisconsin, vallen twee doden als een gewapende tiener met sympathie voor Trump twee linkse betogers neerschiet. Een paar dagen later doodt een linkse demonstrant in Portland met zijn vuurwapen een rechtse tegenbetoger. Door sommige steden lopen gewapende milities, burgers vechten hun politieke meningsverschillen uit op straat. Het reisschema lijkt even heel futiel. Hoop? Het land valt uit elkaar.
Psychologenvereniging APA meldt dat de ‘collectieve mentale gezondheid’ van het Amerikaanse volk flinke klappen heeft gekregen. Maar liefst acht op de tien Amerikanen ervaart stress vanwege zorgen over de toekomst van het land. Het land waar het altijd groter, beter en meer kon, is pessimistisch geworden. Zelfs New York, baken van onverstoorbaarheid, is vergeven van verhuiswagens. Geschrokken inwoners trekken in de pandemie naar veiliger, minder dichtbevolkte oorden.
Ik sluit me met fotograaf Sergio Avellaneda tijdelijk bij die uittocht aan als we naar de schilderachtige kuststaat Maine rijden. We volgen de rotsachtige kustlijn naar het noorden, langs vuurtorentjes en vissersdorpjes die onzichtbaar blijven vanaf de hoofdsnelweg naar de Canadese grens. Zodra we de afslag richting Hope nemen verschijnen Trump-vlaggen en Trump-bordjes in de berm, soms in een visuele strijd met de Biden-bordjes van de buren. De Trumpisten winnen. In de bossen rond Hope is op een enkele boom een bordje gespijkerd waarop iemand met onvaste hand ‘Black Lives Matter’ heeft geschilderd.
Circusolifanten met artritis
Hope is een creatief, ondernemend dorp, zeggen de bewoners. Een van hen bouwt doedelzakpijpen, een ander restaureert antieke brandweerwagens. Een lokale dierenarts besloot een jaar of acht geleden een opvang in te richten voor twee gepensioneerde circusolifanten met artritis, Rosie en Opal. Het werd het einde van dokter Laurita (56). Hij struikelde in het olifantenhok en stikte toen een van de ruim 3000 kilo zware dames op zijn borst stapte. Hope Elephants bestaat niet meer. Er is wel een winkel die al sinds 1832 op dezelfde plek staat. Als je een vintage rode pickuptruck met ‘HOPE’ op de nummerplaat voorbij ziet rijden weet je: daar gaat de brandweercommandant.
,,De mensen hier hebben een sterke band, ongeacht aan welke kant van het politieke spectrum ze staan’’, zegt Heidi Kelley (37), thuisblijfmoeder van twee, en tijdelijk thuisonderwijzer nu de school van haar oudste mondkapjes verplicht en schooltijden heeft ingekort (‘het leek me nogal overweldigend, voor een 5-jarige’). De inwoners houden hun nauwe band graag in stand, dus politiek is niet toegestaan in de dorpsgroep op Facebook.
De overbuurman van Heidi Kelley kwam beleefd vragen wat ze ervan dacht, toen hij een Trump-bordje in de berm had gezet. Hij woont hier net en wilde niet dat het scheve gezichten zou geven. ,,Ik voel me soms een soort vredesstichter’’, vertelt Heidi. ,,Mijn familie is heel conservatief, en ik heb veel vrienden aan de andere kant van het politieke spectrum.”
Bijbelse waarden
De buurman hoefde zich overigens geen zorgen te maken. Ze stemde zelf in 2016 ook op Trump, en is van plan dat in november weer te doen. Niet dat ze nou zo’n fan is van de persoon Donald Trump, maar ze ziet in hem de man die Bijbelse waarden leidend maakt, door bijvoorbeeld pogingen om abortus in te perken te steunen. Haar geloof is belangrijk. Het bestrijden van buitensporig politiegeweld tegen zwarte landgenoten ook, vindt ze. ,,Maar ik wil niet zomaar ergens in meegaan om sociale status te verkrijgen. Als ik dingen op sociale media zou zetten, of een bord zou ophangen, vind ik dat het ook waar en duidelijk moet zijn in mijn leven.’’
Op de muur van de tweehonderd jaar oude schuur naast haar huis heeft Heidi Kelley een paar jaar geleden wel met kerstlichtjes het woord ‘hope’ gevormd. Omdat ze in Hope woont, en omdat het hier over een paar weken om vier ’s middags al donker is. Dan kunnen voorbijgangers wel een beetje hoop en licht gebruiken. In het dunbevolkte noorden van de VS moet je het samen zien te rooien.
Standvastig
,,De mensen in Maine, wat hun politieke voorkeur ook is, zijn wat realistischer’’, zegt chef Andrew Bridge. ,,Over een paar maanden wordt het hier koud en donker en heel stil. We zijn mentaal en emotioneel standvastig, dat maakt het mogelijk om het hier vol te houden.’’
We ontmoeten hem om zes uur ’s ochtends, als hij luistert naar De Goelag Archipel, een audioboek over Sovjet-strafkampen, terwijl hij varkensschouders marineert. Later op de dag heeft hij geen tijd. Aan het eind van de middag gaat hij naar bed, om rond twee uur ’s nachts op te staan zodat zijn klanten voor de lunch vers gerookt vlees van lokale boeren kunnen bestellen.
De inwoners van Maine zijn lokaal geteeld voedsel meer gaan waarderen, nu veel grenzen dicht zijn en de bevoorrading van grote supermarktketens lang te wensen over liet, merkt Ron Howard (66). Hij heeft de leiding op de bosbessenboerderij van de familie Brodis, die hier al zes generaties wilde bessen oogst. Wilde bosbessen zijn zoeter, gezonder en gevarieerder dan geteelde neefjes. Om de struiken te onderhouden gebruikt Howard technieken die de oorspronkelijke bewoners van Noord-Amerika duizenden jaren geleden ontwikkelden.
Zijn schoonmoeder verhandelt elke zomer vers geoogste bessen vanuit haar huis. Maar nu een nieuw virus door het land waart leek dat geen goed idee, zoveel bezoekers over de vloer, en plukkers die in oma’s badkamer naar de wc gaan. Zo kwam het dat ook de familie Brodis juist in dit crisisjaar grote stappen heeft gezet. Vooraan op de heuvel waar de bessen groeien staat een gloednieuw winkel- en sorteerpand.
Directe verkoop aan de bewoners van Hope en omgeving moet de bessenboerderij overeind houden nu restaurants veel minder bessentoetjes verkopen. Handelaren betaalden al steeds minder voor wilde bosbessen. Ze importeren gecultiveerde bessen uit China of Mexico. ,,Veel wilde bosbessenboeren zijn ermee gestopt’’, vertelt Howard. ,,Ze kunnen maar krap een maand per jaar bessen oogsten, terwijl de bessenimport uit de rest van de wereld het hele jaar doorgaat.’’
Zorgen
Invoertarieven op buitenlandse bessen, dat zou kunnen helpen, in zijn ogen. Trump probeerde met zulke importbelastingen de afgelopen jaren verschillende Amerikaanse industrieën een steuntje in de rug te geven, tot schrik van veel voorvechters van vrijhandel. De president heeft hard gewerkt om Amerikaanse bedrijven te steunen, vindt Howard.
,,Maar we zijn hier in Maine juist de mogelijkheid om naar China te exporteren kwijtgeraakt, omdat er in de handelsoorlog gewoon minder schepen die kant op gaan. Dat raakt ons. Ik zou ongeveer dezelfde dingen gedaan willen zien, maar dan op een meer ordelijke manier, in plaats van zo’n klap met de hamer.’’ Daarom denkt hij toch voor Biden te stemmen. ,,Ik denk gewoon dat het riskant is, Trump als president. Hij zegt de verkeerde dingen op de verkeerde momenten.’’
Ron Howard maakt zich zorgen over zijn kleinkinderen van 13, 10 en 8. Ze missen onderwijs en sociale contacten, omdat ze lang niet naar school zijn geweest vanwege het virus. Toen het net opkwam dacht hij nog dat alle maatregelen een tikje overdreven waren. Dat gevoel is verdwenen sinds hij hoorde over een bruiloft in het zuiden van Maine waar in augustus bijna de helft van de gasten besmet raakte. Het leidde tot zeker 175 infecties en zeven sterfgevallen.
,,Ik verwacht een heel zwaar 2021’’, sombert Howard. Het virus verdwijnt niet zomaar, denkt hij. En meer economische problemen kan de familie Brodis niet gebruiken – als de bevolking van Hope en omgeving minder te besteden heeft worden met de hand geoogste wilde bosbessen al snel van de boodschappenlijstjes geschrapt.
Andrew Bridge maakt zich niet vaak zorgen, maar alle politieke spanningen zitten hem ook dwars. ,,Ik wil gewoon dat mensen met elkaar kunnen opschieten. We zijn op het punt dat mensen neergeschoten worden om hun politieke standpunten, of in elkaar geslagen omdat ze op mannen of vrouwen vallen.’’
Zijn zakenpartner, Troy Crane, laat het woord ‘burgeroorlog’ vallen, als de twee een moment pauze nemen op het terras van hun restaurant. ,,Iedereen staat met zijn vuisten omhoog’’, ziet Bridge. ,,Het land staat op het punt over te koken, mensen zijn waakzaam, gewapend en klaar om te vechten.’’
Het is dat hopeloos bedorven politieke klimaat dat maakt dat barbecuechef Bridge ook in het ogenschijnlijk zo saamhorige, bloeiende Hope vrijwel niemand meer vertelt op wie hij straks stemt. ,,Als ondernemer zou je wel gek zijn’’, zegt hij. De ene klant staat hier in de rij in een Trump-shirt, de volgende met Biden-logo op de borst. Hij wil alleen kwijt dat hij beide kampen ‘krankzinnig’ vindt, en niemand op het stembiljet ziet echt het beste voor heeft met het Amerikaanse volk. ,,Maar zelfs als ik zeg dat ik van allebei een beetje goed vind, kan ik zo een steen door een ruit krijgen.’’
Correspondent Karlijn van Houwelingen reist voor het AD in aanloop naar de verkiezingen dwars door het land, naar tien plaatsen die Hope heten. Tot aan de verkiezingen op 3 november, vind je iedere week haar intrigerende verhalen (ook) op onze website.
Het bericht Karlijn reist in deze hectische tijden door de VS: ‘Dit land staat op het punt over te koken’ verscheen eerst op V!VA - Niets te verbergen.
https://www.viva.nl/reizen/karlijn-reist-in-deze-hectische-tijden-door-de-vs-dit-land-staat-op-het-punt-over-te-koken/Bosbranden, Brexit, en een handelsoorlog tussen de VS en China. Soms lijkt het wel… (tweets radio)
Bosbranden, Brexit, en een handelsoorlog tussen de VS en China. Soms lijkt het wel alsof er alleen maar negatieve dingen gebeuren. @OogopMorgen sluit het jaar af met positief nieuws. Vier deskundigen delen hun favoriete nieuwsmomenten van 2019: nporadio1.nl/achtergrond/20…
https://twitter.com/NPORadio1/status/1212029577733824512ABU: ook in periode 10 blijft het aantal uitzenduren dalen (Recruitment Matters)
https://recruitmentmatters.nl/wp-content/uploads/2019/05/image_thumb-17.png
Vandaag publiceerde de ABU haar cijfers over periode 10. En het beeld blijft onveranderd negatief:
In deze periode daalde het aantal uren met 9% en de omzet daalde met 5% in vergelijking met dezelfde periode vorig jaar. Omdat deze periode evenveel werkbare dagen telde als in dezelfde periode vorig jaar, is er geen correctie toegepast.
En daarmee is de krimp ten opzichte van periode 9 weer iets sterker geworden. In de vorige periode was de krimp licht gedaald naar -8%.Voorlopig houdt periode 5 de dubieuze eer van de recordkrimp van het jaar met –10%.
In onderstaande grafiek is de procentuele toe- of afname over de 13 periodes van de jaren 2017 t/m 2019 weergegeven:
https://recruitmentmatters.nl/wp-content/uploads/2019/10/image_thumb-26.png
ABU: YoY groei/afname (in %) van het volume aan uitzenduren per periode: 2017 t/m 2019. Bron: ABU
We hebben ondertussen 14 periodes van krimp achter de rug; oftewel meer dan een jaar (= 13 periodes). Dat is een langdurige negatieve ontwikkeling die zeer duidelijk in de trendlijn hieronder zichtbaar is.
Om een beeld te krijgen van de langere termijnontwikkeling heb ik de index berekend door voor 2006 elke periode de waarde 100 te geven en vervolgens de verandering in de overeenkomstige periode van de daarop volgende jaren daarmee te verrekenen. Vervolgens is het voortschrijdend gemiddelde over 13 periodes berekend om eventuele seizoensinvloeden (zoveel mogelijk) te elimineren. Dat geeft het volgende beeld:
https://recruitmentmatters.nl/wp-content/uploads/2019/10/image_thumb-27.png
Trendlijn index uitzenduren op basis van ABU periodecijfers, periode 2008 – heden (2006 = 100)
De trendlijn is deze periode door de score van 100 heen gebroken, in negatieve richting wel te verstaan. En dat zou weleens kunnen betekenen dat we ons binnenkort in een recessie bevinden. Ik weet het, het is nog te vroeg om daarover te speculeren maar ik voel aan mijn oude botten dat er een gure wind uit het oosten opsteekt om ons te pijnigen. Een beetje al te bloemrijk misschien maar het idee is wel overgekomen denk ik.
De trendlijn gaat overigens behoorlijk scherp naar beneden. En zoals ik verleden keer al zei: als de uitzendsector niest dan wordt onze economie verkouden.
In de bredere context van de wereldeconomie zijn er natuurlijk voldoende zorgelijke situaties, zoals de steeds verder ontsporende Brexit, de escalerende handelsoorlog tussen de VS en China, een mogelijke recessie in Duitsland, de zich steeds duidelijker aftekenende gevolgen van achterblijvend klimaatbeleid en de nog altijd als een veenbrand voortwoekerende financiële crisis. Je zou er spontaan depressief van worden. En zo ook onze economie, die zomaar in een depressie terecht kan komen, of daar ondertussen al in zit.
Ontwikkelingen per sector
Ook alle sectoren laten wederom een krimp zien, waarbij de sector Administratief met –10% krimpt, de sector Industrie met –9% en de sector Techniek met –10%. Dat zijn forse cijfers waarbij or de trendlijnen dus weer verder gaan dalen.
Ook voor de verschillende sectoren is een index gerealiseerd op de manier zoals hierboven omschreven voor het totaal aan uitzenduren. En dat geeft het volgende beeld voor het voortschrijdend jaargemiddelde binnen de verschillende sectoren:
https://recruitmentmatters.nl/wp-content/uploads/2019/10/image_thumb-28.png
Index uitzenduren op basis van ABU periodecijfers, periode 2008 – heden (2006 = 100), per sector
De trendlijn van de sector Administratief heeft al jaren geleden de toon gezet door in een krimp terecht te komen. Een krimp die vrijwel onafgebroken sinds medio/eind 2016 voortduurt en die zich in de afgelopen periode lijkt te versnellen. De sector Administratief is hard op weg naar een niveau van 80%. Het lijkt me niet een vraag of de trendlijn onder de 80% duikt maar wanneer dat gebeurt. En het zou misschien niet eens vreemd zijn als dat nog in 2019 gaat gebeuren, waarschijnlijk in periode 12 of periode 13. En dat is ook niet zo gek natuurlijk. Want waar de beroepsgroep van administratieve functies steeds verder krimpt is er ook voor uitzenders minder en minder te halen. En het zijn natuurlijk niet robotics en AI die deze kaalslag veroorzaken. Hoewel IT wel een belangrijke rol speelt, maar dan vooral met het inlossen van beloftes die decennia geleden zijn gedaan. Internet en email spelen hierbij ongetwijfeld ook een belangrijke rol. Gaat administratief uitzenden een marginale business worden? Het zou me niets verbazen, hoewel piek en ziek natuurlijk nooit helemaal zal verdwijnen..
De trendlijn van de sector Techniek is na jaren van vrijwel onafgebroken groei alweer geruime tijd aan het dalen. Het lijkt er toch steeds meer op dat het niet een krapte aan uitzendkrachten is maar een afnemende vraag naar tijdelijke capaciteit. En dat is geen goede ontwikkeling voor de uitzenders.Nu zit het niveau nog altijd ver boven het niveau van voor de financiële crisis, maar als de daling van de trendlijn zo snel blijft gaan is het best snel gedaan met die buffer. Geen fijne gedachte.
De sector Industrie behoeft geen enkele aanvullende opmerking op hetgeen over de sector Techniek is gezegd.
https://recruitmentmatters.nl/2019/10/29/abu-ook-in-periode-10-blijft-het-aantal-uitzenduren-dalen/