Donderdag 20 juli
Wat een feest, vrienden. Ik ben erkend Timmermans-watcher (ik muntte zelfs zijn inmiddels door gans Nederland gebruikte koosnaam Frenske) en heb in nauw overleg met het politbureau van GeenStijl meteen besloten om zijn verkiezingscampagne voor de Linkse Walm op de voet te gaan volgen. Mijn bevindingen, analyses en voorspellingen kunt u na het zomerreces van de Tweede Kamer wekelijks lezen in het enige echte Frenske Journaal: vrij en onverveerd, fair & balanced.
De ware Frans Timmermans openbaarde zich aan mij in een ogenschijnlijk luchtige Facebook-posting, op 16 augustus 2014. Hij prees het boek Gevelde Eiken aan, met daarin gesprekken tussen de Franse schrijver/politicus André Malraux en oud-president Charles De Gaulle.
Ik vind het vreselijk wanneer een insipide klerk als Frenske dweept met mijn held Malraux. La condition humaine is verplicht leesvoer voor iedereen en luister naar deze schitterende potkast.
Frenske over Gevelde Eiken:
“Terecht en bijzonder dat Elsevier aandacht besteedt aan de vertaling van dit geweldige boek. Ik las het toen ik in Frankrijk studeerde en nadacht over welk beroep ik zou kiezen. Het gesprek tussen een groot schrijver en een groot staatsman leek mij vooraf interessant als stijlfiguur, maar lezend trof mij toch vooral de kracht van het menselijke retrospectief, de zelfkritiek van De Gaulle, die ik tevoren alleen maar voor grenzenloos arrogant hield. Een uniek boek dat ook 45 jaar na het gesprek de moeite waard is, want de essentie van internationale politieke verhoudingen komt er in terug. De titel verwijst naar het prachtige gedicht dat Victor Hugo schreef bij de dood van Théophile Gautier. In mijn woorden: “Oh, welk een woest lawaai maken de eiken die in de schemering worden geveld voor Hercules’ brandstapel!”
Timmermans die uit de losse pols Victor Hugo vertaalt, zich spiegelt aan twee Franse legendes en bewondering heeft voor zelfkritiek: zo zie ik hem graag. Wat de diplomatieke brille van Timmermans betreft: iedereen is vergeten dat Frenske als MinBuza een Venezolaans drugsbaas en tevens de rechterhand van Hugo Chávez liet ontsnappen van Aruba, doodsbang voor Caracas, dat dreigde met een militaire invasie op ons overzees grondgebied. De DEA en de VS waren woedend. Tot zover Frenske de diplomaat. Zo kennen we Frenske: likken naar boven en trappen naar onderen. Carvajal, bijgenaamd El Pollo, is overigens vorige week door Spanje uitgeleverd aan de VS.
Ik ontmoette Timmermans voor het eerst in het Europees Parlement. Hij was broodmager, kamde zijn laatste haartjes over zijn glimmende schedel en leek in niets op de mastodont die hij nu is. Hij drong zich overal op, en met name aan de entourage van de PvdA-delegatie. Opzichtig slijmen kon hij als de beste, net als schouderklopjes geven, en iedereen stoof weg zodra Frenske in aantocht was. Ik ben hem al snel gaan volgen op zijn Facebook-wandje, en vooral toen hij minister van Buitenlandse Zaken mocht worden, blij als Asha ten Broeke die manager is geworden van een Jamin-filiaal.
Een eigenaardige eigenschap van Frans Timmermans is dat hij alles - maar dan ook alles - naar zichzelf toetrekt, als middelpuntvliedende kracht van Europa. Frans de Super-Europeaan. Het is natuurlijk de sublimering van zijn minderwaardigheidscomplex, maar dat is voer voor psychologen.
De talloze postings over de Tweede Wereldoorlog op zijn FB-wandje eindigden altijd bij Frans Timmermans. Alles draait om hem.
“Vandaag met ons koningspaar op staatsbezoek in Polen. Mijn vader heeft zeer levendige herinneringen aan de bevrijding van Breda door de Poolse 1ste Pantserdivisie van generaal Maczek. Hij was zes en herinnert zich nog de gevechten in de straat en dat de Polen de bretels doorsneden van de Duitse soldaten die zich hadden overgegeven, zodat dezen hun broek moesten ophouden en niet weg konden rennen. Maar vooral herinnert hij zich de bij mijn grootouders ingekwartierde Poolse soldaten, die zo ontzettend verlangden naar de bevrijding van hun vaderland.”
En: “Dit weekend wordt veel aandacht besteed aan Operation Market Garden, precies 70 jaar geleden. Bijna 35 jaar geleden werd ik door mijn toenmalige schoonvader, een Arnhemmer die tijdens de oorlog was geëvacueerd, ingewijd in alle facetten van “A Bridge too Far. Het leidde er onder meer toe dat ik de rol van de Polen ging bewonderen. Vind nog steeds dat misschien wel mijn mooiste actie als kamerlid was om samen met Hans van Baalen te werken aan eerherstel van generaal Sosabowski en zijn moedige mannen. Vandaag wil ik wederom onze Poolse bevrijders eren.”
Ook de kersttoespraak van Beatrix trok Timmermans naar zich toe: “Schitterende kersttoespraak van onze vorstin. Vertrouwen is het cement van de samenleving. Maar je kan het niet opleggen, het moet groeien tussen mensen, tussen verschillende bevolkingsgroepen. Met hernieuwd vertrouwen kan Nederland de toekomst aan. Dus een goede toekomst hebben we als Nederlanders zelf in de hand. Daarom zeg ik: zalig kerstfeest voor u allen en al uw dierbaren!”
Echt stuitend werd het als Timmermans de holocaust er bij sleepte: “Buurvrouw vertelt tussen neus en lippen dat de toenmalige (en eerste) bewoner van ons huis tijdens de oorlog joodse onderduikers in de tuin heeft verstopt. Bij een bombardement is het onderkomen nog bijna geraakt, maar gelukkig hebben de onderduikers de oorlog overleefd. Ben er stil van. Mooi project, om dit eens helemaal uit te zoeken als ik in de toekomst weer vrije tijd heb.”
Vervolgens blijkt dat er zelfs een beroemde joodsche schilder in het huis van Frans Timmermans was ondergedoken. “Opmerkelijk verhaal over de Duitse schilder Rudi Zeller, die in de oorlog ondergedoken zat in het huis waar wij nu wonen. Tussen ’42 en ’48 maakte hij zijn portretten in de kamer waar nu Mare slaapt. Een bijzondere gedachte.”
Timmermans sleept vaders, schoonvaders, buurvrouwen en Beatrix aan de haren er bij om zijn punt te maken: alle wegen leiden naar Frenske. Toen hij verwekt en geboren werd, vonden er naar zijn zeggen zonsverduisteringen plaats in Maastricht. Kortom: Timmermans is de moddervette uitvoering van Harry Mulisch, maar dan zonder diens humor en zonder diens schrijftalent.
Frenske is een slecht, egomaan mens, met een aantal alarmerende kenmerken van een narcistische psychopaat. Dat moge duidelijk zijn. En wie dat niet ziet, heeft stront in de ogen. Enfin, ieder land krijgt de zonnekoning die het verdient.
Vrijdag 21 juli
Ik ben dol op Argentinië, Argentijnen, het Spaans dat ze spreken en op Lunfardo, het bargoens van de hoeren en de zeemannen en de criminelen van Buenos Aires. Het land heeft geweldige schrijvers voortgebracht: Roberto Arlt, Julio Cortázar, Jorge Luis Borges en last but not least Ernesto Sabato. Zijn boek El túnel herlees ik minstens 1 keer per jaar. Meneer Bol: '
Het zal wel volstaan als ik zeg dat ik Juan Pablo Castel ben, de schilder die María Iribarne heeft vermoord.' Hiermee begint het verhaal van de geobsedeerde liefde van een kunstschilder voor de enige vrouw die zijn werk begrijpt. En de enige voor wie hij zijn mensenhaat opzij kan zetten. Castel klampt zich aan hun zielsverwantschap vast en begint te geloven dat hij zijn liefde alleen kan perfectioneren als hij haar weet te reinigen van alle verwijten en beschuldigingen – door haar te doden. Met haar blinde echtgenoot, diens rokkenjagende neef Hunter en de onuitstaanbare Mimí als bizarre getuigen voltrekt zich een onvermijdelijk drama.
De Tunnel inspireerde Albert Camus tot het schrijven van De Vreemdeling.
En The Cure baseerde Killing an Arab weer op dat schitterende boek van Camus.
Standing on a beach
With a gun in my hand
Staring at the sea
Staring at the sand
Staring down the barrel
At the Arab on the ground
See his open mouth
But hear no sound
I’m alive I’m dead
I’m the stranger Killing an Arab
En verder ben ik gek op Roberto Emilio Goyeneche alias El Polaco, Carlos Gardel, Julio Sosa en natuurlijk Mercedes Sosa. En Maradona! En van dit geweldig lied van Rodrigo, La Mano de Dios, gezongen door Pluisje zelf, krijg ik tranen in mijn ogen. What a geezer! En ik reed met Rob Muntz en Willem Davids de Dakar Rally dwars door Argentinië en Chili: 15 delen voor de VPRO!
“Vanwaar deze fascinatie voor die gluiperige, pathetische en vooral hysterische Argentijnen, Don Arturo?” hoor ik de ongeschoolde reaguurders denken. Nou, jelui snappen dat of jelui snappen dat niet, chicos. Ik zat vandaag de serie op Netflix over de Argentijnse bokslegende Carlos Roque Monzón Ledesma te bingen en toen wist ik weer precies waarom ik zo van dat land hou. Er is geen stad ter wereld na New York met zoveel valse nichten en mensen van het Oude Volk, en dat geeft Buenos Aires, in combinatie met de vergane glorie, zijn unieke karakter.
De serie deed me denken aan die bloedstollende film noir: El Secreto de sus Ojos.
Bij het zien van zulke meesterwerkjes krijg ik spontane Fernweh naar Argentinië.
Elf jaar geleden had ik voor een habbekrats bijna een boerderijtje met alpaca’s gehuurd in San Salvador de Jujuy, een prachtig stadje met een geweldig klimaat, helemaal in het noorden van Argentinië, aan de voet van de Andes. Maar het werd dus de Algarve, omdat de familie van mijn toenmalige verloofde Paula eiste dat ze de Nieuwe Wereld inruilde voor het Avondland en daarom woon ik nu in de Algarve.
Snik….
Zaterdag 22 juli
Als ik het NOS journaal en het RTL Unilever Bulletin moet geloven, is Zuid-Portugal veranderd in een hel. De Death Valley van Europa. Eerder dit jaar had de weerman van RTL Unilever Nieuws schokkende beelden laten zien van de Arade-rivier, die uitmondt in een delta bij Portimão, op een uurtje rijden van mijn Villa Vischlugt. De treurbuisweerman, Maurice Middendorp, maakte de bankbintjes wijs dat de rivierbedding droog was komen te liggen door te weinig regen als gevolg van de klimaatcrisis. Mijn makker Erik de Vlieger, die vlak bij de delta woont, reageerde boos en schreef aan de weerclown dat de Arade bij deze monding geen zoetwaterrivier is, maar een zoute stroom die met de getijden meebeweegt. Het oeroude fenomeen van eb en vloed dus. Bovendien, aldus de Vlieger, was de afgelopen winter helemaal niet droog geweest maar juist veel natter dan de winter van het jaar daarvoor.
Als het hoernaille de kijkbuiskindertjes al voor de gek houdt met fopnieuws uit de Algarve, kunt u ervan uitgaan dat klimapocalypseberichten uit verre landen nog meer gefabriceerd zijn dan het fake news over de Algarve. Neem de Vlaamse klimaathystericus Wim Loodst. Die vloog naar Death Valley in de Verenigde Staten en klaagde daar - zwetend en puffend in zijn zwembroek - over de extreme hitte en werd het lachertje van Twitter. Het was 51 graden en dat kwam volgens meneer Loodts door de opwarming der aarde. “Je kan geen 10 minuten buiten staan of je voelt de zon al branden”, vertelde hij aan VTM Nieuws. Maar ho even, meneer, die temperaturen zijn daar normaal en daar dankt ‘the Valley’ haar naam aan.
Mij zullen ze niet zo snel horen klagen over het weer. Ik woonde vier jaar in Asunción, de hoofdstad van Paraguay, en daar was het regelmatig 48 graden in de schaduw. Als het kwik in de winter soms onder de twintig graden daalde, sprak men op het journaal over een koufront en trokken de inheemse indianen truien aan en zetten ze mutsen op.
Er zijn trouwens nog opvallend weinig bosbranden dit jaar, in Portugal. Ik kijk elke dag even naar Fogos.pt, waar alle fikkies tot in de details worden vermeld. Brandweerwagens staan natuurlijk dag en nacht paraat in de kazernes in de Algarve en de spuitgasten lummelen wat en maken gebbetjes met passerende schoolmeisjes. Senhor Bombeiro mag zijn slang overal in hangen, want het beroep staat hier bijna net zo hoog aangeschreven als profvoetballer. Wanneer er een brandweerman is gesneuveld tijdens het blussen, komt zijn begrafenis uitgebreid in het journaal. Verder heeft Portugal geen levende helden, op een handjevol Yolanthe Bacalhau-achtige zeepsterren en Ronalda na. Toen ik hier net woonde, fikte de hele bergketen achter mijn toenmalige hut af. De lucht was zwart, er heerste een Egyptische duisternis. Alles zat onder het roet, op de stranden was het een smeerboel. Het is nu net zo droog als toen en bovendien blaast er een verzengende föhn.
In de Algarve was het de hele afgelopen week tegen de veertig graden - vrij normaal voor de tijd van het jaar - en ik vreesde met grote vreze dat eerdaags Frenske Timmermans langs zou komen om klimaatslachtoffers de hand te schudden in het kader van zijn naderende lijsttrekkerschap van de Linkse Walm. De mollige Ridder der Climapocalypse wijzigde echter op het laatste moment het reisschema van zijn campaign trail en daalde af naar Chaudfontaine in België voor een audiëntie met het handjevol overlevenden van de gruwelijke overstromingen in 2021. Na afloop vloog de privé helikopter van Timmermans (voor de kenner: een Mil Mi-26) nog even door naar het met drie Michelinsterren gedoteerde restaurant Hof van Cleve in Kruisem, waar Frenske een persconferentie gaf voor een troep juichende journalisten uit België en Nederland.
Ik ben in de regel vrij zen, zoals de trouwe lezer van mijn Anus weet, maar vanochtend had ik een totaal onverwachte woede-uitbarsting in de Aldi van Almancil, naast de Apolónia, mijn favoriete kruidenier. Van de zes kassa’s was er slechts eentje geopend, en daar stond een rij van vijftien man voor. Het personeel, een mannetje en vrouwtje of vijf, stond op zijn gemakske pakken suiker te stapelen en de vloer te moppen. Mag er nog een kassa open, brulde ik, welhaast krankzinnig geworden van zoveel inefficiency. Werd iedereen woedend op mij! Inclusief de Portugese en niet-Portugese wachtenden! Why's Everybody Always Pickin' On Me?
Meestal kan ik wel tegen, maar nu even niet, met die hitte.
Professor Arie Pos schreef over dit typisch Portugese fenomeen het volgende in Portugal voor Bonvivanten.
Dat onuitroeibare maar niet zelden contraproductieve improvisatietalent moet van bovenaf in toom worden gehouden door een ijzeren hiërarchie, strenge sturing en een strikte begrenzing van competenties. Dat is meteen het geheim van de lage productiviteit in Portugal. Iedereen wordt slechts geacht te doen wat hem van hogerhand is opgedragen en moet daar geen vragen over stellen of gaan improviseren. Eigen initiatief is streng verboden. Iedereen heeft zijn afgebakende functie en opdracht. Zo wordt de improvisatie en de daaruit als vanzelf voortvloeiende chaos beteugeld. Dat jij ongeduldig in een rij staat te wachten bij een kassa waar niemand zit terwijl drie man winkelpersoneel elders bezig is een pallet suiker uit te pakken, is geheel des Portugezen en is er moeilijk uit te rammen. Lang wachten en lang in de rij staan is men gewend. Het is een soort ritueel waar de Portugees de tijd voor neemt, met een praatje hier en een praatje daar, dat pas na lange tijd iets van gemopper krijgt. Ik vermaak me zeer om mensen die voordringen, meestal betrekkelijk welstellende oudere dames met rare kleurspoelingen. Die lopen meteen naar het begin van de rij met een ‘vraagje’, wat een kort praatje wordt, met aan het eind iets als ‘Ach, geeft u me even drie broodjes en een onsje ham, dan ben ik weg’. Er wordt geen
nee gezegd en als de rij gaat morren wacht de bediende besluiteloos af. Zeggen dat die of die eerder aan de beurt was is not done. Je zou er een klant door kunnen verliezen. Soms levert het minutenlang gebekvecht onder klanten op. De rij slaat het geamuseerd gade en wacht rustig door. En dan die pallet suiker. Je zal toch ook al wel eens in andere winkels hebben gemerkt dat Portugezen niet aan multitasken doen. Bij mijn bakkertje sta ik gerust tien minuten te wachten terwijl er maar één klant voor mij is, die door twee meisjes wordt bediend. De ene maakt tergend langzaam, maar met veel zorg en toewijding, een koffie verkeerd en neemt met de klant het hele kraslotenassortiment door, terwijl de andere zich naar de keuken spoedt om met evenveel zorg en toewijding een tosti te bereiden en niet meer verschijnt voordat die klaar is. Intussen groeit de rij wachtenden achter mij. Als de eerste gewoon het koffiekopje onder de automaat had gezet en mij de klaarliggende zak met vijf broodjes had aangereikt, was ik binnen twee minuten weggeweest. Het tostimeisje had in de tijd dat ze in de keuken wachtte een stuk of tien mensen aan brood kunnen helpen. Maar zo gaat dat dus niet. Men is met één ding voor één klant tegelijk bezig en daar neemt men de tijd voor. Je zou er de deugden van toewijding en onverdeelde aandacht in kunnen zien. Maar je hebt ook bakkers waar het wel vlot gaat. Daar heeft de baas of bazin dan meestal in dezelfde negotie gewerkt in Frankrijk of Zwitserland. En natuurlijk kunnen suikeruitpakkers niet zomaar even achter de kassa gaan zitten. Caissière m/v is een verantwoordelijk beroep waarvoor de doorgaans ongeschoolde jongeling het vertrouwen van de baas moet verwerven en langdurig ervaring moet opdoen. Het zou een chaos worden als iedere vakkenvuller maar achter de kassa kroop zodra er een rij klanten staat te wachten. Wie vult die vakken dan? Nee, Tuur, de jongens was opgedragen dat de suiker van de pallet moest en dan doen ze dat, ook al stort de hele Aldi rond ze in. En de kassière (vind ik nog altijd een hilarisch woord met dat houtenklazerige Hollandse ‘kassie’ en die frivole Franse uitgang) gaat pas achter de kassa zitten als de bedrijfsvoerder omroept ‘Juffrouw Ofélia, kassa 3’. Zo is het voor de Portugees zoals het moet, en zo is het goed.
Maandag 24 juli
Lummeldagje, in ene ruk de serie Halston uitgekeken. Wat een verademing op Netflix, tussen al die woke moraliserende shit. Zuipen, kettingroken, snuiven, pijpen, kontneuken zonder kapotjes, supervalse nichtenhumor, een geweldige soundtrack en geen enkele boodschap. Heerlijk! Heimwee naar de jaren tachtig.
Dinsdag 25 juli
Hoog bezoek! Cees Groenewegen komt mij in Villa Vischlugt interviewen voor zijn Portugal Portal. De reaguurders weten dat ik mediaschuw ben, maar voor KC maak ik een uitzondering. Het is natuurlijk een aardige opwarmer voor de feestelijke Portugese presentatie van Portugal voor Bonvivanten, aanstaande zondag in Oliejahoo. Komt allen!
https://www.geenstijl.nl/5171740/annus-horribilis-2023-de-laatste-stuiptrekking-van-de-schrijvende-aap-don-arturo-29/